Kochana Siostro!

Dzisiaj ocean jest spokojny, cichy i piękny. Pamiętam jak pisałam do Ciebie poprzednio, wtedy byłam na początku drogi i nie wierzyłam, że tutaj dotrę. Moje stare kości ulokowałam na piasku, żebyś się nie denerwowała Twoją laskę też mam przy sobie, bardzo się przydała ponieważ ledwie chodzę. Myślami cofam się wstecz... Biegałyśmy po plaży, jak dobrze było przytulić się do ramion mamy i taty, było tyle radości, ze śmiechu bolały nas brzuchy, pamiętasz? Jestem tutaj Kochana, dotarłam i chciałam Ci powiedzieć z tego miejsca, że mocno Cię kocham.
Dzisiaj jest dokładnie tak samo jak kiedyś, ludzi mało, cieszę się powietrzem, widokiem i że jeszcze żyję. Poczekaj na mnie, już wracam, a może jeszcze trochę posiedzę, mam czas...

ściskam i całuję,
Etta

Kochana Siostro!

Dzisiaj ocean jest spokojny, cichy i piękny. Pamiętam jak pisałam do Ciebie poprzednio, wtedy byłam na początku drogi i nie wierzyłam, że tutaj dotrę. Moje stare kości ulokowałam na piasku, żebyś się nie denerwowała Twoją laskę też mam przy sobie, bardzo się przydała ponieważ ledwie chodzę. Myślami cofam się wstecz... Biegałyśmy po plaży, jak dobrze było...

Mój najdroższy!
Przede wszystkim chciałam cię przeprosić za to, że tak bez słowa pozostawiłam cię samego. Ale musiałam. Mam już swoje lata i myśl o śmierci bez zobaczenia czegoś tak pięknego jak ocean wydawała mi się straszna. Mam nadzieje, że nie masz mi tego za złe, ale według mnie było warto. Te tysiące mil które przeszłam pozwoliły mi pomyśleć i utwierdziły mnie w przekonaniu że dobrze zrobiłam. Spełniłam swoje marzenie, a muszę ci powiedzieć, że nawet w najśmielszych myślach nie wyobrażałam sobie tak cudownego oceanu. Woda jest niebieska niczym ten kamień który od ciebie dostałam. Chłodne powietrze, cisza i spokój, nie to co u nas. Czuje się tu jak w dzieciństwie gdy razem siedzieliśmy nad jeziorkiem i wtuleni w siebie obserwowaliśmy bieg wody. Patrząc na ocean widzę twoje oczy głębokie, tajemnicze i pełne miłości. Gdy stanęłam nad wodą i po raz pierwszy spojrzałam w tą niebieską otchłań popłakałam się. Moje łzy mieszały się z chłodną wodą a myśli krążyły tylko wokół tęsknoty za tobą, i smutku że nie ma cię przy mnie. Żałuję, że pojechałam bez ciebie, ta głębia urzekłaby cię, jestem tego pewna. Jestem też pewna, że tu wrócę ale tym razem z tobą. Obiecuje. Jeszcze dziś wieczór ruszę w drogę powrotną. W sercu przyniosę ci ten piękny ocean byś nie był smutny i byś wraz ze mną mógł cieszył się tym pięknem.
Twoja ukochana Etta.

Mój najdroższy!
Przede wszystkim chciałam cię przeprosić za to, że tak bez słowa pozostawiłam cię samego. Ale musiałam. Mam już swoje lata i myśl o śmierci bez zobaczenia czegoś tak pięknego jak ocean wydawała mi się straszna. Mam nadzieje, że nie masz mi tego za złe, ale według mnie było warto. Te tysiące mil które przeszłam pozwoliły mi pomyśleć i utwierdziły mnie w...

Drogi Russellu!
Mój list może Cię zdziwić, wszak jak dotąd pisałam tylko do Otto, o czym może Ci wspomniał przy okazji którejś z Waszych pogawędek. Uznałam jednak, że warto byłoby wyjawić Ci kilka moich sekretów. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy wrócę do domu. Do licha, mam 82 lata, to nie przelewki, prawda?
Podróż jest zarówno cięższa, jak i przyjemniejsza niż się spodziewałam. Co rusz natykam się na przesympatycznych ludzi, którzy służą mi radą lub słowami zachęty. W chwilach słabości i zwątpienia myślę o moim celu: oceanie. Jego wyobrażenie zawsze dodaje mi sił.
I tu dochodzimy do sedna listu: do sekretów. Może już tego nie pamiętasz, ale to właśnie Ty jakieś pół wieku temu zaszczepiłeś we mnie chęć ujrzenia oceanu. Opowiedziałeś mi wówczas romantyczną historię o tym, jak zeszli się Twoi dziadkowie. Poznali się na plaży, a ocean przewijał się przez całą tę opowieść. Wówczas też wyznałeś mi miłość, choć nie bezpośrednio, dlatego mogłam z powodzeniem udawać, że nie zauważyłam drugiego dna. Przepraszam, że wciąż Cię okłamywałam, wiem bowiem, że ten stan trwa do dziś. Kocham Otto, nie wiedziałam więc, co zrobić, by Cię nie zranić. Pamiętaj jednak, że jesteś moim nieocenionym przyjacielem i tak zostanie już na zawsze! Możesz na mnie liczyć. Przestałam Cię już co prawda swatać - i tak nic by z tego nie wyszło - ale jeśli masz jakiś problem, wal śmiało do mnie lub do Otto. Nigdy Cię nie zdradzimy i nie opuścimy. Obiecuję.
Pozdrawiam ze skąpanego w słońcu końca świata!
Etta

