Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

BartłomiejNieBartosz
Orso
Virginia
lkason83
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

BartłomiejNieBartosz
Orso
Virginia
lkason83
panna-anna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Jest sprawa chłopaki - powiedział Pacman do gangu Kolorowych Duchów - Podobno gry komputerowe mają zgubny wpływ na młodzież... Wyobraźcie sobie co będzie, jeśli w młodości naoglądają się mnie łykającego małe, białe tabletki; poruszającego się bez sensu w rytm monotonnej elektronicznej muzyki i uciekającego przed duchami?
- Masz rację, Pac... Ty od dziś wcinasz brokuły w rytm Mozarta... A my spadamy straszyć w zamku Bowsera.

I tak też zrobili.

- Jest sprawa chłopaki - powiedział Pacman do gangu Kolorowych Duchów - Podobno gry komputerowe mają zgubny wpływ na młodzież... Wyobraźcie sobie co będzie, jeśli w młodości naoglądają się mnie łykającego małe, białe tabletki; poruszającego się bez sensu w rytm monotonnej elektronicznej muzyki i uciekającego przed duchami?
- Masz rację, Pac... Ty od dziś wcinasz brokuły w...

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nigdy nie byłem fanem zwierząt. Ale wiecie, jakie są matki, kiedy ich synowie opuszczą rodzinne gniazdo. Nie? Nie wiecie? Są prawdziwym wrzodem na... w bardzo niewygodnym miejscu. Dzwonią co chwilę, wypytują o wszystko, przede wszystkim zaś MARTWIĄ SIĘ o nas.

Kiedy z jakichś powodów do walki z tym zmartwieniem mama oddelegowała psa, wolałem się nie wzbraniać. Mały szczeniak raczej nie nadawał się do obrony mnie ani mienia, ale zapewniał trochę ruchu, obowiązków no i uczuć.

Podczas jednego ze spacerów pies, którego nazwałem Psem, ponieważ tak nazywał się też pies Damiana w powieści Dobry omen[bookLink]38173|Dobry omen[/bookLink], pobiegł za innym psem, który miał pozornie bardziej wymyślne imię. Tak poznałem właścicielkę psa-o-bardziej-wymyślnym-imieniu. Jej imię akurat było zwyczajne: Agata.

Od tamtego czasu ja i Pies często zapuszczaliśmy się w tamte okolice. Agata i jej pies także. Wszystko rozwinęło się pomyślnie, rozumiecie. I dziś naprawdę lubię zwierzęta. Sporo im zawdzięczam.

Choć może w istocie sojusz z Psem zawiązała moja mama?

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nigdy nie byłem fanem zwierząt. Ale wiecie, jakie są matki, kiedy ich synowie opuszczą rodzinne gniazdo. Nie? Nie wiecie? Są prawdziwym wrzodem na... w bardzo niewygodnym miejscu. Dzwonią co chwilę, wypytują o wszystko, przede wszystkim zaś MARTWIĄ SIĘ o nas.

Kiedy z jakichś powodów do walki z tym zmartwieniem mama oddelegowała psa,...

Nienawidziliśmy się już od pierwszego spotkania. Choć może to była tylko jednostronna nienawiść, ale po kilku spotkaniach przerodziła się w prawdziwą bitwę. Ja za każdym razem kończyłam wyzuta z wszelkich emocji, zapłakana i z poczuciem klęski, a on z obolałymi dłońmi i przytępionym słuchem.
Jednak tego feralnego dnia znów musieliśmy się spotkać w słusznej sprawie. Prawda jest taka, że prędzej czy później każdy z nas będzie musiał przez to przejść, to nieuniknione, a jednak robiłam wszystko, żeby do tego nie doszło.
Byłam dobrym dzieckiem, zawsze jadłam to, co mama kazała, unikałam wszelkiej maści słodyczy, ale nie, próchnica okazała się silniejsza. Staramy się z dentystą przejść na tereny bardziej neutralne i muszę przyznać, że z każda wizytą jest coraz lepiej. Choć zawsze pozostaje ten dziwny smak w ustach, specyficzny zapach i dźwięk tego mrożącego krew w żyłach dźwięku wiertła.
Chciałabym, żeby to już się skończyło, ale na to chyba nie ma sposobu. Zarówno bitwę jak i wojnę już przegrałam, nawet jeśli połączymy siły, to nic nie da. taka kolej rzeczy. To on zawsze wyjdzie obronną ręką, ja będę tym poszkodowanym...

