Ja zawarłam, obiecał, że dzięki temu wygram i co? :) :) :)
Gratuluję zwycięzcom!

Ja zawarłam, obiecał, że dzięki temu wygram i co? :) :) :)
Gratuluję zwycięzcom!

Gratuluję wam :))

Gratuluję wam :))

Bardzo ciekawie się czytało Wasze dywagacje na temat arcydzieł literatury, klastków i współczesnych bestsellerów!

Zwyciężyli:

Dominik
schermanism

Gratuluję!

Mam nadzieję, że nikt, zarówno z laureatów, jak i z tych, którzy w konkursie nie wygrali, nie będzie zawierał żadnego paktu z Diabłem. :)

Bardzo ciekawie się czytało Wasze dywagacje na temat arcydzieł literatury, klastków i współczesnych bestsellerów!

Zwyciężyli:

Dominik
schermanism

Gratuluję!

Mam nadzieję, że nikt, zarówno z laureatów, jak i z tych, którzy w konkursie nie wygrali, nie będzie zawierał żadnego paktu z Diabłem. :)

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Mam do zaproponowania ponurą i apokaliptyczną wizję, surrealistyczny eksperyment myślowy, który - to pewne - przeraziłby samego Sabato, a proponuje go tylko dlatego, by przekonać do pewnej racji.
Wyobraźmy sobie, że któryś z uczestników interesującego nas konkursu, jeden z tych, który nie znajdzie się w dwójce szczęśliwych przyszłych posiadaczy interesującej nas książki (np. ja), a który, jak zapewne i inni, bardzo tejże książki pożąda - ten człowiek, w ramach zemsty zawrze pakt z Diabłem, odda mu własną duszę w zamian za strawienie infernalnym ogniem wszelkich: podręczników historii literatury, publikacji z zakresu krytyki literackiej, tygodników, miesięczników, kwartalników, roczników literackich, przedmów i posłów do książek, słowników literackich, słowem, wszystkie media, które przekazywałby nam informację, że ten lub inny twór literacki stoi w hierarchii jakości wyżej od innego. Jeśliby mu się to udało, jeśliby Diabeł wywiązał się z danej umowy uczciwie, to sądzę, że byłaby to totalna kulturalna katastrofa: absolutna entropia.
Etykieta "arcydzieła literatury" nie jest zbędnym wymysłem snobistycznej kasty akademickiej czy też aroganckich przesiadywaczy kawiarń z papieroskiem między palcami, przeciwnie. Są to konieczne punkty orientacji, wybrane przecież nieprzypadkowo, uświęcone czcigodną tradycją i autorytetem, które porządkują nasze zachowanie w bibliotece, nawet jeśli to wszystko za cenę pewnej sztywnej konwencji. Kultura literacka, jak i wszelka kultura nie może być anarchiczna, ani nawet demokratyczna: powinna posiadać strukturę pionową, gdzie wiadomo gdzie góra, a gdzie góra, nawet jeśli góry nie lubimy.
Jakie cechy posiada arcydzieło? oprócz banalnych atrybutów - jak oryginalność, wielowymiarowość, wpisanie się swoją problematyką do odwiecznej debaty tyczącej się uniwersalnych ludzkich problemów (choć to akurat jest dyskusyjne: niektóre problemy jawią się jako problemy często dopiero na skutek ich artykulacji w genialnym dziele; uprzednio nie istnieją) - trudno je wypunktować. Gdybyśmy je zresztą znali, tedy najpewniej sami byśmy takie dzieła pisali. To twory wyczerpujące się w swojej jednostkowości, nie dające się ująć w ogólniejszą formułę, niż tylko "arcydzieło" właśnie. Bo i co ma wspólnego esencjalnie ze sobą "Hamlet" i "Czekając na Godota", nie licząc trywialnej prawdy o pokrewieństwie gatunkowym? A jeśliby coś wspólnego miały, to czy ten drugi nie wiódłby tylko smutnego losu epigona, o którym powinienem już nic nie słyszeć?

