Bardzo się ucieszyłam na wiadomość o wygranej:)))))
dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom!

Bardzo się ucieszyłam na wiadomość o wygranej:)))))
dziękuję i gratuluję pozostałym zwycięzcom!

dziękuję i gratuluję pozostałym!:)

dziękuję i gratuluję pozostałym!:)

Zwycięzcami są:

mythirdhouse
nata1982
Kahlan84
sabuszka

Gratuluję!

Zwycięzcami są:

mythirdhouse
nata1982
Kahlan84
sabuszka

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Bardzo się cieszę, że ktoś pisze takie książki. Książki, które obalają mity i przeczą stereotypom. W Polsce nadal pokutuje przekonanie, że dziecko to koniec życia prywatnego, koniec pasji i rozwoju osobistego. Według niektórych dziecku należy podporządkować całe swoje życie. Musi spać i jeść w określonych godzinach, chodzić jak w zegarku, a rodzicom nie wolno się nigdzie ruszać z domu. W przeciwnym razie zwyczajnie zostają okrzyknięci egoistami. Ale moim zdaniem szczypta zapatrzenia w siebie jest każdemu rodzicowi potrzebna. Psycholodzy już jakiś czas temu stwierdzili, że rodzice, którzy realizują swoje pasje, którzy mogą spędzić trochę czasu sam na sam, są szczęśliwi, a wtedy przekazują dziecku najlepsze emocje i także ono jest szczęśliwe, i lepiej się rozwija. Że już nie wspomnę o fakcie, że tacy rodzice dają dziecku piękny prezent w postaci miłości do życia i przygody. Takie dziecko w przyszłości samo odnajdzie swoje życiowe pasje.

Czytałam kiedyś książkę Tony'ego Halika "180000 kilometrów przygody". Opisuje w niej swoją czteroletnią podróż dżipem od Ziemi Ognistej po Alaskę. Podróżował z żoną i psem, a po jakimś czasie odwiedził ich bocian i obdarował kolejnym pasażerem - synem Ozaną. Nawet to nie było ich w stanie zawrócić z drogi. Mały podróżował razem z nimi i uczył się życia. Właśnie oglądałam wywiad z całkiem niemałym już Ozaną i zgadnijcie co? Podróże to jego pasja życiowa. Albo geny, albo przykład rodziców.

Ozana Halik to przykład dość skrajny. Raz prawie zeżarł go jaguar, a rodzice prali mu pieluchy w zaimprowizowanej z puszki po amerykańskiej konserwie pralce. Nalewało się do niej wody i proszku, a potem na wybojach pięknie się wszystko prało. Im większe dziury w drodze, tym czystsze rzeczy. Ktoś urodzony i wychowany w takich warunkach jest twardy, ale może mieć też trochę spaczony obraz świata. Nie twierdzę, że należy popadać w takie ekstremum. Albo zostawiać dziecko i dom, i za wszelką cenę realizować swoje marzenia i zamysły. Wszystko z umiarem. Uważam, że bardzo ładnie można pogodzić pasję podróżowania z posiadaniem dziecka. Trzeba tylko się odważyć i chcieć.

Ja bardzo chcę. Ponad tydzień temu dowiedziałam się, że będę miała Maleństwo. Jestem szczęśliwa i przerażona jednocześnie. Nie wiem jak się to wszystko dalej potoczy. Czy starczy mi czasu, odwagi i samozaparcia, żeby realizować swoją małą pasję podróżniczą? Czy pozwoli mi na to budżet oraz jak przetrwam krytyczne spojrzenia otoczenia i kolektywne pukanie się w czoło? W końcu matka z dzieckiem powinna zapuszczać się co najwyżej do pobliskiego parku. A i to nie zawsze.

W tym roku nie mieliśmy sprecyzowanych planów wakacyjnych. Teraz mój mąż stwierdził, że to ostatni dzwonek, aby gdzieś wyjechać, bo potem utkniemy w pieluchach i zupkach przecierowych. Ale czy na pewno? Chciałabym, aby moje Maleństwo było szczęśliwe i kochało podróże tak jak ja. Jest na to tylko jeden sposób - pokazać mu w praktyce, czym podróże są dla mnie i czym mogą być dla niego. Trzymajcie kciuki. :)

Bardzo się cieszę, że ktoś pisze takie książki. Książki, które obalają mity i przeczą stereotypom. W Polsce nadal pokutuje przekonanie, że dziecko to koniec życia prywatnego, koniec pasji i rozwoju osobistego. Według niektórych dziecku należy podporządkować całe swoje życie. Musi spać i jeść w określonych godzinach, chodzić jak w zegarku, a rodzicom nie wolno się nigdzie...