Nienawidziliśmy się już od pierwszego spotkania. Choć może to była tylko jednostronna nienawiść, ale po kilku spotkaniach przerodziła się w prawdziwą bitwę. Ja za każdym razem kończyłam wyzuta z wszelkich emocji, zapłakana i z poczuciem klęski, a on z obolałymi dłońmi i przytępionym słuchem.
Jednak tego feralnego dnia znów musieliśmy się spotkać w słusznej sprawie. Prawda...

W tej chwili straciłam jakąkolwiek nadzieję aby wyjść z tego cało. Spojrzałam na całą armię otaczającą mnie oraz mojego wiernego kompana Maxa który był nie przytomny. Już wiedziałam że to koniec. W prawej dłoni trzymałam tylko malutki sztylet oraz byłam sama, a przede mną stała cała armia uzbrojonych strażników.
- Myślałam że mi się uda, tak mało brakowało - pomyślałam i chciałam już opuścić sztylet, poddać się i ponownie zostać schwytana.
Lecz nagle usłyszałam wielki wybuch, który przewrócił mnie na posadzkę.
Kiedy po chwili udało mi się wstać zobaczyłam coś czego nigdy bym się nie spodziewała.
Zobaczyłam Rica oraz kilku innych strażników. Wzmógł się w mnie jeszcze większy strach, kiedy Rick wycelował broń. Lecz nie postrzelił mnie, ale strażnika za mną.
Nagle wszystko szybko się potoczyło i sama nie wiem kiedy znalazł się obok mnie Rick:
- Mówiłem ci że mam plan i abyś mi zaufała. Mówiłem ci od początku, nie jestem twoim wrogiem, ale przyjacielem.

W tej chwili straciłam jakąkolwiek nadzieję aby wyjść z tego cało. Spojrzałam na całą armię otaczającą mnie oraz mojego wiernego kompana Maxa który był nie przytomny. Już wiedziałam że to koniec. W prawej dłoni trzymałam tylko malutki sztylet oraz byłam sama, a przede mną stała cała armia uzbrojonych strażników.
- Myślałam że mi się uda, tak mało brakowało - pomyślałam i...

Od kąt pamiętam, zawsze kłóciłam się z moją starszą siostrą Jolą. Ona to ta idealna, zawsze wszystko umie i wszystko wie. Jest pupilką rodziców i nauczycieli. Ja to raczej szara myszka. Nie afiszuje się i jestem zawsze z boku.
Ten dzień zaczął się jak każdy inny. Wstałyśmy rano, i biegłyśmy do łazienki żeby ja zając. Dziś pierwszy raz od miesiąca to ja byłam pierwsza. Niestety moja kochana siostrzyczka z zemsty zbiegła do piwnicy i wyłączyła bojler. W skutek czego musiałam myc głowę zimna wodą! Nie mogłam tego pozostawić bez odzewu. Musiałam się zemścić! Gdy Jolka się Kompała nasypałam do cukiernicy soli.
Dziesięć minut później chowałam się pod stolem w obawie przed jej gniewem. Jola już miała mnie uderzyć, gdy do kuchni weszli nasi rodzice. Zakomunikowali, że wychodzą na cały dzień, bo dzisiaj mają swoja rocznice. Słałyśmy jak slupy soli. To dzisiaj, a my zapomniałyśmy! Kiedy rodzice wyszli stwierdziłyśmy, ze na jeden dzień musimy ogłosić rozejm. Ja zadzwoniłam do kwiaciarnia, a Jolka znalazła przepis na szybkie ciasto. Na początku współpraca nie szla nam zbyt dobrze, ale potem zaczęłyśmy działać jak jeden organizm. Gdy rodzice wrócili byli bardzo zaskoczeni. Na stole stal wazon z kwiatami i pachnące ciasto. Moja siostra wyciągnęła talerze, a ja pokroiłam ciasto. Mama spróbowała pierwszy kęs i… natychmiast go wypluła. W tym momencie zdałyśmy sobie sprawę ze użyłyśmy cukru, a raczej soli z owej felernej cukiernicy.
Ten dzień wspominam wyjątkowo dobrze i zapisałam go w kalendarzu jako " Dzień współpracy z wrogiem".

