Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Wybraliśmy zwycięskie prace:

Patrycja98
GutatoLama
Elean
Pat
Rhine

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Wybraliśmy zwycięskie prace:

Patrycja98
GutatoLama
Elean
Pat
Rhine

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Tego wieczora byłam na spotkaniu ze znajomymi. Bawiliśmy się świetnie, graliśmy w gry, popijaliśmy wino. Wśród nas były osoby, których nie znałam. W tym jeden bardzo przystojny chłopak, na oko starszy ode mnie z dwa lata. Gdy tak śmialiśmy się siedząc w różnych kątach niewielkiego pokoju mojej koleżanki, przystojniak przysiadł się bliżej mnie. Przysuwając się nie spuszczał ze mnie wzroku, co sprawiło, że przyjemne ciarki przeszły mi po plecach.
-Witaj, piękna.- zaczął. –Bo jesteś piękna, wiesz?
-Dziękuję- zaśmiałam się.
-Naprawdę. Dlaczego mi nie wierzysz?- spytał tak, jakbym przed momentem mu się sprzeciwiła. Czy nie słyszał mojej odpowiedzi?
-Jesteś najpiękniejszą kobietą w tym pokoju.- Mówiąc to podkreślił słowo „kobieta”, jakby samo to miało sprawić, że poczuję się jeszcze lepiej. Dopiero co zamieniłam z nim dwa słowa, a już zaczął mnie porządnie irytować.
-Wiesz, widziałem wiele kobiet- znowu akcent na płeć- ale ty jesteś nieziemska.- Najwyraźniej stwierdził, że potrzebuję dużej dawki komplementów, a dokładniej jednego komplementu. Cóż, zrozumiałam. Możemy przejść dalej?
-Obserwuję cię odkąd tu przyszłaś i czuję, że pasujemy do siebie. A ty mi ciągle nie wierzysz! Mówię prawdę, skarbie…- nie no to już jest przesada!
-Sprzeciw!- krzyczę zdenerwowana i wstaję, by odejść. Co za człowiek! Jeszcze chwila, a naprawdę zaczęłabym zastanawiać się, co jest nie tak z moim wyglądem. Chwilę później podszedł do kolejnej dziewczyny w pokoju. Może w drugiej instancji wygra sprawę?

Tego wieczora byłam na spotkaniu ze znajomymi. Bawiliśmy się świetnie, graliśmy w gry, popijaliśmy wino. Wśród nas były osoby, których nie znałam. W tym jeden bardzo przystojny chłopak, na oko starszy ode mnie z dwa lata. Gdy tak śmialiśmy się siedząc w różnych kątach niewielkiego pokoju mojej koleżanki, przystojniak przysiadł się bliżej mnie. Przysuwając się nie spuszczał...

- Cześć ślicznotko, mogę się przysiąść?
- Halloo...?? - słyszę znowu ten głos nad swoją głową. Odrywam niechętnie wzrok od książki, podnoszę głowę i widzę wysokiego chłopaka z uśmiechem od ucha do ucha. Nawet nie brzydki, chwilę się zastanawiam, zerkam na pobliskie ławki w parku, wszystkie zajęte przez matki z dziećmi. No dobra myślę, ławka jest duża i pomieści nas obydwu. Biorę głęboki wdech i zbieram się na serdeczny uśmiech.
- Tak, proszę - odpowiadam uprzejmie jak tylko potrafię, po czym wracam do swojej lektury. Nie, że nie jestem uprzejma czy coś, ale nie lubię gdy ktoś przerywa mi czytanie mojej ulubionej książki, zwłaszcza gdy znajdę kilka minut dla siebie po całym maratonie w pracy. Zaczynam odpływać gdy nagle..
- Co taka piękna dziewczyna robi sama? Nie wierzę, że przyszłaś tylko po to by poczytać książkę..- docierają do mnie słowa gościa. Zerkam na niego, już zbieram się na odpowiedź, ale daruję sobie, może jak się nie odezwę to się zamknie, ale jednak się myliłam..
- W parku pełnym dzieci, rzadko można spotkać takie samotne p i ę k n o ś c i.. - zza książki widzę jego uśmiech. Czy on mnie próbuje poderwać? Patrzę na niego jeszcze raz..nie komentuję tego i staram się skupić na czytaniu. Jednak coś jest nie tak, facet przysunął się blisko. Czuję jego wzrok na sobie. Widzę jego rękę idącą w moim kierunku, no nie tego już za wiele. Zrywam się na równe nogi i wywrzaskuje w jego stronę:
- SPRZECIW! Już w spokoju nie można poczytać książki! Poszukaj innej ofiary! Żegnam! - gościu w totalnym szoku nie wie, co z siebie wydukać. Odwracam się i zostawiam go na ławce, czując na swoich plecach oczy wszystkich mamusiek.