Na podróżowanie z małym szkrabem trzeba się zdecydowanie bardziej przygotować (ubezpieczenie, wózek, pieluchy, zabawki, butelki, kremiki, zasypki, nosidełko i oczywiście nie zapominamy o obowiązkowym smoczku!), ale przecież nie ma nic niemożliwego, a takie staranne przygotowanie zaowocuje i zapewni nam niezapomnianych wrażeń i przyjemności z podróżowania z naszą pociechą. I chociaż maluch z pewnością nie zapamięta wiele z tej wyprawy, to gwarantuję, że za parę lat chętnie obejrzy zdjęcia i będzie mu miło, że rodzice pojechali wraz z nim.

Jestem zdecydowaną zwolenniczką podróży wraz z dzieckiem z prostego powodu, przecież jest ono częścią nas, naszej rodziny, a skoro tak jest, to wakacje bez malucha byłyby niekompletne. Jak miałabym się cieszyć z poznawania nowych miejsc mając w podświadomości fakt, że zostawiłam dziecko w domu tylko po to, aby nam było wygodniej. Dlatego wojaże z maluchem nie są nam straszne, pakujemy manele i wyruszamy w nieznane (wszak niezbadana Norwegia czeka), chciałoby się rzec, ze śpiewem na ustach, ale przecież młody zasnął, więc ciii... ;)

Na podróżowanie z małym szkrabem trzeba się zdecydowanie bardziej przygotować (ubezpieczenie, wózek, pieluchy, zabawki, butelki, kremiki, zasypki, nosidełko i oczywiście nie zapominamy o obowiązkowym smoczku!), ale przecież nie ma nic niemożliwego, a takie staranne przygotowanie zaowocuje i zapewni nam niezapomnianych wrażeń i przyjemności z podróżowania z naszą pociechą. I...

Sama nie mam tego typu doświadczeń, ponieważ jeszcze nie mam dzieci. Ale ostatnio z koleżankami pojawiła się na ten temat dyskusja, odnośnie Martyny Wojciechowskiej i osobiście byłam zaskoczona atakiem na Martynę, którą moje koleżanki nazwały nieodpowiedzialną egoistką. Mówiły, że ryzykowała zbyt wiele swoimi podróżami, że dziecko mogło stracić matkę, że to ważny okres, aby dziecko było z matką itd. może ja też jestem nieodpowiedzialną, albo po prostu stuknięta na punkcie podróży, ale nie mam niczego za złe Pani Wojciechowskiej, a wręcz chcę jej pogratulować odwagi i determinacji w spełnianiu marzeń. Myślę, że dziecko nie będzie jej miało tego za złe, a niejeden wieczór przesiedzi z mamą przy kominku, słuchając jej opowieści:) /To wszystko oczywiście nie wyklucza podróży z maluchem, ale trzeba wtedy zrezygnować z ekstremalnych wypadów i na pierwszym miejscu myśleć o dziecku.. o tym, gdzie jemu nie będzie za zimno/gorąco..gdzie się nie będzie nudziło, a może to jest właśnie doskonała okazja do odnalezienia w samym sobie na nowo małego dziecka, będąc chociażby ze swoją pociechą w Disneylandzie?:)

Sama nie mam tego typu doświadczeń, ponieważ jeszcze nie mam dzieci. Ale ostatnio z koleżankami pojawiła się na ten temat dyskusja, odnośnie Martyny Wojciechowskiej i osobiście byłam zaskoczona atakiem na Martynę, którą moje koleżanki nazwały nieodpowiedzialną egoistką. Mówiły, że ryzykowała zbyt wiele swoimi podróżami, że dziecko mogło stracić matkę, że to ważny okres, aby...

Od kilku lat w wakacje pakujemy rzeczy do sakw i wyruszamy rowerem w świat. W ten sposób zwiedziliśmy wiele zakątków Polski, a ostatnio Bornholm.
Rok temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Teraz syn ma 4 miesiące. Początkowo - poza ogromną radością - obawialiśmy się, że ograniczy to znacznie nasze wyjazdy. Częściowo to prawda, ale nie należy dramatyzować. Wprawdzie nie zabierzemy takiego szkraba rowerem, ale wyjazd nad jezioro czy morze jest całkiem realny. Nie jest egoizmem dążenie do realizowania marzeń, jednak jako rodzice pamiętamy o dostosowaniu naszych planów do potrzeb niemowlaka. Na razie są to wyjazdy bliższe, raczej do domku, a nie pod namiot, ale za to odkrywamy nowe miejsca i możliwości, które normalnie byśmy ominęli jadąc dalej. Przygotowania zajmują nam więcej czasu, szczególnie, że to pierwsze takie wyjazdy, dłużej się zastanawiamy co zabrać, typu specjalny krem z wysokim filtrem, ochronny namiot na plażę, masa przedmiotów do "obsługi" malucha na dworze, ale jest to możliwe, a niesie ze sobą wiele radości i spędzonych razem chwil poza domem. Może mały wiele z tego nie zapamięta, ale odczuje, że rodzice wypoczywają, są zrelaksowani, to i on spędzi lepiej czas. Poza tym chyba zauważy, że jest inaczej, pozna nowe tereny. Za to zachowujemy stałe pory kąpieli itp. - o ile jest to możliwe, by nie zaburzyć rytmu dnia.
Z czasem będziemy wyjeżdżać dalej. Wszystko jest możliwe, jeżeli się dobrze zaplanuje i chce, a od razu nie skreśla "bo mam dziecko". Warto.
Tym chętniej przeczytam książkę - przypuszczam, ze może zawierać wiele cennych wskazówek, a Skandynawia była w planach na ten rok, może w przyszłym? Półtora roku, to już nie taki bezbronny maluszek.

