Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AnnaP
zakneblowana
dororatka
misiu608
Klops

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AnnaP
zakneblowana
dororatka
misiu608
Klops

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Bardzo dobrze pamiętam swój debiut w roli ucznia, i to głównie dzięki białym kołnierzykom ;) Byłam bardzo podekscytowana tym wydarzeniem i nie mogłam się już doczekać, kiedy będę mogła pisać i rysować swoimi nowymi długopisami i mazakami. Wszystkie potrzebne rzeczy spakowałam idealnie do równie nowego plecaka "kwadraciaka". Niestety, wtedy do szkoły nie mogła wyszykować mnie mama, gdyż leżała w szpitalu. Został więc tata. Jednak to mama wie najlepiej jakie buty dopasować do kolorowych rajstopek i spinek. Tata ubrał mnie i moją siostrę jak najlepiej potrafił (sukieneczki, kołnierzyki, wszystko wydawało się być ok) i zaprowadził nas do szkoły. Mimo stresu, pierwszy dzień bardzo mi się podobał, za to niektóre dzieci płakały. Tata przed odejściem zrobił nam jeszcze kilka pamiątkowych zdjęć starym aparatem na klisze i pożegnał się z nami. Po kilku tygodniach, gdy mama była już z nami w domu i przeglądała dumnie nasze zdjęcia z pierwszego dnia szkoły, zaczęła się śmiać. Nie wiedzieliśmy o co chodzi. Wskazała na kołnierzyki. Okazało się, że tata założył nam je tył na przód - wiązanie powinno być z tylu, nie z przodu. I faktycznie, przyjrzeliśmy się innym dzieciom na zdjęciach. Tylko my się wyróżniałyśmy. Ale kto mógł wtedy wiedzieć, jak zakłada się kołnierzyki? Liczą się dobre chęci ;)

Bardzo dobrze pamiętam swój debiut w roli ucznia, i to głównie dzięki białym kołnierzykom ;) Byłam bardzo podekscytowana tym wydarzeniem i nie mogłam się już doczekać, kiedy będę mogła pisać i rysować swoimi nowymi długopisami i mazakami. Wszystkie potrzebne rzeczy spakowałam idealnie do równie nowego plecaka "kwadraciaka". Niestety, wtedy do szkoły nie mogła wyszykować...

Odkąd tylko sięgam pamięcią bardzo lubiłam rozwiązywać różnego typu zadania (na początku z książek, które kupowali mi rodzice). Bardzo wcześnie w przedszkolu nauczyłam się czytać i tak mnie to zafascynowało, że cały czas mogłam siedzieć w książkach. Dlatego też byłam bardzo ciekawa szkoły, nowych wyzwań, zadań domowych, no i oczywiście kolegów i koleżanek. Jako, że byłam nieśmiałym, cichym i spokojnym dzieckiem, czułam również strach przed nieznanym, przed tym, czy sobie poradzę, czy mnie dzieci polubią itp. Ale ta ciekawość była ciut silniejsza od strachu, do tej pory lubię poznawać nowe rzeczy, uczyć się. Pamiętam, że siedziałam w ławce z dziewczyną, z którą do tej pory mam kontakt i widujemy się raz na jakiś czas. Dobrze mi było w szkole podstawowej, miałam fajnych nauczycieli, których miło wspominam i fajne koleżanki/kolegów.
Wracając do początku szkoły, mam zdjęcie jak ubrana, z tornistrem i workiem z butami, idę do szkoły. Zawsze jak na nie patrzę, ogarnia mnie nostalgia...

Odkąd tylko sięgam pamięcią bardzo lubiłam rozwiązywać różnego typu zadania (na początku z książek, które kupowali mi rodzice). Bardzo wcześnie w przedszkolu nauczyłam się czytać i tak mnie to zafascynowało, że cały czas mogłam siedzieć w książkach. Dlatego też byłam bardzo ciekawa szkoły, nowych wyzwań, zadań domowych, no i oczywiście kolegów i koleżanek. Jako, że byłam...