Mam do zaproponowania ponurą i apokaliptyczną wizję, surrealistyczny eksperyment myślowy, który - to pewne - przeraziłby samego Sabato, a proponuje go tylko dlatego, by przekonać do pewnej racji.
Wyobraźmy sobie, że któryś z uczestników interesującego nas konkursu, jeden z tych, który nie znajdzie się w dwójce szczęśliwych przyszłych posiadaczy interesującej nas książki...

"Klasyka to książki, które każdy chciałby znać, a nikt nie chce czytać." - tak na to pytanie odpowiedziałby zapewne Mark Twain. I po części muszę się z nim zgodzić. Ale od początku. Najpierw należałoby zdefiniować pojęcia klasyka i bestseller. O ile to drugie wystarczy przetłumaczyć z angielskiego na polski, o tyle z tym pierwszym będzie gorzej. Słowo klasyka budzi we mnie kilka skojarzeń. Pierwsze właśnie jako synonim arcydzieła. Czegoś tak dobrego, że już nie mogłoby być lepszym. Coś doskonałego. Coś co podoba się naprawdę wielu (nie zaryzykuję słowa "wszystkim"). Drugie co przychodzi mi na myśli, słysząc klasyka to właśnie te książki, które za nią uchodzą. I tu powrócę do słów Twaina. Książki nazywane klasyką zazwyczaj są trudne, nie każdy ma siłę by przez nie przebrnąć. Czy koniecznie trzeba je przeczytać by móc nazywać się fanem literatury? A może dla prestiżu należałoby zmęczyć jedną z nich? I w końcu kto wybiera pozycję, które trafiają na listę klasyków? Czy ma na to wpływ sprzedaż? Nie jestem pewna jakoś z trudem przychodzi mi skojarzenie Zmierzch = klasyka, a przecież kupowały go rzesze. I tu dochodzę do sedna. Trzeciego skojarzenia. Uważam, że dla każdego czytelnika klasyka to co innego, jego ulubiona książka. Jakieś dzieło, które zmieniło jego życie. Może to być lektura szkolna, pamiątka po bliskim, dzieło do którego mamy sentyment. Klasyka to według mnie pojęcie względne. Jedna osoba może za nią uznać książkę X, druga stwierdzi, że określenie ją mianem klasyki to profanacja. Szczególnie jeśli mówimy o różnych pokoleniach. Nasi dziadkowie uczyli się na pamięć Pana Tadeusza, a dziś niektórzy nie widzą w nim nic szczególnego. Bardziej imponuje im historia nastoletniego czarodzieja czy nieśmiertelnych wampirów. Ale czy to źle? Czy dzisiejsi autorzy muszą pisać epopeje narodowe, żeby ktoś mógł powiedzieć o nich dobre słowo?

"Klasyka to książki, które każdy chciałby znać, a nikt nie chce czytać." - tak na to pytanie odpowiedziałby zapewne Mark Twain. I po części muszę się z nim zgodzić. Ale od początku. Najpierw należałoby zdefiniować pojęcia klasyka i bestseller. O ile to drugie wystarczy przetłumaczyć z angielskiego na polski, o tyle z tym pierwszym będzie gorzej. Słowo klasyka budzi we mnie...