Drogi Russellu!
Mój list może Cię zdziwić, wszak jak dotąd pisałam tylko do Otto, o czym może Ci wspomniał przy okazji którejś z Waszych pogawędek. Uznałam jednak, że warto byłoby wyjawić Ci kilka moich sekretów. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy wrócę do domu. Do licha, mam 82 lata, to nie przelewki, prawda?
Podróż jest zarówno cięższa, jak i przyjemniejsza niż się...

Otto.

Dotarłam. Tak jak się spodziewałam, to zwykła ściema. Zwykła woda z piachem dookoła. Nie ma nic wspólnego z tym, co widziałem w gazecie. Nie ma muszli, kokosowych palm ani tancerek z sznurami kwiatów na szyi. Wszędzie są tylko podpici i łysiejący panowie z sumiastym wąsem, pozgniatane puszki po piwie, pety i tandetna wata cukrowa w trzech kolorach. Droga tutaj wydaje się lepszym odpoczynkiem niż egzystencja w tym labiryncie z parawanów. Wracam jak najszybciej.

Twoja E.

Otto.

Dotarłam. Tak jak się spodziewałam, to zwykła ściema. Zwykła woda z piachem dookoła. Nie ma nic wspólnego z tym, co widziałem w gazecie. Nie ma muszli, kokosowych palm ani tancerek z sznurami kwiatów na szyi. Wszędzie są tylko podpici i łysiejący panowie z sumiastym wąsem, pozgniatane puszki po piwie, pety i tandetna wata cukrowa w trzech kolorach. Droga tutaj wydaje...

Nad brzegiem oceanu, sierpień 2015

Drogi Czytelniku,

jeśli czytasz ten list to znaczy, że właśnie wyłowiłeś z wody butelkę po drogim rosyjskim szampanie. A może znalazłeś ją zagrzebaną w piasku na plaży? O czym pomyślałeś, kiedy ją zobaczyłeś? Że jakiś życiowy rozbitek, współczesny Robinson Cruzoe, potrzebuje Twojej pomocy? A może, że ktoś po prostu stroi sobie z Ciebie żarty?

W sumie i tak i nie. Mam na imię Etta i jestem szaloną 82-latką, która u kresu życia postanowiła spełnić swoje marzenie. Zawsze chciałam zobaczyć ocean i w końcu mi się to udało. I wiesz, co jest najśmieszniejsze? Nagle okazało się, że majestatyczny ocean wcale nie robi na mnie wrażenia. Bo to, co naprawdę ważne, przydarzyło mi się w drodze. Ten miesiąc, kiedy podróżowałam z plecakiem mojego wnuka, ci wszyscy niesamowici ludzie, których spotkałam po drodze… Nagle ocean wydał mi się całkiem nieistotny. I jeśli czegoś żałuję w swoim życiu, to właśnie tego, że wcześniej nie zdecydowałam się na podobny krok. Nie wyszłam do ludzi, nie chciałam poznać świata, siedziałam zamknięta we własnym domu i udawałam, że jest mi tam najlepiej. Tyle straciłam!

Dlatego proszę Cię, Czytelniku, żebyś nie powielał moich błędów. Jeśli masz możliwość wyruszyć w nieznane, daj się porwać przygodzie. Żebyś później nie żałował, że może jest już na to za późno. A jak dojdziesz do celu, wypij zdrowie pewnej zwariowanej staruszki, która po osiemdziesiątce po raz pierwszy poczuła, że naprawdę żyje.

E.

Nad brzegiem oceanu, sierpień 2015

Drogi Czytelniku,

jeśli czytasz ten list to znaczy, że właśnie wyłowiłeś z wody butelkę po drogim rosyjskim szampanie. A może znalazłeś ją zagrzebaną w piasku na plaży? O czym pomyślałeś, kiedy ją zobaczyłeś? Że jakiś życiowy rozbitek, współczesny Robinson Cruzoe, potrzebuje Twojej pomocy? A może, że ktoś po prostu stroi sobie z Ciebie...

