Szłam w biało-czarnym sweterku, bo było chłodno. Miałam na sobie spódnicę w kratkę i obowiązkowe białe rajstopy. Na nosie ogromne okulary, które kryły oczy pełne łez. Tak bardzo chciałam zostać z mamą ! Mimo wszystko musiałam udać się do szkoły, gdzie odbyło się uroczyste pasowanie na ucznia pierwszej klasy. Wszyscy dostaliśmy wielką kartonową tubę ze słodyczami, cóż to była za rozkosz! A potem już tylko szare, zwykłe szkolne dni. Tego pierwszego dnia w szkole jeszcze nie wiedziałam jaka droga mnie czeka. Gdybym wiedziała, chciałabym ominąć etap podstawówki, w której byłam kozłem ofiarnym jednej wstrętnej dziewuchy, która po latach wysłała mi zaproszenie na facebooku, jakby nigdy nic. Oczywiście nie przyjęłam. Jeśli czytają to jacyś szkolni dręczyciele, to wiedzcie, ze karma wraca :-)

Szłam w biało-czarnym sweterku, bo było chłodno. Miałam na sobie spódnicę w kratkę i obowiązkowe białe rajstopy. Na nosie ogromne okulary, które kryły oczy pełne łez. Tak bardzo chciałam zostać z mamą ! Mimo wszystko musiałam udać się do szkoły, gdzie odbyło się uroczyste pasowanie na ucznia pierwszej klasy. Wszyscy dostaliśmy wielką kartonową tubę ze słodyczami, cóż to...

Treść pytań konkursowych wywołała na mej twarzy uśmiech wypełniony szczęściem, ale i lekkim żalem, że już się nie powtórzą dni, w których maniakalnie przetrząsałam nowe książki rozkoszując się ich zapachem. Jednakże lekki strach również towarzyszył, ale z czasem przerodził się w podekscytowanie i chęć doznania tego nowego świata, który bardzo miło wspominam. Teraz jedyne co mi zostało po szkolnych latach to miłość do książek i ich cudownego zapachu, którym mogę się delektować do dziś. Dziękuję oragnizatorom za "pomoc" w wyruszeniu do tamtych wspomnień :)

Treść pytań konkursowych wywołała na mej twarzy uśmiech wypełniony szczęściem, ale i lekkim żalem, że już się nie powtórzą dni, w których maniakalnie przetrząsałam nowe książki rozkoszując się ich zapachem. Jednakże lekki strach również towarzyszył, ale z czasem przerodził się w podekscytowanie i chęć doznania tego nowego świata, który bardzo miło wspominam. Teraz jedyne...

Pamiętam , że na rozpoczęcie szkoły poszłam z mamą. Pani wyczytała wszystkie dzieci w kolejności alfabetycznej i poustawiała nas w takiej kolejności w pary. Mi przypadła Ewa i tak jak z nią usiadłam w ławce pierwszego dnia tak przesiedziałyśmy razem 8 lat podstawówki:)

Pamiętam , że na rozpoczęcie szkoły poszłam z mamą. Pani wyczytała wszystkie dzieci w kolejności alfabetycznej i poustawiała nas w takiej kolejności w pary. Mi przypadła Ewa i tak jak z nią usiadłam w ławce pierwszego dnia tak przesiedziałyśmy razem 8 lat podstawówki:)

Kiedy po raz pierwszy poszedłem do szkoły, nie miałem żadnego stresu. Od urodzenia mieszkam w szkole, mój tata jest Woźnym. Kiedy więc nadszedł ten wielki dzień, gdy poszedłem do pierwszej klasy szkoły podstawowej, po prostu w moim myśleniu było to przedstawione w ten sposób, że teraz będę więcej czasu na parterze niż na piętrze, gdzie mieszkałem.

Kiedy po raz pierwszy poszedłem do szkoły, nie miałem żadnego stresu. Od urodzenia mieszkam w szkole, mój tata jest Woźnym. Kiedy więc nadszedł ten wielki dzień, gdy poszedłem do pierwszej klasy szkoły podstawowej, po prostu w moim myśleniu było to przedstawione w ten sposób, że teraz będę więcej czasu na parterze niż na piętrze, gdzie mieszkałem.