Byłam bardzo szczęśliwym i optymistycznym dzieckiem. Choć mama powtarzała mi, że od pierwszego września zacznę się uczyć i pracować, wszystko wydawało się piękne. Tornister był za ciężki dla tak małej osóbki jak ja, wszyscy dosłownie patrzyli na mnie z góry, ale na początku byłam zadowolona, bo myślałam o przyszłych przyjaźniach i zabawie. Och, jak bardzo się myliłam. Miażdżyłam dłoń mamy w mocnym uścisku z niemą prośbą, aby nie zostawiła mnie wśród bestii, zwanymi dziećmi. Mimo moich sprzeciwów pozostawiła mnie na pastwę losu. Wszyscy rodzice skierowali się do jednej sali, a ja brnęłam wśród tłumu wyższych ode mnie dzieci. Korytarze opanowane zostały przez krzyki, wrzaski i śmiechy. Musiałam się przyzwyczaić do chaosu i gwaru. Nie wiedziałam, gdzie iść i co robić. To była dla mnie zupełnie nowa sytuacja. Pobiegłam za dziewczynkami w moim wieku, które później zostały moimi przyjaciółkami, a niektóre rywalkami. Podążałam za nimi bojąc się, że jeśli je zgubię nie odnajdę się w tym zamęcie. Szkoła podstawowa nie okazała się dla mnie radosna i magiczna, nie należę do osób, które wspominają ją z tęsknotą i łzami w oczach.

Byłam bardzo szczęśliwym i optymistycznym dzieckiem. Choć mama powtarzała mi, że od pierwszego września zacznę się uczyć i pracować, wszystko wydawało się piękne. Tornister był za ciężki dla tak małej osóbki jak ja, wszyscy dosłownie patrzyli na mnie z góry, ale na początku byłam zadowolona, bo myślałam o przyszłych przyjaźniach i zabawie. Och, jak bardzo się myliłam....

Pamiętam ten dzień jak dzisiaj. Miałam wówczas 6 lat.
Rok 89/90. Ten rok szkolny zapamiętałam miło. Z tego okresu wspominam apel, spotkanie w klasie tak przez mgłę. Wychowawczyni była naprawdę wspaniała. To z mamą po raz pierwszy wstąpiłam w szkolne mury. Zapisana byłam do oddziału klasy A, ale chciałam aby mama zapisała mnie do klasy B. Nie płakałam wcale idąc do szkoły. Radość gościła we mnie z powodu tego,że miło spędzę czas ucząc się poznając przy tym moje przyszłe koleżanki i kolegów.

Pamiętam ten dzień jak dzisiaj. Miałam wówczas 6 lat.
Rok 89/90. Ten rok szkolny zapamiętałam miło. Z tego okresu wspominam apel, spotkanie w klasie tak przez mgłę. Wychowawczyni była naprawdę wspaniała. To z mamą po raz pierwszy wstąpiłam w szkolne mury. Zapisana byłam do oddziału klasy A, ale chciałam aby mama zapisała mnie do klasy B. Nie płakałam wcale idąc do...

Dzień ten jest w mojej pamięci jakby owiany mgłą. Pamiętam, że posłusznie, choć z lekkim strachem przed nowym, dałam się zaprowadzić do wielkiego zielonego budynku nazywanego przez wszystkich "szkołą". Pamiętam, że był to na prawdę piękny, słoneczny i ciepły dzień. Weszłam do wielkiej sali pełnej rodziców stojących z tyłu klasy, jednak to dzieci siedzące w ławce najbardziej mnie interesowały. Usiadłam w pierwszym rzędzie zerkając co chwila na moich podekscytowanych tak samo jak ja rodziców. Było to tak odmienne od tego co było w przedszkolu że czułam się onieśmielona i trudno mi było odejść od rodziców. Nawiązałam jednak krótką rozmowę z sąsiadką z ławki i nerwowy ból brzucha minął. Reszty nie pamiętam zbyt dobrze. Zapewne zjawiła się nauczycielka. Wiem, że z początku wywarła na mnie dość dobre wrażenie, które niestety w roku szkolnym uległo zmianie.