Droga młodsza wersja mnie samej,
Oto jestem, osiemdziesięcioletnia, stojąca u progu marzenia, z kochającym mężem czekającym w domu i strzelbą przepasaną u boku. Za mną tysiąc mil i dom, przede mną kolejny tysiąc i upragniony bezkres. Spytasz co nam na stare lata odbiło? Marzenie, ot co! Gdybym tylko ponownie miała Twoje lata, zapał (choć tego nawet teraz odmówić mi nie można, Otto potwierdzi!) i nogi postąpiłabym inaczej. Choć jestem już w połowie drogi do celu, żałuję. Żałuję, że nie goniłam za marzeniami wtedy gdy nie tylko dusza pędziła za jego wykonaniem, lecz również zdrowe ciało. Jesteś jeszcze młoda, choć przeminęłaś, nadal tu jesteś ze mną, głęboko w sercu. W mojej głowie często postępujesz inaczej, wykorzystujesz szanse, robisz to czego pragniesz. Żałuje, że życie to zwykły ciąg, bez powtórzeń i drugich szans. Powinnaś nigdy się nie bać. Gdy w końcu dojdę do celu obydwie przestaniemy się bać. Muszę iść dalej, złapać autostop i zmierzyć się z czymś z czym powinnyśmy już dawno… z marzeniem.
Twoja, starsza wersja, po raz pierwszy w życiu łapiąca stopa,
Etta.

Droga młodsza wersja mnie samej,
Oto jestem, osiemdziesięcioletnia, stojąca u progu marzenia, z kochającym mężem czekającym w domu i strzelbą przepasaną u boku. Za mną tysiąc mil i dom, przede mną kolejny tysiąc i upragniony bezkres. Spytasz co nam na stare lata odbiło? Marzenie, ot co! Gdybym tylko ponownie miała Twoje lata, zapał (choć tego nawet teraz odmówić mi nie...

Kochani!

Nadal nie dotarłam nad ocean - ale z każdym krokiem, z każdym dniem jestem coraz bliżej! I tyle mi póki co wystarczy do szczęścia. Odkrywam nowe miejsca, poznaję nowych ludzi - wszystko to jest świeże, inne, ciekawe, a zarazem prowadzi mnie do celu (przyznam, że to jest ważną, może najważniejszą, częścią uroku wszystkich tych zdarzeń).
W drodze miałam czas przemyśleć wiele spraw. Kiedy wrócę, spodziewajcie się zmian, moi drodzy! Na zmiany wszak nigdy nie jest za późno - a ja zamierzam dożyć co najmniej setki i zobaczyć nie jeden, a wszystkie cztery (albo pięć - ostatnio wszak jeden dodano; czy to nie zabawne? dodano ocean, zabrano potem planetę!) oceanów!

Kochani!

Nadal nie dotarłam nad ocean - ale z każdym krokiem, z każdym dniem jestem coraz bliżej! I tyle mi póki co wystarczy do szczęścia. Odkrywam nowe miejsca, poznaję nowych ludzi - wszystko to jest świeże, inne, ciekawe, a zarazem prowadzi mnie do celu (przyznam, że to jest ważną, może najważniejszą, częścią uroku wszystkich tych zdarzeń).
W drodze miałam czas...

Moi kochani!
Mam nadzieję, że się o mnie nie martwicie. Wiem, że wyskoczyłam z tą podróżą trochę ni z gruszki ni z pietruszki, więc wyobrażam sobie, że mogliście się odrobinę zaniepokoić. Ale spokojnie - żyję! I wbrew Waszym obawom mam się dobrze. Można nawet powiedzieć, że bardzo dobrze.
Podróż była ciężka. Każdy kolejny krok był trudniejszy do wykonania, lecz także bardziej satysfakcjonujący. Miałam chwile załamania. Ale cały czas wiedziałam, że zmierzam we właściwą stronę.
Kiedy dotarłam do celu stanęłam jak wryta. To była cudowna chwila. Przez bite pół godziny stałam nieruchomo wpatrując się w bezmiar oceanu i poczułam, poczułam całym sercem, sens mojego życia. Teraz już wiem, że żyłam by dokonać tego czego dokonałam. Kiedy to sobie uświadomiłam rozpłakałam się. Ryczałam jak bóbr dopóki nie zaszło słońce. Jeszcze nigdy nie byłam tak wzruszona, ale i tak szczęśliwa! Usiadłam na piasku i podziwiając fale, przesiedziałam na plaży całą noc.
Mimo, że mam już trochę lat, nigdy jeszcze nie czułam się w ten sposób. Miałam trochę czasu na przemyślenia, i przede wszystkim obudziłam w sobie ogromną wdzięczność. Dostrzegłam jak cudowne było moje życie, a teraz gdy spełniłam swoje największe marzenie jestem nim w stu procentach usatysfakcjonowana.
Dziękuję Wam za wszystko co dla mnie zrobiliście, bo nawet jeśli nie zdajecie sobie z tego sprawy, było tego ogromnie dużo.
Kocham Was z całego serca!
Etta

