dziękuję:)

dziękuję:)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joostynka
Bandy
Damian
Molek
Kinga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Joostynka
Bandy
Damian
Molek
Kinga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pędziła szpitalnym korytarzem przytrzymując jedną ręką tren jedwabnej sukienki, a w drugiej niosąc pęk kolorowych baloników. Trudno, najwyżej goście trochę poczekają, nie mogła postąpić inaczej! Mijała zdumione pielęgniarki i spacerujących pacjentów, którzy oglądali się, zaczarowani, za tym aniołem z lekko przekrzywionym wiankiem na głowie. Decyzję podjęła spontanicznie. Gdy z impetem brała zakręt korytarza, za którym była sala jej babci, nagle wyjechał zza niego jakiś pojazd i, nie zdążywszy wyhamować, zderzył się z nią sprawiając, że z wdziękiem nosorożca klapnęła na pupę wypuszczając przy tym wszystkie baloniki. W tej samej chwili usłyszała, wypowiedziane zgodnym dwugłosem:
- Baśka, co ty tu, na miłość boską, robisz?!
Spojrzała do góry i zobaczyła … zagipsowaną jak mumia, ale wystrojoną w najokazalszy, choć lekko przekrzywiony, kapelusz, siedzącą na wózku babcię i popychającego ten wózek, w garniturze i pod muchą swojego brata, Antka. Tego samego, który miał właśnie czekać w kościele, jak na porządnego świadka przystało. Zanim zdążyła ogarnąć to wszystko rozumem, usłyszała jakiś tumult na korytarzu i zza zakrętu wypadli jej rodzice, a za nimi, jej narzeczony. Zatrzymali się jak wryci na widok malowniczej scenki, po czym wszyscy, jak na komendę wybuchnęli gromkim śmiechem. W końcu jej tato, trzymając się za brzuch i patrząc na przekrzywiony kapelusz swojej matki i wianek córki, zdołał wykrztusić:
- I oto rodzina Jaworskich w komplecie! Niedaleko pada jabłko od jabłoni!

Pędziła szpitalnym korytarzem przytrzymując jedną ręką tren jedwabnej sukienki, a w drugiej niosąc pęk kolorowych baloników. Trudno, najwyżej goście trochę poczekają, nie mogła postąpić inaczej! Mijała zdumione pielęgniarki i spacerujących pacjentów, którzy oglądali się, zaczarowani, za tym aniołem z lekko przekrzywionym wiankiem na głowie. Decyzję podjęła spontanicznie....

-Mamusiu, a co to znaczy, że niedaleko pada jabłko od jabłoni?
-Córeczko, to znaczy, że dwie osoby z rodziny są do siebie podobne jak "dwie krople wody".
-Mamusiu, ale ja nadal nie rozumię.
-To oznacza, że Ty jesteś dokładnie taka sama jak ja. W dzieciństwie również ciągle wypytywałam mamy a co oznacza to, a co tamto.
-Teraz już rozumiem mamusiu.

-Mamusiu, a co to znaczy, że niedaleko pada jabłko od jabłoni?
-Córeczko, to znaczy, że dwie osoby z rodziny są do siebie podobne jak "dwie krople wody".
-Mamusiu, ale ja nadal nie rozumię.
-To oznacza, że Ty jesteś dokładnie taka sama jak ja. W dzieciństwie również ciągle wypytywałam mamy a co oznacza to, a co tamto.
-Teraz już rozumiem mamusiu.

- Synu, kim będziesz jak dorośniesz? – zapytała matka.
-Mamusiu, jeszcze się nad tym nie zastanawiałem, ale z całą pewnością nie będę górnikiem jak tatuś- odpowiedział Dawid.
Życie się toczyło, lata mijały, a Dawid święcie przekonany, że z górnictwem nie będzie miał nic wspólnego, cieszył się każdym dniem.
Po 20 latach matka spotkała się z synem i wnukiem.
-Synu, pamiętasz co mi odpowiedziałeś w dzieciństwie, kiedy zapytałam Cię kim będziesz jak dorośniesz?- zapytała Dawida.
-Pamiętam to mamo, jakby było to wczoraj. Powiedziałem Ci, że na pewno nie będę górnikiem, a dziś właśnie nim jestem. – odpowiedział syn.
-A Ty mój kochany wnusiu, kim będziesz, gdy dorośniesz? – zapytała.
-Babciu, babciu, będę górnikiem, bo to przecież rodzinna tradycja- odpowiedział z wielkim uśmiechem na ustach wnusio.
- Jak sami widzicie „niedaleko pada jabłko od jabłoni” – powiedział dumny ojciec.

- Synu, kim będziesz jak dorośniesz? – zapytała matka.
-Mamusiu, jeszcze się nad tym nie zastanawiałem, ale z całą pewnością nie będę górnikiem jak tatuś- odpowiedział Dawid.
Życie się toczyło, lata mijały, a Dawid święcie przekonany, że z górnictwem nie będzie miał nic wspólnego, cieszył się każdym dniem.
Po 20 latach matka spotkała się z synem i wnukiem.
-Synu, pamiętasz...