Jak się zastanowić, rzeczywiście określenie "arcydzieło" przypisuje się dziełom powstałym w odległej przeszłości, książkom współczesnym przypisuje się co najwyżej etykietę "bestseller". To ma swoje dobre i złe strony. Dobre - bo jest przejawem pokory wobec naszego gustu, który podatny jest na literackie mody i chwilowy zachwyt może przesłonić nam obiektywne literackie wartości dzieła. Złe - gdyż zadomowienie się bestselleru w naszym słowniku literackich sądów oznacza, że wierzymy kolektywowi, uznając, że dzieło jest ważne, gdy jest dostatecznie rozpowszechnione.
Dla mnie arcydzieło musi swoje odleżeć i zostać poddane społecznej presji, w tym presji znawców - nie możemy w tym względzie ufać ogółowi czytających. Uważam, że jest to termin tyleż z zakresu literaturoznawstwa, co - że tak to nazwę - socjologii książek. Liczy się sposób, w jaki funkcjonują w społeczeństwie czy w danej grupie, jakie wywołują reakcje, jakie są skutki ich zgłębiania w sferze działań podejmowanych przez lektorów. Najprościej mówiąc: arcydziełem jest ta książka, która zmienia świat, jakkolwiek pewnie brzmik to patetycznie i zarazem nieco archaicznie w dzisiejszych czasach, gdzie nikt już nie wierzy w sprawczą moc literatury.

Jak się zastanowić, rzeczywiście określenie "arcydzieło" przypisuje się dziełom powstałym w odległej przeszłości, książkom współczesnym przypisuje się co najwyżej etykietę "bestseller". To ma swoje dobre i złe strony. Dobre - bo jest przejawem pokory wobec naszego gustu, który podatny jest na literackie mody i chwilowy zachwyt może przesłonić nam obiektywne literackie...

Etykietka nadawana książkom Arcydzieła Światowej Literatury bardziej zniechęcają niż zachęcają. Czemuż to? Otóż każde z nas tutaj obecnych miało doświadczenie związane z edukacją w szkole.
Nie doceniamy książek, autorów oraz fabuły, ale jesteśmy"zmuszeni" do zapoznania się z twórczością tego czy innego autora. Nie ukrywam, że są to światowe perełki wśród książek np. moim zdaniem na miano arcydzieła i włączenie go do kanonu zasługiwałaby książka pt.
Miasto Ślepców Jose Saramago.
Mamy problem, ponieważ nie rozumiemy uniwersalnych prawd ukrytych
w takiej książce jak Sto lat samotności Marqueza. Dzieje się tak, gdyż czytam tak wiele książek, które "wtłaczają do naszej świadomości" błahe i niszowe wątki, dlatego nie rozpoznajemy już granicy demarkacyjnej między tym co jest słuszne i warte zainteresowania, a co zaś jest płytkie i denne. Samo zainteresowanie wygraniem książki Ernesta Sábato sugeruje, że mamy wiele do zrobienia, by umieć na nowo "odczytywać" moralny aspekt ludzkiej egzystencji, którą skrywają dzieła genialnych twórców. Nie zrażać się oraz wyrażać chęć zgłębiania świata, który ma tyle do zaoferowania. Pytanie czy zechcemy i umiemy spojrzeć w dal,
gdzie kończy się horyzont. To tam zbiegają się ścieżki z wiedzą światowego Demiurga. Oto źródło mądrości, która wartkim strumieniem płynie po kaskadzie Arcyważnych powieści Nieśmiertelnych dzieł równie nie do zdarcia fenomenalnych pisarzy kanonu światowej literatury.

Etykietka nadawana książkom Arcydzieła Światowej Literatury bardziej zniechęcają niż zachęcają. Czemuż to? Otóż każde z nas tutaj obecnych miało doświadczenie związane z edukacją w szkole.
Nie doceniamy książek, autorów oraz fabuły, ale jesteśmy"zmuszeni" do zapoznania się z twórczością tego czy innego autora. Nie ukrywam, że są to światowe perełki wśród książek np. moim...

Nie dziele literatury na kraje, tylko na taką która jest dobra i na tą, na którą się nie powinno marnować czasu, bo jak to ktoś powiedział „życie jest za krótkie żeby pić marne wino”, takoż i z książkami jest. Jak łatwo zauważyć, zaglądając do mojej biblioteczki, rozsmakowałem się w literaturze fantastyczno-naukowej i w niej poszukuje arcydzieł, a wiele z tych, które już przeczytałem, weszło do kanonu i stało się klasyką, choć niektóre z nich czytałem jako nowości !