- Cześć ślicznotko, mogę się przysiąść?
- Halloo...?? - słyszę znowu ten głos nad swoją głową. Odrywam niechętnie wzrok od książki, podnoszę głowę i widzę wysokiego chłopaka z uśmiechem od ucha do ucha. Nawet nie brzydki, chwilę się zastanawiam, zerkam na pobliskie ławki w parku, wszystkie zajęte przez matki z dziećmi. No dobra myślę, ławka jest duża i pomieści nas obydwu....

Woda, plaża, piknik i my: młodzi, piękni, zakochani.
On bierze moją twarz w swoje dłonie, przenikliwie patrząc mi w oczy.
Pochyla się. Czuję przyjemny dreszcz na skórze i z niecierpliwością czekam na ten moment..
- Twoje oczy są jak lazurowe wybrzeże.. - szepcze On. Uśmiecham się pełna podekscytowania. - .. z glonami na brzegu.

Pach. Historia prawdziwa :)

Woda, plaża, piknik i my: młodzi, piękni, zakochani.
On bierze moją twarz w swoje dłonie, przenikliwie patrząc mi w oczy.
Pochyla się. Czuję przyjemny dreszcz na skórze i z niecierpliwością czekam na ten moment..
- Twoje oczy są jak lazurowe wybrzeże.. - szepcze On. Uśmiecham się pełna podekscytowania. - .. z glonami na brzegu.

Pach. Historia prawdziwa :)

Przyglądając się sprawie mogę stwierdzić ,że nie do końca mi się podobają fakty. Pan pokrzywdzony twierdził,że kochał ją. Pani kocha Pana udawała, aby tylko zaspokoić swoje pragnienia? - zapytała Pani Sędzia.
Nie, proszę Wysokiego Sądu. Wydawało mi,że kocham, ale teraz to ja już sama nie wiem co mam robić.

Podejmuje decyzję skoro Państwo się nie pogodzą, to nie traćmy czasu na Wasze sprawy. Oddalam sprawę. Z wielką radością powiedziała to w swoim głosie Pani Sędzia.

Przyglądając się sprawie mogę stwierdzić ,że nie do końca mi się podobają fakty. Pan pokrzywdzony twierdził,że kochał ją. Pani kocha Pana udawała, aby tylko zaspokoić swoje pragnienia? - zapytała Pani Sędzia.
Nie, proszę Wysokiego Sądu. Wydawało mi,że kocham, ale teraz to ja już sama nie wiem co mam robić.

Podejmuje decyzję skoro Państwo się nie pogodzą, to nie...

To było po południu, pod koniec semestru, kiedy studentki polonistyki lgną na korytarzach jak gołębie, aż wydawało się, że rozdają tam zaliczenia tak sowicie, jak okruszyny chleba dla wygłodniałych ptaszyn. Mimo rzucającego się w oczy manieryzmu, który zdradzał niedostępność i wyższość, postanowiłem podejść i zagadać. W końcu jestem studentem polibudy, królem życia, skazanym na sukces człowiekiem, któremu już nic w życiu nie musi się udawać, bo wszystko, co zrobię, będzie co raz to nowym sukcesem. Podszedłem do niej pewnym krokiem zwycięzcy i zapytałem: "- Zauważyłem, że czytasz tak przejęta, jakby to było naprawdę?". "- Bo książki czyta się tak, jakby to było naprawdę" - odpowiedziała, mrużąc oczy w moim kierunku. "- O czym jest ta książka?" - zapytałem. "- O dziewiętnastowiecznej Francji, odkrywanej wspomnieniami bohatera" - odpowiedziała lekko unosząc górną wargę. "- Zapytałem, bo byłem zdziwiony, że taka drobna istota może przebrnąć przez tak grubą książkę. Nie szkoda Ci czasu na takie tomiszcza?" - odpowiedziałem prowokacyjnie. "- Zabawne, że pytasz, bowiem to grube tomiszcze jest o poszukiwaniu straconego czasu, który już nigdy nie wróci takim, jakim wtedy się toczył" - zripostowała, przyprawiając mnie o kilka dodatkowych paskali. "- Ale przecież świat cały czas się toczy, a jego piękność skrywa się po zaułkach korytarzy, nad grubymi książkami" - próbowałem się obronić. "- Szkoda tylko, że brakuje tej piękności wrażliwego obserwatora" - zakończyła naszą znajomość.