Moi kochani!
Mam nadzieję, że się o mnie nie martwicie. Wiem, że wyskoczyłam z tą podróżą trochę ni z gruszki ni z pietruszki, więc wyobrażam sobie, że mogliście się odrobinę zaniepokoić. Ale spokojnie - żyję! I wbrew Waszym obawom mam się dobrze. Można nawet powiedzieć, że bardzo dobrze.
Podróż była ciężka. Każdy kolejny krok był trudniejszy do wykonania, lecz także...

Drodzy mamo i tato!
Jestem tutaj, gdzie chcielibyście, żebym była, ale się mnie nie spodziewacie, choć wiem, że wierzycie we mnie mocno. Zdecydowałam się i wyruszyłam. Przebyłam długą drogę. Przebyłam ją pieszo. Lecz nie żałuję ani kroku. Były chwile trudne, kiedy myślałam, że nie dam rady. Były chwile radosne, kiedy cieszyłam się przygodą. Ale to nie jest ważne. To jedne i drugie momenty tej trudne podróży pozwalały mi docenić wszelkie jej uroki. Pozwoliły mi pamiętać, że życie nie składa się tylko z dobrych rzeczy. Że gdy nagle nadchodzą ciemne chmury, powinniśmy pamiętać, że wkrótce po nich przychodzi słońce! I wtedy można się opalać!
Wy też jesteście w stanie wyruszyć w podróż! Wiek to nie przeszkoda! Wiem, że w moich ustach, wciąż młodej, pełnej życia córki mogą one wydawać się niewiarygodne. Ale zawsze uczyliście, że trzeba wierzyć w siebie, a to wystarczy, by osiągać rzeczy niemożliwe. I tak też się stało! Znalazłam dla nas miejsce!
To jeszcze nie wszystko. Zadbałam o to, by i Wam udało się dotrzeć tak daleko, jak ja dotarłam. Po dokładnych poszukiwaniach wiem już na pewno.
Jest tutaj przystanek! Będziecie mogli jechać autobusem!
Tak więc wyskakujcie z hotelu, łapcie busa i widzimy się na plaży!
Wasza wiecznie przebojowa córka
Etta

Drodzy mamo i tato!
Jestem tutaj, gdzie chcielibyście, żebym była, ale się mnie nie spodziewacie, choć wiem, że wierzycie we mnie mocno. Zdecydowałam się i wyruszyłam. Przebyłam długą drogę. Przebyłam ją pieszo. Lecz nie żałuję ani kroku. Były chwile trudne, kiedy myślałam, że nie dam rady. Były chwile radosne, kiedy cieszyłam się przygodą. Ale to nie jest ważne. To jedne i...

Moi Najmilsi!
U mnie dobrze, choć stawy nieco dokuczają. Nieustanne zmiany klimatu zdecydowanie mi nie służą.
Ale co tam, co tam. Nic nie jest w stanie zastąpić uczucia, jakie mi teraz towarzyszy! Owszem, czasem doskwiera mi samotność, lecz zawsze wtedy szukam jakiegoś małego żyjątka - od robaczka aż po dużą sowę - i opowiadam mu swoje życie. To cudowne uczucie być w pełni wysłuchaną, jednocześnie przywołując w pamięci same miłe wspomnienia. Te niemiłe też się zdarzają, ale staram się je zrozumieć i jakoś przeboleć. Trening czyni mistrza.
Nie wiem, kiedy wrócę. Jestem już stara, być może nie wrócę nigdy. Nie martwcie się jednak. Wiedzcie, że jestem szczęśliwa, bo wreszcie robię to, na co miałam ochotę przez te wszystkie lata. A gdy zobaczę ocean, umrę prawdziwie spełniona.
Wasza kochająca Etta

P.s. Czy ktoś z Was wie, jak otworzyć kokosa?

Moi Najmilsi!
U mnie dobrze, choć stawy nieco dokuczają. Nieustanne zmiany klimatu zdecydowanie mi nie służą.
Ale co tam, co tam. Nic nie jest w stanie zastąpić uczucia, jakie mi teraz towarzyszy! Owszem, czasem doskwiera mi samotność, lecz zawsze wtedy szukam jakiegoś małego żyjątka - od robaczka aż po dużą sowę - i opowiadam mu swoje życie. To cudowne uczucie być w pełni...