-Kiedy wraca tata?
-W niedzielę, tuż przed przyjęciem.
-Aha. Kupiłaś pomidory?
Wielkimi krokami zbliżała się rodzinna uroczystość. 80-te urodziny babci. Marta z mamą od piątku krzątały się w kuchni, a Janek i Tomek zajmowali się ustawianiem stołów. Nie było tylko Grzegorza, ojca Marty i Janka. Produkował znane i solidne meble, dlatego przebywał na pokazie, bo to mogło przynieść wielu nowych klientów.
W niedzielny poranek nic nie zapowiadało katastrofy. Marta przykryła monumentalny stół, popisowe dzieło ojca białym obrusem, i już stawiała na nim pierwszy ciężki od smakołyków talerz, kiedy usłyszała donośny trzask. Stół runą przygniatając obrus. Jej krzyk sprowadził do salonu całą rodzinę do salonu. Przy tym stole miała zasiąść cała rodzina, a na domiar złego nie ma taty, który by ten stół naprawił.
Podczas gdy obecni w salonie lamentowali, Janek pobiegł do pracowni ojca zabrał potrzebne narzędzia i zabrał się za naprawę.
-Tomek przynieś mi z pracowni te długie gwoździe.
-Te w szarym pudełku?
Po dwóch godzinach rodzina w komplecie zasiadła do stołu. Podczas sprzątania zapytał kto naprawiał stół. Był jego dumą więc Janek cichym głosem powiedział 'ja'. Twarz taty rozjaśnił ogromny uśmiech.
-No synu nie daleko pada jabłko od jabłoni. Jestem z Ciebie dumny.

-Kiedy wraca tata?
-W niedzielę, tuż przed przyjęciem.
-Aha. Kupiłaś pomidory?
Wielkimi krokami zbliżała się rodzinna uroczystość. 80-te urodziny babci. Marta z mamą od piątku krzątały się w kuchni, a Janek i Tomek zajmowali się ustawianiem stołów. Nie było tylko Grzegorza, ojca Marty i Janka. Produkował znane i solidne meble, dlatego przebywał na pokazie, bo to mogło...

Od najmłodszych lat piszczałam na widok koni. Nigdy się ich nie bałam, wręcz przeciwnie – zawsze do nich lgnęłam. Na wakacje, nie było szans bym pojechała gdzieś indziej, niż tam gdzie były konie. Nie musiałam na nich jeździć, do szczęścia zawsze wystarczało mi ich towarzystwo. Kiedy raz na parę lat jeździliśmy do mojej chrzestnej do Niemiec, większość czasu spędzałam w pobliżu ich działki – naprzeciw były konie. Mając 10 lat zaczęłam naukę jazdy konnej. W wieku 14 lat szukałam wspólnie z koleżanką pracy przy koniach w zamian za jazdy. Ukończywszy gimnazjum, wybrałam się do technikum hodowli koni. Skończywszy technikum, przeprowadziłam się na swoje i kupiłam konia. Niestety los zmusił mnie do wyprowadzki i sprzedaży konia, rozstanie było ciężkie. Obecnie mam cudownego kucyka.
Ale do czego zmierzam...moje całe życie wiąże się wokół koni. Życie mojej babci- mamy mojej mamy, też całe toczyło się wokół koni. Do dziś kiedy się spotykamy, możemy godzinami rozmawiać o koniach. Jak widać -niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Od najmłodszych lat piszczałam na widok koni. Nigdy się ich nie bałam, wręcz przeciwnie – zawsze do nich lgnęłam. Na wakacje, nie było szans bym pojechała gdzieś indziej, niż tam gdzie były konie. Nie musiałam na nich jeździć, do szczęścia zawsze wystarczało mi ich towarzystwo. Kiedy raz na parę lat jeździliśmy do mojej chrzestnej do Niemiec, większość czasu spędzałam w...

On jest przystojny, męski, ma charakter i ciętą ripostę. Ona, jest delikatna i subtelna. Znajomość trwała rok. To wystarczyło, by narodziło się płomienne uczucie. Powoli przechodzili kolejne etapy znajomości: zauroczenie, przyjaźń, a w końcu miłość. Kiedy pojawiło się dziecko - mały Kubuś, wiedzieli, że będzie wyjątkowy. Snuli wiele planów i nadziei na przyszłość. W końcu, podczas rocznicy ślubu, seniorka rodu zadała pytanie - Do kogo ten malec jest podobny? Mąż odpowiedział, że z charakteru do mnie - przecież "niedaleko pada jabłko od jabłoni". To chyba dobrze.

On jest przystojny, męski, ma charakter i ciętą ripostę. Ona, jest delikatna i subtelna. Znajomość trwała rok. To wystarczyło, by narodziło się płomienne uczucie. Powoli przechodzili kolejne etapy znajomości: zauroczenie, przyjaźń, a w końcu miłość. Kiedy pojawiło się dziecko - mały Kubuś, wiedzieli, że będzie wyjątkowy. Snuli wiele planów i nadziei na przyszłość. W końcu,...