To było po południu, pod koniec semestru, kiedy studentki polonistyki lgną na korytarzach jak gołębie, aż wydawało się, że rozdają tam zaliczenia tak sowicie, jak okruszyny chleba dla wygłodniałych ptaszyn. Mimo rzucającego się w oczy manieryzmu, który zdradzał niedostępność i wyższość, postanowiłem podejść i zagadać. W końcu jestem studentem polibudy, królem życia,...

Gdyby można było zgłaszać na policję
przestępstwa miłosne,
oskarżyłabym Cię.
Stanęłabym przed
sądem z dumnie uniesioną
głową i wyznała
wszystko pod przysięgą.
To jak mnie w sobie rozkochałeś,
jak kawałek po kawałku
brałeś jak swoją.
Jak w końcu zatopiłeś
łapy na moim sercu.
Jak je wyrwałeś i sponiewierałeś.
Jak odarłeś z godności
i poczucia wartości.
A na koniec pozostawiłeś.
To nie była zbrodnia idealna,
pozostawiłeś mnóstwo śladów.
Na mnie, na sobie, obok nas.
Tak, więc mój drogi
przed sądem żądałabym
dożywocia, bez możliwości
wcześniejszego zwolnienia

Gdyby można było zgłaszać na policję
przestępstwa miłosne,
oskarżyłabym Cię.
Stanęłabym przed
sądem z dumnie uniesioną
głową i wyznała
wszystko pod przysięgą.
To jak mnie w sobie rozkochałeś,
jak kawałek po kawałku
brałeś jak swoją.
Jak w końcu zatopiłeś
łapy na moim sercu.
Jak je wyrwałeś i sponiewierałeś.
Jak odarłeś z godności
i poczucia wartości.
A na koniec...

Słońce, park i książka. Jakże przyjemne byłoby to popołudnie, gdyby nie pewien czaruś, który zaszczycił mnie swym przybyciem.
-Przepraszam, Pani dobrodziejko. Bo tak sobie pomyślałem, że koło pani takie ładne miejsce się marnuje, więc może ja bym się przesiadł?
-Jak Pan chce.
-Oj, chcę i to bardzo. Mówią na mnie Roba. Tak, to męskie imię. Skrót od Robert, rzecz jasna. Nazwisko: Mąż. Z tych Mężów, co to podbudowali takie domki szeregowe na obrzeżach miasta. Dobrze kombinujesz, krokieciku. Pieniądze to dla mnie nie problem. Kupię Ci coś ładnego- mówi, wyciągając z portfela zwinięte banknoty.
-Nie, dzięki. Bez urazy, ale lepiej żebyś ty kupił sobie coś ładnego.
-Na naszą randkę? Ale jesteś szybka! Do Roby woza, pcha się każda koza! Jednak moja prababka miała rację, gdy przepowiadała mi gromadkę dzieci i to każde od innej matki.
Zastanawiam się czy to żart. Przez głowę przebiega mi myśl, że to szaleniec i lepiej jak najszybciej się go pozbyć.
-Ze mną żadnej randki nie będziesz miał. Szukaj szczęścia gdzieś indziej.
-Wszystkie tak mówicie, żebyśmy jeszcze bardziej za wami biegali. Powiem Ci, co teraz zrobisz. Pobiegniesz do siebie, żeby przygotować dla nas jedzonko na wieczór. Podwijaj rękawy, margarynko.
-Sprzeciw!

Słońce, park i książka. Jakże przyjemne byłoby to popołudnie, gdyby nie pewien czaruś, który zaszczycił mnie swym przybyciem.
-Przepraszam, Pani dobrodziejko. Bo tak sobie pomyślałem, że koło pani takie ładne miejsce się marnuje, więc może ja bym się przesiadł?
-Jak Pan chce.
-Oj, chcę i to bardzo. Mówią na mnie Roba. Tak, to męskie imię. Skrót od Robert, rzecz jasna....