Dzień ten jest w mojej pamięci jakby owiany mgłą. Pamiętam, że posłusznie, choć z lekkim strachem przed nowym, dałam się zaprowadzić do wielkiego zielonego budynku nazywanego przez wszystkich "szkołą". Pamiętam, że był to na prawdę piękny, słoneczny i ciepły dzień. Weszłam do wielkiej sali pełnej rodziców stojących z tyłu klasy, jednak to dzieci siedzące w ławce najbardziej...

Pierwszy dzień w szkole, to przeżycie dla każdego dziecka. Strach przed nieznanym, nowe miejsce, nowe twarze. Ja pamiętam swój pierwszy dzień szkoły, zupełnie inaczej. Ponieważ chodziłam do wiejskiej szkoły większość, a może nawet wszystkie pierwszaki znały się z zerówki. W szkole też znałam sporo osób, w czwartej klasie był mój brat a w drugiej i trzeciej dzieci sąsiadów. Byłam zafascynowana tym wielkim szarym budynkiem i przez całe wakacje słuchałam jak podczas zabaw w chowanego czy gry w klasy starsze dzieciaki opowiadały o szkole, nauczycielkach- przeważnie tych kosach, przedmiotach i podręcznikach. Z apelu na rozpoczęcie roku szkolnego zapamiętałam biało- czerwone flagi wepchnięta między drabinki do ćwiczeń gimnastycznych i stłoczone w dusznej sali gimnastycznej tłumy dzieci. Później przemawiał starszy pan w popielatym garniturze i niebieskiej koszuli-był to dyrektor szkoły. Pamiętam też panie nauczycielki w żorżetowych bluzkach i plisowanych spódnicach. Wszystkie też miały trwały na głowie. Przypominam sobie jeszcze, że po apelu rozeszliśmy się do klas a tam czekała na nas pani Gosia- była naszą wychowawczynią, miała gruby głos i zawsze ciągnęła się za nią chmura dymu tytoniowego. Gdy uczniowie czegoś od niej potrzebowali na przerwie, to przeważnie można było ją znaleźć w palarni na piętrze. Tak, czasy kiedy chodziłam do szkoły podstawowej przypadały na okres końca PRL-u i jak teraz je wspominam, to wydaje mi się to wszystko jakieś bardzo odległe i szaro-bure.

Pierwszy dzień w szkole, to przeżycie dla każdego dziecka. Strach przed nieznanym, nowe miejsce, nowe twarze. Ja pamiętam swój pierwszy dzień szkoły, zupełnie inaczej. Ponieważ chodziłam do wiejskiej szkoły większość, a może nawet wszystkie pierwszaki znały się z zerówki. W szkole też znałam sporo osób, w czwartej klasie był mój brat a w drugiej i trzeciej dzieci sąsiadów....

Pamiętam moją pierwszą szkołę doskonale, choć uczęszczałem do niej tylko przez jeden rok. Budynek ten, jak i drogę do domu pokonuje obecnie bardzo często. Ze smutkiem zauważam, jak obiekt z czasem opuszczony na rzecz nowocześniejszej instytucji, zapada się pod zwałami kurzu. Niezapomniane lekcje z Panią Asią i wojny na kępy trawy podczas przerwy z równoległą klasą wywarły piętno na mojej dalszej edukacji. Jeśli jednak miałbym wskazać mój pierwszy dzień z przykrością pozostanie mi opisać pustkę. Nie pamiętam z niego absolutnie nic, co jest prawdopodobnie wynikiem nerwów. Od dzieciństwa nie lubię zmian, a szkoła to jednak całkiem spora modyfikacja życia dla dziecka. Pierwszy dzień jak przypuszczam upłynął mi na poznawaniu nowych osób i zwyczajów, co jest o tyle ważne że wcześniej nie uczęszczałem do przedszkola. Mnogość wrażeń musiała mnie nieźle przybić i przestraszyć.
Za to doskonale pamiętam drugi dzień w szkole. To wtedy poznałem równie nieśmiałą co ja Hanię, z którą przez kolejne lata przyjaźniłem się nieprzerwanie, a obecnie jest ona moją żoną. I chciałbym powiedzieć, że od wtedy nic się nie zmieniło. W końcu szkoła stoi jak stała, dzieci dalej przeżywają swoje pierwsze dni, miłości, zawody. Prace domowe nadal kolidują zabawom, nauczyciele narzekają że mają za krótkie wakacje i zbyt niskie emerytury, czas płynie. Jedno jednak zmieniło się drastycznie i trudno zasłonić to milczeniem - Hania z nieśmiałej, cichej i uroczej dziewczynki, stała się gadułą!