Czas nieubłaganie gna naprzód popędzając nas i poszturchując nieczule, więc gnamy wraz z nim i nie wiemy czy na zatracenie czy ku świetlanej przyszłości. Autorzy powieści, które czytam, starają się zajrzeć, jakie problemy, zagadki czy też wyzwania czekają na nas już jutro, albo za kilka lat, niektórzy starają się zajrzeć jeszcze w odleglejszą przyszłość. Wiele z tych książek przyszłość już dogoniła i zweryfikowała, niektóre poległy w nierównej walce z Chronosem, inne chwalebnie przetrwały próbę czasu i mimo że już nie mówią o przyszłości, to nadal poruszają i każą się zatrzymać i chwile zastanowić. Są jeszcze te, w których opisana przyszłość nie zaistnieje za mojego życia, często mówię przy tym „hurra !”, ale częściej wzdycham „a szkoda, że nie”. Ale i wśród tych tylko niektóre ostały się na placu boju, i nadal przyciągają do siebie rzesze czytelników zafascynowanych ukazanymi w nich wizjami futurologicznymi. I właśnie to, ta ponadczasowość, niesamowitość wizji, pomysłowość autora, swoista umiejętność ujęcia w karby suchych literek, plastyczności bohaterów, ich charakteru, postury, sposobu wysławiania się, humoru, a także ukazanie świata w jakim żyją, problemów na jakie napotykają żyjąc w nim, smutków i radości, powoduje, że zwykła powieść może stać się arcydziełem. Ale i to czasem nie wystarcza, ważne jest jeszcze to co można przeczytać oczami wyobraźni, to co pisarz włożył między wiersze, czego nie ujął w dosłowności wyrazów i liter, których użył do napisania książki. Dopiero to wszystko składa się na majstersztyk literacki, który możemy nazwać arcydziełem.

Ja bardziej zastanawiam się czy nasze dzieci w ogóle będą czytać i pisać, czy nie będą tego za nie robiły inteligentne maszyny. Co tak naprawdę przyniesie przyszłość, czy za kilkadziesiąt lat, książka nie będzie leżała w jakiejś szklanej przykurzonej gablotce, a oprowadzający wycieczkę kustosz nie powie „Przejaw sztuki wieków wcześniejszych, na poznanie którego, nasi przodkowie, marnowali czas czytając. Jeśli chcecie się dowiedzieć co to znaczy czytać, przejrzyjcie stare bazy informatyczne”. Co wtedy będzie arcydziełem, klasykiem, kanonem ?

Nie dziele literatury na kraje, tylko na taką która jest dobra i na tą, na którą się nie powinno marnować czasu, bo jak to ktoś powiedział „życie jest za krótkie żeby pić marne wino”, takoż i z książkami jest. Jak łatwo zauważyć, zaglądając do mojej biblioteczki, rozsmakowałem się w literaturze fantastyczno-naukowej i w niej poszukuje arcydzieł, a wiele z tych, które już...

Lubię czytać klasyki i czytam je z wielką chęcią. Uważam je za taki punkt odniesienia i na ich podstawie oceniam pozostałe dzieła, także te współczesne, chociaż dzisiaj istnieją już zupełnie inne, nowe kryteria. Nie należy jednak uogólniać i od razu uważać, że każdy klasyk to arcydzieło. Według mnie, książki klasykami stają się z sentymentu, natomiast arcydziełami stają się, gdy nie można o nich powiedzieć już żadnego słowa, bo po prostu tych słów już zabrakło.