Mówią, że najlepsze historie pisze samo życie. To wcale nie jest prawda. Ale w tym wypadku mam jedną historię, która pasuje w sam raz. Mam przyjaciela, człowiek dość niepoważny, o raczej dobrym sercu. Nieszczególnie zainteresowany związkami i całymi rozgrywkami dwojga płci. Na ogół jego poważniejsze przygody z kobietami kończyły się dla niego pół rocznym okresem stękania. Wiecie o co chodzi, pyta się takiego o coś, a on odpowiada coś w stylu „yhmłmymy” i wysysa tym ze świata całe szczęście. Od pewnego czasu kolega się wyrobił, wyjechał trochę rozsmakował w życiu, generalnie life improvement, czy tam progres jak kto woli. Wraz ze zmianą sytuacji życiowej kolega zaniechał kontaktów z kobietami, a w każdym razie innych niż przyjacielskie, ograniczając wszelkie zażyłości do spontanicznych, ale przyjacielskich, chwytów za pośladki. Z racji na to, że towarzystwo ma wesołe, i generalnie leży im na sercu dobro kompana, wiele osób zaczęło się przejmować jego zbyt długim celibatem. Koleżanki zresztą też się przejęły, bo kolega raczej z tych miłych i mimo wątpliwej urody cieszący się zawsze powodzeniem. No nic, koniec końców powstał plan doskonały. On się nie pali, to się mu pomoże, trunkiem, namowami, kuszeniem chętnej i już lekko zdesperowanej niewiasty. I wtedy gdy już prawie wszystko się udało, gdy do zawarcia umowy zobowiązującej zostało tylko jedno słowo, kolega wypalił:
-Wybacz Natalia, ale ty i ja wiemy, że mi się tutaj nie podoba, więc teraz wyjdę po angielsku. - I poszedł.

Mówią, że najlepsze historie pisze samo życie. To wcale nie jest prawda. Ale w tym wypadku mam jedną historię, która pasuje w sam raz. Mam przyjaciela, człowiek dość niepoważny, o raczej dobrym sercu. Nieszczególnie zainteresowany związkami i całymi rozgrywkami dwojga płci. Na ogół jego poważniejsze przygody z kobietami kończyły się dla niego pół rocznym okresem stękania....

Wszedł dumnym krokiem do kafejki, ubrany w koszulkę w serek i białe spodnie. Uśmiechnięty, zadziorny. Z daleka zobaczył piękne, długie blond włosy. Nie wahał się ani chwili i wybrał miejsce obok. "Ofiara" siedziała tyłem do niego i czytała książkę. "Mam dziś szczęśliwy dzień. Dookoła same piękne kobiety" - powiedział pod nosem, niby do siebie. Zamówił espresso, cały czas spoglądając na blondynkę. "Nie dość, że piękna, to jeszcze inteligentna. Może zdradzisz mi, co czytasz?" - zapytał z udawaną ciekawością. "Ofiara" odrzuciła włosy do tyłu i nie zareagowała. "Tajemnicza i nieśmiała, zdecydowanie mój typ" - odparł zadowolony i pewny, że tym tekstem zdobędzie jej zainteresowanie. Nagle "blondynka" odwróciła się i krzyknęła: "Sprzeciw! Oddalam sprawę. Ale jeśli chcesz, możemy razem przestudiować kodeks karny" - odparł męski głos, który w tym momencie ledwo powstrzymywał się od śmiechu. Podrywacz oniemiał i z wrażenia wylał na siebie kawę, a jego twarz zrobiła się purpurowa ze wstydu. Piękną blondynką okazał się student prawa, który uczył się w kafejce do egzaminu..:)

Wszedł dumnym krokiem do kafejki, ubrany w koszulkę w serek i białe spodnie. Uśmiechnięty, zadziorny. Z daleka zobaczył piękne, długie blond włosy. Nie wahał się ani chwili i wybrał miejsce obok. "Ofiara" siedziała tyłem do niego i czytała książkę. "Mam dziś szczęśliwy dzień. Dookoła same piękne kobiety" - powiedział pod nosem, niby do siebie. Zamówił espresso, cały czas...