Od kąt pamiętam, zawsze kłóciłam się z moją starszą siostrą Jolą. Ona to ta idealna, zawsze wszystko umie i wszystko wie. Jest pupilką rodziców i nauczycieli. Ja to raczej szara myszka. Nie afiszuje się i jestem zawsze z boku.
Ten dzień zaczął się jak każdy inny. Wstałyśmy rano, i biegłyśmy do łazienki żeby ja zając. Dziś pierwszy raz od miesiąca to ja byłam pierwsza....

W ramach noworocznego postanowienia, zaczęłam chodzić dwa razy w tygodniu na basen. Jakież było moje zdziwienie, gdy pierwszego dnia, w szatni natknęłam się na koleżankę, do której nie żywiłam sympatii. W końcu odebrała mi mojego byłego chłopaka. Wymieniłyśmy ze sobą krzywe uśmiechy i udałyśmy się w swoją stronę. W myślach już rozważałam, że następnym razem wybiorę się na inny basen, byleby jej tylko nie spotkać.

Po kilku okrążeniach basenu, postanowiłam zrobić sobie przerwę. Dziwnym trafem, na ten sam pomysł wpadła moja znienawidzona koleżanka. Udawałam, że jej nie widzę, jednocześnie obserwując dzieci, które pływały w mniejszym basenie. Moją uwagę przykuł chłopiec, który stał przed basenem i obawiał się wejść do niego. Uśmiechnęłam się do siebie, bo kiedyś także bałam się wody i pływania.

Starsi koledzy jednak szydzili z chłopca i szantażami oraz groźbami domagali się, aby wskoczył do basenu. To trwało zaledwie kilka sekund, gdy zauważyłam dłoń jednego z nich, kierującą się w stronę młodszego chłopca. Został popchnięty. Usłyszałam tylko przeraźliwy krzyk chłopca. Nagle przed oczami mignęła mi szczupła sylwetka młodej kobiety. Anastazja.
- Liliana, chodź ze mną! Pomożesz mi! - krzyknęła do mnie. Nie zastanawiając się długo, pobiegłam za nią i obie wskoczyłyśmy do basenu, próbując wyciągnąć z niego chłopca. Udało nam się. Ratownik przeprowadził akcję ratowniczą, a później podziękował nam za szybką reakcję. Franek (bo właśnie tak ma na imię uratowany przez nas chłopiec) uściskał nas i obdarzył pocałunkami.

Spojrzałyśmy na siebie z Anastazją i uśmiechnęłyśmy się do siebie. Po raz pierwszy uprzejmie i miło, bez wyginania ust w krzywym grymasie.
- To co, może kawa? - zaproponowała Anastazja.
- Chętnie, a do tego szarlotka - odpowiedziałam. - Ale może najpierw rozprawmy się z tymi oprawcami? - wskazałam na skulonych chłopców, siedzących na trybunach.
- Oj tak! - zaśmiała się Anastazja i ruszyłyśmy w ich stronę.