W Dewotówce – wsi jakich wiele - centralnym punktem była ławeczka. Umiejscowiona była ona przed budynkiem, w który niegdyś znajdywał się sklep, ale odkąd Kowalscy wyjechali za chlebem za granicę, owego chleba nie można było już kupić w Dewotówce. Zamknięcie interesu przez Kowalską odebrało mieszkańcom wygodę do jakiej przywykli. Ale ławeczka została i cieszyła się popularnością wśród znudzonych serialami starszych pań. Schodziły się, opowiadały, wymieniały informacjami – jak to na typowej wsi bywa. Tak też było i tego dnia.
-Jadziuniu, czy ty widziałaś ostatnio Romanka?
-Ano.
-No i co powiesz?
Staruszka spojrzała na towarzyszkę podejrzliwie.
-A co żesz mu, że tak dopytujesz?
-Kobieta.
-Kobieta!? – Jadziunia aż podskoczyła.
-Ano. I to nie byle jaka. W obcasach ją widziałam, ondulację na głowie miała!
-Toż to na co Romankowi taka kobita?
-Ano, jemu jak jemu. Pomyśl no Jadziu, na co takiej Romanek?
Kobieta zamyślonym wzrokiem zamiotła powietrze.
-Na co?
-Na pieniądze! Toż to oszustka matrymonialna jak nic. Ja czytałam w gazecie, co to takie na wieś przyjeżdżają, bałamucą i zostawiają w samych chodakach!
-Jezus Maria!
-Ale to nie najgorsze. Zaraza córę ma. Dorodna, ładna. Do Jasia, wnuka mego zaglądała z rana!
-Współpraca, powiadasz? – spytała po chwili zamyślenia przerażona Jadzia.
-Bóg jeden wie, ale mówiła Maciejowa : „niedaleko pada jabłko od jabłoni”.

W Dewotówce – wsi jakich wiele - centralnym punktem była ławeczka. Umiejscowiona była ona przed budynkiem, w który niegdyś znajdywał się sklep, ale odkąd Kowalscy wyjechali za chlebem za granicę, owego chleba nie można było już kupić w Dewotówce. Zamknięcie interesu przez Kowalską odebrało mieszkańcom wygodę do jakiej przywykli. Ale ławeczka została i cieszyła się...

[XVII wiek, hrabstwo Lincolnshire, Anglia.]

- I jak na to wpadłeś? - zapytał.
- Przez syna. Przez jabłko. Przez syna i jabłko! - Isaac nie mógł się zdecydować.
Twarzy rozmówcy nie rozjaśniła nawet mglista sugestia zrozumienia.
- Przepraszam cię - ciągnął Isaac, - to dłuższa historia. Siedziałem w gabinecie, był słoneczny dzień. Próbowałem sobie to poukładać. Chodziłem w kółko po podłodze i zastanawiałem się, dlaczego właściwie mogę po niej chodzić. Dlaczego nie mogę chodzić po suficie? Zajmowało mnie to szalenie, rzekłbym: niezdrowo. Wtedy mój mały synek przemknął przez uchylone drzwi. Zobaczył zatroskaną twarz ojca i zaczął ciągnąć mnie za nogawkę. Brzdąc był w nastroju do zabaw, a ja... cóż, pomyślałem, że chwila przerwy i świeże powietrze dobrze mi zrobią. Wyszedłem z nim na dwór. Chwilę goniłem go po sadzie. Zmęczyłem się i wycieńczony usiadłem na trawie. Wtedy synek podszedł do mnie i powiedział "Musisz usiąść bliżej drzewa. Niania mówi, że nie wolno siedzieć w pełnym słońcu". Byłem zaskoczony trzeźwością jego umysłu i trafnością rady. Przesunąłem się w cień wielkiego drzewa. I wtedy coś uderzyło mnie w głowę. Spadające jabłko. Zrozumiałem, że musi istnieć pewna siła, która ściąga je w dół, i kiedy jabłka nabiorą odpowiedniej masy, tak że siła przezwycięża gałąź, na której się trzymają - spadają. Odkryłem tę siłę dzięki zaangażowaniu mojego synka.
- Cóż, - skwitował rozmówca - niedaleko pada jabłko od jabłoni.

[XVII wiek, hrabstwo Lincolnshire, Anglia.]

- I jak na to wpadłeś? - zapytał.
- Przez syna. Przez jabłko. Przez syna i jabłko! - Isaac nie mógł się zdecydować.
Twarzy rozmówcy nie rozjaśniła nawet mglista sugestia zrozumienia.
- Przepraszam cię - ciągnął Isaac, - to dłuższa historia. Siedziałem w gabinecie, był słoneczny dzień. Próbowałem sobie to poukładać. Chodziłem w...