Szłam pierwszego dnia do szkoły zestresowana, byłam dzieckiem nieśmiałym i bojaźliwym, stresowały mnie nowe znajomości i mówienie na głos. Sama droga do szkoły przebiegała w wesołej atmosferze. Szłam z wielką tubą ze słodyczami w granatowej sukience, białej bluzce i białych rajstopach w róże. Pamiętam nawet tubę- motyw leśny, zwierzęta leśne, rośliny, przewaga kolorów zielonych, żółtych, brązowych, pomarańczowych. Słodycze musiałam tak szybko potem zjeść, że ich nie pamiętam. Siadłam obok dziewczynki, która była bardzo wyrośnięta i pamiętam, jak spojrzała się na mnie z góry z wrogim wzrokiem. Było hałaśliwie, dzieci się śmiały, rozmawiały, a wszelkie stresy zostały zniesione przez podekscytowanie, ciekawość ludzi i sympatyczną aurę pani wychowawczyni.

Szłam pierwszego dnia do szkoły zestresowana, byłam dzieckiem nieśmiałym i bojaźliwym, stresowały mnie nowe znajomości i mówienie na głos. Sama droga do szkoły przebiegała w wesołej atmosferze. Szłam z wielką tubą ze słodyczami w granatowej sukience, białej bluzce i białych rajstopach w róże. Pamiętam nawet tubę- motyw leśny, zwierzęta leśne, rośliny, przewaga kolorów...

Pierwszy dzień szkoły jest dla mnie dniem całkowicie zapomnianym z przyczyn niezależnych. Pamiętam dużo barwnych dni z podstawówki,ale akurat nie ten.
Pamiętam za to bardzo wyrazie pierwszy dzień w przedszkolu, a dokładniej dzień,w ktorym mama obwieściła mi,że mnie do niego zapisała.Dzień,który dla 5letniego dziecka miał być kolejnym zwykłym dniem, podobnym do miliona poprzednich. I do godziny 15 był takim właśnie dniem. Z wybiciem nowej godziny wrócili rodzice i mama juz od progu oznajmiła:"Oleńka idzie od września do przedszkola!" Takiej euforii jak wtedy nie pamiętam u siebie przez najbliższe kilka lat. W małej głowie roiło się mnóstwo pięknych wizji: kolorowe zabawki,mnóstwo koleżanek, możliwość chodzenia w nowych "kościółkowych" ciuchach. Piszczałam z radości i tuliłam się do mamy,jak nigdy.
A potem w przedszkolu wcale nie było tak,jak wyobrażała sobie to mała główka.

Pierwszy dzień szkoły jest dla mnie dniem całkowicie zapomnianym z przyczyn niezależnych. Pamiętam dużo barwnych dni z podstawówki,ale akurat nie ten.
Pamiętam za to bardzo wyrazie pierwszy dzień w przedszkolu, a dokładniej dzień,w ktorym mama obwieściła mi,że mnie do niego zapisała.Dzień,który dla 5letniego dziecka miał być kolejnym zwykłym dniem, podobnym do miliona...

Byłam bardzo żywiołową, pyskatą i lekko zarozumiałą dziewczynką, takim małym klonem Ani z Zielonego Wzgórza. W gratisie miałam wielkie denka od butelek na nosie, czyli okulary - moja zmora dzieciństwa. Nobel dla osoby, która wynalazła soczewki kontaktowe;)
Pierwszy dzień w przedszkolu, w szkole z reszta tez, to było kolejne wyzwanie i ujście mojego zaciekawienia życiem=) miałam więcej bodźców, więcej zajęć, więcej obiektów zainteresowań, więcej słuchaczy. Szalałam ze szczęścia. Ale moi rodzice bardziej;)

Byłam bardzo żywiołową, pyskatą i lekko zarozumiałą dziewczynką, takim małym klonem Ani z Zielonego Wzgórza. W gratisie miałam wielkie denka od butelek na nosie, czyli okulary - moja zmora dzieciństwa. Nobel dla osoby, która wynalazła soczewki kontaktowe;)
Pierwszy dzień w przedszkolu, w szkole z reszta tez, to było kolejne wyzwanie i ujście mojego zaciekawienia życiem=)...

Jestem jedynaczką i za dziecka zawsze brakowało mi kontaktów z rówieśnikami, dlatego początku roku szkolnego wyczekiwałam z wielką niecierpliwością. Szkoła pełna innych dzieci miała być okazją do poznania przyszłych towarzyszy zabaw i przygód, z którymi mogłabym dzielić zainteresowania.

Chcąc zrobić dobre wrażenie, bardzo długo przygotowywałam się na pierwszy dzień szkoły. Z rumieńcami na twarzy kupowałam granatową sukienkę, białą bluzeczkę z kołnierzykiem, równie białe rajtuzki i piękne, lśniące lakierki. Jeszcze większą radość sprawił wybór tornistra i tytki, a od działu z artykułami szkolnymi wręcz nie mogłam się oderwać.

