Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwór nadaje się świetnie na schronienie. Nie bez powodów to miejsce zostało nazwane Przystanią. Nie raz i nie dwa w jego murach spokój odnajdywali ci, którzy najbardziej go potrzebowali. Ten dom ma coś takiego w sobie... Coś, co trudno ubrać w słowa. On umie przytulać.

-Nie martw się – powiedział cicho wprost do jej ucha. – Ktoś powiedział, że w Bieszczady przyjeżdża się tylko raz, a potem się już tylko wraca… Tęskni i wraca.

Piekło mamy tu, na ziemi i to człowiek człowiekowi je funduje.

Przystań Śpiących Wiatrów sprzyjała wyciszeniu i odbudowywaniu wiary w to, że jednak i ona, poraniona i przegrana, może mieć przed sobą przyszłość i patrzeć w nią z nadzieją.

Jak patrzy się w głąb tego nieistniejącego domu, na kwiaty, na jabłonkę, to ma się wrażenie, że te schodki prowadzą do lata.