Pamiętam moją pierwszą szkołę doskonale, choć uczęszczałem do niej tylko przez jeden rok. Budynek ten, jak i drogę do domu pokonuje obecnie bardzo często. Ze smutkiem zauważam, jak obiekt z czasem opuszczony na rzecz nowocześniejszej instytucji, zapada się pod zwałami kurzu. Niezapomniane lekcje z Panią Asią i wojny na kępy trawy podczas przerwy z równoległą klasą wywarły...

Pamiętam ten szkolny szał już na początku sierpnia, gdy to wraz z rodzicami i rodzeństwem, jechaliśmy do dużego sklepu kupować nowe zeszyty, kredki, tornister itd. Dla nas, jako dzieciaków, była to ogromna frajda, potem aż do 1. września przeglądaliśmy je codziennie z każdej strony i wyczekiwaliśmy TEGO momentu.

1 września 1995r. był niezapomniany. Biała bluzka, czarna spódniczka i rajstopy, odwagi dodawała mi "tyta" wypełniona po brzegi słodyczami. Msza, apel i ten wielki moment wejścia do klasy, poznania wychowawczyni. Wtedy te stoliki, krzesła i tablica jawiły się jako namiastka dorosłości. To właśnie ta tablica, zapisana przez nauczycielkę, przez sześć kolejnych lat przekazywała mi wiedzę od której zależało całe moje późniejsze życie. Całe otoczenie poznane tamtego pamiętnego 1. września pomogło stworzyć zalążek człowieka jakim dziś jestem. Nie było wtedy łez, była ekscytacja nowym skrawkiem swojego życia.

Pamiętam ten szkolny szał już na początku sierpnia, gdy to wraz z rodzicami i rodzeństwem, jechaliśmy do dużego sklepu kupować nowe zeszyty, kredki, tornister itd. Dla nas, jako dzieciaków, była to ogromna frajda, potem aż do 1. września przeglądaliśmy je codziennie z każdej strony i wyczekiwaliśmy TEGO momentu.

1 września 1995r. był niezapomniany. Biała bluzka, czarna...

Bałam się strasznie ,a jednocześnie bardzo chciałam iść do szkoły.Był rok 1965.Wystrojona w granatowy fartuszek z tekturowym tornistrem na plecach pomaszerowałam sama do pierwszej klasy.Nikt się nie przejmował,że się boję.Nikomu nie przyszło do głowy,że dziecko może się w ogóle czegokolwiek bać.Trzeba było do szkoły iść i koniec.Nie mama,nie tatuś,ale starsza siostra i jej koleżanki wzięły mnie za rękę,wprowadziły do szkoły,postawiły pod klasą i pobiegły do swoich koleżanek ,bo przecież wakacje trwały dwa miesiące i trzeba było opowiedzieć o swoich wakacyjnych przygodach.A ja?Cóż,kto by się przejmował przestraszoną smarkulą!Pamiętam koleżanki,które trzymały się kurczowo swoich mam,a ja sama ,samiusieńka wystraszona z trudem wstrzymująca płacz.Przyszła pani,pogłaskała mnie po głowie.Powiedziała kilka ciepłych słów do mnie i do innych dzieci i mój strach uciekł w siną dal!Tyle tylko,że wtedy pomyślałam sobie-żadne dziecko nie powinno być same w takim dniu.Nigdy nie zafunduję takich przeżyć swoim dzieciom!

Bałam się strasznie ,a jednocześnie bardzo chciałam iść do szkoły.Był rok 1965.Wystrojona w granatowy fartuszek z tekturowym tornistrem na plecach pomaszerowałam sama do pierwszej klasy.Nikt się nie przejmował,że się boję.Nikomu nie przyszło do głowy,że dziecko może się w ogóle czegokolwiek bać.Trzeba było do szkoły iść i koniec.Nie mama,nie tatuś,ale starsza siostra i jej...