W ramach noworocznego postanowienia, zaczęłam chodzić dwa razy w tygodniu na basen. Jakież było moje zdziwienie, gdy pierwszego dnia, w szatni natknęłam się na koleżankę, do której nie żywiłam sympatii. W końcu odebrała mi mojego byłego chłopaka. Wymieniłyśmy ze sobą krzywe uśmiechy i udałyśmy się w swoją stronę. W myślach już rozważałam, że następnym razem wybiorę się na...

Nigdy nie lubiłam Sylwii. Nawet nie wiem dlaczego. Jakoś nie wzbudzała mojej sympatii, "coś" mi w niej nie pasowało. Pracowałyśmy razem w jednej firmie, nawet w jednym dziale i w jednym pokoju. Rozmawiałyśmy czasami grzecznie, ale bez zainteresowania . Z innymi ludźmi było inaczej , wypytywała się i chciała wszystko wiedzieć. Dla mnie była wścibska i niebezpieczna. Wszystko się zmieniło 18 grudnia. To miał być zwykły dzień, jakich wiele. Od rana była cisza i spokój, nawet telefon mało dzwonił. Miałam dobry humor. Właśnie sprawdzałam dokumenty, gdy zauważyłam, że jednego brakuje. Na początku zaczęłam szukać po biurku, zaglądać do szuflad. Nie ma. „Kurcze, co mogło się stać ? Gdzie on do diabła się schował ?” Po godzinie zaczęłam panikować i dostałam ciśnienia. To był ważny dokument, jeżeli się nie znajdzie to mam przechlapane. Zrobiło mi się gorąco. Mam problem i to WIELKI. Co teraz ? Sylwia jako jedyna zauważyła, że ze mną jest źle. Wstała i podeszła do mnie.
- Co się stało ? Pomóc Ci ? Jakoś źle wyglądasz.
Nie wiedziałam czy mogę jej zaufać, mało rozmawiałyśmy. Ale nie miałam wyjścia.
- Nie mogę znaleźć zgody Pana X.
- Poczekaj, zaraz sprawdzę. Spokojnie, może gdzieś spadł.
Szukała, zaglądała i wreszcie. Jest. Dokument wpadł do kosza. Nie do wiary !
- Jest ! Już po wszystkim. Wiedziałam, że musiał tu gdzieś być. Może napijemy się herbaty ? Zmachałam się trochę.
- Chętnie. Dziękuję.
Byłam zdziwiona, tylko ona mi pomogła. Myślałam, że mnie pogrąży i będzie się cieszyć. Z satysfakcją zawiadomi szefa i mnie zwolnią. A tutaj okazała się moim przyjacielem i wybawcą. Nigdy nie należy sądzić ludzi po pozorach.

Nigdy nie lubiłam Sylwii. Nawet nie wiem dlaczego. Jakoś nie wzbudzała mojej sympatii, "coś" mi w niej nie pasowało. Pracowałyśmy razem w jednej firmie, nawet w jednym dziale i w jednym pokoju. Rozmawiałyśmy czasami grzecznie, ale bez zainteresowania . Z innymi ludźmi było inaczej , wypytywała się i chciała wszystko wiedzieć. Dla mnie była wścibska i niebezpieczna....