Wreszcie nadszedł ten od dawna wyczekiwany dzień! Obudziłam się dużo godzin wcześniej i rozpoczęłam przygotowania. Wtedy też dopadły mnie pierwsze wątpliwości. Dużo dzieci znało się już z przedszkola, czy podwórka, a ja nie znałam nikogo. Bałam się, że inne dzieci mnie nie polubią i nie będą chciały się ze mną bawić. Dlatego idąc za rączkę z tatą, który odprowadzał mnie na mój pierwszy dzień szkoły, byłam bardzo zmartwiona. Moje zdenerwowanie sięgnęło zenitu, kiedy czekając przed szkołą widziałam, jak inne dzieci witają się i rozmawiają ze sobą, kiedy ja stałam samotnie na uboczu. I wtedy podeszła do mnie ta jasnowłosa dziewczynka z okrągłymi, niebieskimi okularami.
- Cześć, jak masz na imię? Ja mam na imię Maja – przywitała się, a na mojej buzi od razu wykwitł szeroki uśmiech. Tak oto zaczął się mój pierwszy dzień szkoły i pierwsza, szkolna przyjaźń.

Jestem jedynaczką i za dziecka zawsze brakowało mi kontaktów z rówieśnikami, dlatego początku roku szkolnego wyczekiwałam z wielką niecierpliwością. Szkoła pełna innych dzieci miała być okazją do poznania przyszłych towarzyszy zabaw i przygód, z którymi mogłabym dzielić zainteresowania.

Chcąc zrobić dobre wrażenie, bardzo długo przygotowywałam się na pierwszy dzień szkoły....

Mój pierwszy dzień w szkole? Byłam zachwycona: piękna granatowa sukienka, pod nią biała koszula z ogromnym kołnierzykiem. Poza tym miałam śliczny plecak z padną, a moje buciki stukały kiedy chodziłam niczym u mamy kiedy wychodziła do pracy. Czułam się taka dorosła. Pierwsze załamanie przyszło kiedy zobaczyłam, że będę jedyną dziewczynką w siedmioosobowej klasie. Czyli ja i sześciu chłopaków( urok wiejskich szkół). Jak ja się bałam, co mnie czeka. Oczywiście obawy okazały się bezzasadne. Fakt, brakowało mi dziewczyny, ale przecież byłam klasową księżniczką. Faceci dbali o mnie( walentynki i dzień kobiet obfitowały w prezenty), byłam bramkarzem na wf-ie, a kiedy zobaczyli, że noszę stanik skwitowali to prostym" normalne". Cóż, znałam się nieco na ciągnikach, słuchałam dużo o krowach, ale i tak jestem farciarą. Obawy pierwszego dnia nie ziściły się:)

Mój pierwszy dzień w szkole? Byłam zachwycona: piękna granatowa sukienka, pod nią biała koszula z ogromnym kołnierzykiem. Poza tym miałam śliczny plecak z padną, a moje buciki stukały kiedy chodziłam niczym u mamy kiedy wychodziła do pracy. Czułam się taka dorosła. Pierwsze załamanie przyszło kiedy zobaczyłam, że będę jedyną dziewczynką w siedmioosobowej klasie. Czyli ja i...

Nienawidziłam chodzić do szkoły. Nie samej nauki bo uczyć się lubiłam, ale faktu uczęszczania do szkoły gdzie wcześniej chodziła moja siostra. Dlaczego? Bo byłam najmłodsza, do tego miałam wadę wymowy (z tego powodu byłam bardzo wyśmiewana )i trudności z nauką. Moja siostra za to była najlepsza w klasie wszyscy mnie do niej porównywali... i nie raz zdarzało się, że jakiś nauczyciel zawołał do mnie jej imieniem. Rodzice też nie lepsi całe życie wpajali mi, że jestem gorsza bo nie uczę się tak dobrze jak moja siostra. Na studia nie chciałam iść namówił mnie na to mój chłopak a obecny mąż, pomógł gdy straciłam pracę i nie miałam na czesne. Poprawiał mi błędy w pracy dyplomowej i cały czas wspierał. Dziś to ja skończyłam studia jako pierwsza i jak na razie jedyna w rodzinie(a od rodziców nie usłyszałam nawet gratuluję ). I wiecie tego, że jako pierwsza osiągnęłam wyższe wykształcenie nikt mi już nie zabierze ;))).

Nienawidziłam chodzić do szkoły. Nie samej nauki bo uczyć się lubiłam, ale faktu uczęszczania do szkoły gdzie wcześniej chodziła moja siostra. Dlaczego? Bo byłam najmłodsza, do tego miałam wadę wymowy (z tego powodu byłam bardzo wyśmiewana )i trudności z nauką. Moja siostra za to była najlepsza w klasie wszyscy mnie do niej porównywali... i nie raz zdarzało się, że jakiś...