Od kilku lat w wakacje pakujemy rzeczy do sakw i wyruszamy rowerem w świat. W ten sposób zwiedziliśmy wiele zakątków Polski, a ostatnio Bornholm.
Rok temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Teraz syn ma 4 miesiące. Początkowo - poza ogromną radością - obawialiśmy się, że ograniczy to znacznie nasze wyjazdy. Częściowo to prawda, ale nie należy dramatyzować. Wprawdzie nie...

Myślę, że warto zabierać swoje pociechy w takie podróże pod warunkiem, że rodzice są odpowiedzialni, a wyprawa nie jest niebezpieczna. Ponad to uważam, że im więcej czasu dziecko spędza z rodzicami tym lepiej. I nieważne czy w domu, czy na wakacjach. Liczy się to, że jest się razem. Bardzo małe dziecko oczywiście nie będzie pamiętać nic z wycieczki, ale jednak będzie miało kiedyś to poczucie, że wyjechało z rodzinnego miasta i zwiedzało świat. Dlatego też - jak już napisałam wcześniej - warto zabierać dzieci w podróż.

Myślę, że warto zabierać swoje pociechy w takie podróże pod warunkiem, że rodzice są odpowiedzialni, a wyprawa nie jest niebezpieczna. Ponad to uważam, że im więcej czasu dziecko spędza z rodzicami tym lepiej. I nieważne czy w domu, czy na wakacjach. Liczy się to, że jest się razem. Bardzo małe dziecko oczywiście nie będzie pamiętać nic z wycieczki, ale jednak będzie miało...

Nasza rodzina jest świetnym przykładem tego, że można podróżować w ciekawy i tani sposób z małym dzieckiem. Jeździmy po Polsce i Europie z naszą córeczką od kiedy miała 3 miesiące. Teraz ma już ponad 2 lata i zjeździła z nami kawał świata :)
Dla nas znakomitym sposobem na wszelkie - dalekie i bliskie podróże - jest przyczepa kempingowa. Dzięki niej dziecko mimo iż jest prawie codziennie gdzie indziej czuje się jak u siebie, wraca w znane i lubiane miejsce, gdzie czuje się bezpiecznie. Ten środek transportu zapewnia to co najważniejsze przy małym dziecku: o każdej porze dnia i nocy mamy wszystko pod ręką. Mała może się przespać kiedy jest zmęczona, zjeść kiedy jest głodna. To naprawdę znakomite rozwiązanie, zwłaszcza kiedy wybieramy się gdzieś dalej i na dłużej, kiedy trzeba wziąć większą ilość ubrań i wszystkie codzienne sprzęty "dziecięce". Pola namiotowe w całej Europie są dobrze ulokowane i świetnie wyposażone, a przy tym bardzo tanie w porównaniu z noclegiem w hotelach. Jeżdżąc z przyczepą kempingową jesteśmy samowystarczalni i całkowicie niezależni ani od pogody ani od niczego innego. Mamy prąd, wodę, oświetlenie, lodówkę, kuchenkę. To taki nasz drugi dom na kółkach. Nasza córka bardzo lubi budzić się w nowym miejscu. Odsłania okno i pyta: gdzie dzisiaj jesteśmy?
Dziecko jest wszystkiego bardzo ciekawe, chłonie wszystko co dzieje się wokół niego. Pewnie jeszcze nie będzie pamiętać tych naszych pierwszych wojaży, dlatego na pamiątkę robimy dużo zdjęć i filmów w miejscach które odwiedzamy, przypisując każdy film i zdjęcie do konkretnej miejscowości na mapie. W ten sposób powstaje nasz wycieczkowy pamiętnik, do którego już teraz chętnie wracamy, a na kilkanaście czy kilkadziesiąt lat będzie nieocenioną pamiątką rodzinną.
Uważam zatem, że podróżowanie z maleństwem to doskonały pomysł. Jeśli chcemy pojeździć po świecie zróbmy to właśnie teraz, póki maluch nie chodzi do przedszkola czy szkoły. Później będzie wymagał większej stabilizacji, a właśnie teraz jest czas, że wszędzie tam jest dom, gdzie są rodzice.

Nasza rodzina jest świetnym przykładem tego, że można podróżować w ciekawy i tani sposób z małym dzieckiem. Jeździmy po Polsce i Europie z naszą córeczką od kiedy miała 3 miesiące. Teraz ma już ponad 2 lata i zjeździła z nami kawał świata :)
Dla nas znakomitym sposobem na wszelkie - dalekie i bliskie podróże - jest przyczepa kempingowa. Dzięki niej dziecko mimo iż jest...