- Panie doktorze, przyjechałem najszybciej jak się da gdy się tylko dowiedziałem, co z nią? – cały roztrzęsiony i zdruzgotany nie mogłem się pogodzić z myślą że Agnieszka miała wypadek.
- Proszę się uspokoić. Musimy poważnie porozmawiać. – Powiedział lekarz z grobową miną. Zbladłem. – Pana żona miała wypadek na skutek zasłabnięcia. Przeprowadziliśmy gruntowne badania i okazało się że pacjentka ma nowotwór szpiku kostnego. Potrzebujemy dawcy szpiku. Intensywnie poszukujemy go od momentu postawienia diagnozy. Proszę skontaktować się z rodziną, osoby spokrewnione często są najlepszymi dawcami ze względu na wysoką zgodność tkankową.
***
Wsiadłem w auto i pędząc jak szalony pojechałem do matki Agi. Co prawda nie rozmawiamy ze sobą od 10 lat ale tu chodzi o jej życie, musi przecież ze mną porozmawiać!
***
- Czego tu chcesz? – powiedziała teściowa nie będąca zachwycona moją obecnością.
-Musimy porozmawiać! – powiedziałem. – Chodzi o Agę. -Nakreśliłem jej całą sytuacje i prosząc o pomoc opowiedziałem o przeszczepie szpiku.
- Już dobrze! Jedziemy do szpitala! Obym mogła tylko zostać dawcą! Zapomnijmy o dawnych sporach i stoczmy walkę z tym cholernym rakiem. Nie odbierze mi mojej córki!

- Panie doktorze, przyjechałem najszybciej jak się da gdy się tylko dowiedziałem, co z nią? – cały roztrzęsiony i zdruzgotany nie mogłem się pogodzić z myślą że Agnieszka miała wypadek.
- Proszę się uspokoić. Musimy poważnie porozmawiać. – Powiedział lekarz z grobową miną. Zbladłem. – Pana żona miała wypadek na skutek zasłabnięcia. Przeprowadziliśmy gruntowne badania i...

Do sali tronowej wbiegł służący.
-Panie, posłańcy z mordoru nadchodzą!
-(Oby nie to) Wpuść ich – zapytał Aragorn
3 ogromnych Uruk-Hai przekroczyło próg i bojaźliwie rozglądając się wokół zaczęli zbliżać się do króla. Wyglądali na strudzonych podróżą. Największy z nich, czując na sobie spojrzenie gwardzistów, podszedł najbliżej króla, zatrzymał się po czym powoli uklęknął, spuścił głowę i rzekł:
-Witaj Aragornie, Synu Arathorna, dziedzicu Isildura, prawowity władco Gondoru. Nazywam się Ukh-til i jestem jednym z generałów wojsk mordoru. Przyszedłem prosić się o pomoc…
Na Sali rozległy się szepty i rozmowy. Aragorn uniósł dłoń, ucinając je natychmiast.
-Mów-rzekł
Speszony ork uniósł na chwilę wzrok po czym dokończył:
-Zapewne Twoi zwiadowcy poinformowali Cię o ruchach naszych wojsk. Zbieramy wszelkie siły do walki ze zbliżającą się ciemnością. Rhun i Khand połączyły siły. Ich nekromanci odnaleźli zwoje Draghala i przywołali antyczne bestie pustyni. Potomkowie płomienia Ghanu, pierwotne zło świata. Takiej armii nie widziało jeszcze Śródziemie. Mordor będzie pierwszy na ich drodze. Później pochłoną was. Wysłaliśmy posłańców do wszystkich ras i królestw lecz nikt nas nie poprze jeżeli nie zrobi tego Gondor. Tylko sojusz wszystkich ras może ich powstrzymać.
Po chwili milczenia Aragorn wstał i donośnym tonem rzekł:
-Potwierdziły się wieści ze wschodu. Śródziemie znów jest zagrożone, inne rasy znów potrzebują Gondoru, a Gondor nie pozostanie głuchy na to wołanie. Szykować się do wojny…

Do sali tronowej wbiegł służący.
-Panie, posłańcy z mordoru nadchodzą!
-(Oby nie to) Wpuść ich – zapytał Aragorn
3 ogromnych Uruk-Hai przekroczyło próg i bojaźliwie rozglądając się wokół zaczęli zbliżać się do króla. Wyglądali na strudzonych podróżą. Największy z nich, czując na sobie spojrzenie gwardzistów, podszedł najbliżej króla, zatrzymał się po czym powoli uklęknął,...