Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Temeraire - zaczął jeszcze raz Laurence - musisz wiedzieć, ze jednak będziesz tak się czuć, że to jest nieuchronne; mam przed sobą jeszcze czterdzieści, w najlepszym razie sześćdziesiąt lat życia, a ty ze dwieście.
Temeraire ze smutkiem położył krezę na karku, wyraźnie nie chcąc nawet rozmawiać na ten temat.(...) A poza tym nie chciał myśleć o czymś tak odległym w czasie i mglistym.
Być może znajdzie wtedy jakiś sposób, żeby tego uniknąć; jeśli smoki żyły po dwieście lat, nie widział żadnego powodu, dlaczego nie miałoby to dotyczyć także ludzi.

[Maximus] Zobaczywszy Laurence'a, schylił głowę i powiedział konspiracyjnym szeptem:
- Przekaż Temeraire'owi, że Lily i ja nie zapomnieliśmy naszej obietnicy i jesteśmy gotowi walczyć u jego boku,
kiedykolwiek o to poprosi; nie pozwolimy im powiesić ciebie.

- Ale jeśli mamy więcej swobody, niż powinniśmy - dodał po chwili z wysiłkiem - to dlatego, że one jej nie mają: smoki.
Nie mają żadnego interesu w zwycięstwie oprócz naszego szczęścia; każdy kraj dałby im utrzymanie, żeby tylko zyskać w ten sposób szansę na pokój.
My mamy tę naszą wolność, dopóki robimy to, czego w istocie nie powinniśmy robić: dopóki wykorzystujemy ich uczucia do nas, żeby utrzymać je w posłuszeństwie,
żeby pomagały nam osiągnąć cele, które wcale nie służą ich dobru... albo wręcz przynoszą im szkodę.

Nie wiem, jakim to geniuszem zniszczenia jesteś, Laurence, ale jeśli można cię skierować przeciwko Bonapartemu, nie warto cię wieszać.

Temeraire nie był póki co ani tak przygnębiony, ani zmęczony, żeby zapomnieć, jak strasznie jest znudzony, a zatem był mniej skłonny do obrazy.