Arcydzieło to mocne słowo. Mocne i silnie nacechowane jakimś kosmosem, niesamowitością, ponadprzeciętnością. Nie można więc nim rzucać na prawo i lewo, nie można nim określać wszystkiego, co nas zachwyciło. A z książkami jest tak, że trudno o arcydzieło bez komercji. Najpierw jest rozgłos, miliony czytelników, wiele słów o nim, wiele zdań i krzyków wokół niego, a dopiero później nazywa się go arcydziełem i chowa w kąt, w zapomnienie, by odkryć je na nowo przez następne pokolenie.

W dzisiejszych czasach używa się jednak częściej słowa "bestseller", co z angielskiego tłumaczy się jako "najlepiej sprzedający się". Rzeczywiście, arcydzieło jest czytane równie dobrze i chętnie co bestseller, ale dzisiaj chodzi o ilość sprzedanych książek, o to ile się zarobiło pieniędzy, a nie ilu się zyskało czytelników. Wielu ludzi myli to pojęcie z arcydziełem, właśnie, i niesłusznie nazywa np. "Zmierzch", który rzeczywiście był bestsellerem, arcydziełem powieści młodzieżowej. Mimo że porwał miliony czytelników - a właściwie czytelniczek, to nie nazwiemy tej książki arcydziełem, przecież. Wyobrażacie sobie "Zmierzch" obok np. "Iliady"?

Zatem, pojęcie arcydzieła jest nieco względne i trudne do sformułowania - zwłaszcza biorąc pod uwagę książki wydawane dzisiaj i kiedyś. Czymże jest więc arcydzieło? Patrząc np. na klasyki sienkiewiczowskie albo na wszystkie utwory Mickiewicza, a następnie konfrontując je np. z rozsławionym "Kodem da Vinci" trudno określić czy w obu przypadkach mamy do czynienia z arcydziełem. Arcydzieło to coś, co trwa przez wieki, to szacunek do autora, szacunek do bohaterów książki lub stylu w jakim została ona napisana, to miejsce na najwyższych półkach w bibliotece. Często też arcydzieła są niedostępne dla mas, a dotknąć ich mają możliwość tylko wybrani, chociaż wszyscy wiedzą o kunszcie literackim autora takiego dzieła. Arcydzieła trudno określić, trudno ich wyszukać spośród wielu równie wspaniałych książek. To trudności związane z omylnością ludzkich zmysłów, z tego, że arcydzieł nie można sklasyfikować w jeden worek. Nie jest przecież powiedziane, jak dokładnie ma wyglądać taka książka, o czym ma być w niej mowa, jaki ma być styl, itd. Jedne wzruszają i poruszają serca, drugie porywają wartką i ciekawą akcją, inne zaskakują formą i słowami, po prostu. I każdą z takich książek można nazwać wielkim dziełem, ale czy słusznie?

I właśnie dlatego uważam, że nie można od razu czegoś nazwać arcydziełem. Zaczyna się od krytyków, którzy publikują różne recenzje, później następuje długi proces poznawania książki przez zwykłych czytelników, a jeśli ma się chęć wracać do niej i wciąż o niej pisać, recenzować, aż w końcu żadne słowa nie potrafią oddać jej walorów, to dopiero wtedy można mówić o jakimś wielkim dziele.
Nie można rzucać słów na wiatr. Ale nawet proces określania arcydzieła nie jest zbadany. To procesy zachodzące w nas, w społeczeństwie, których nie potrafimy wyłapać i zauważyć. Nie potrafimy, bo nie do nas należy ocenianie tych procesów. Dopiero po latach je zauważamy. Z wielkimi dziełami też tak jest - są odkrywane na nowo dopiero po latach leżenia na naszej półce.

Lubię czytać klasyki i czytam je z wielką chęcią. Uważam je za taki punkt odniesienia i na ich podstawie oceniam pozostałe dzieła, także te współczesne, chociaż dzisiaj istnieją już zupełnie inne, nowe kryteria. Nie należy jednak uogólniać i od razu uważać, że każdy klasyk to arcydzieło. Według mnie, książki klasykami stają się z sentymentu, natomiast arcydziełami stają...