Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nagle po­czu­łem się opusz­czo­ny – bez kwa­śnych min Elia­ha, głup­ko­wa­te­go uśmie­chu Zwie­rza­ka, spo­koj­nych spoj­rzeń Urgo, cię­tych ko­men­ta­rzy Gram­ma i burk­nięć Ży­chło­nia sta­wa­łem się czło­wie­kiem za­gu­bio­nym, marną jedną szó­stą ide­al­nej kom­po­zy­cji.

Czło­wiek wy­kształ­co­ny po­wi­nien jed­nak wie­dzieć, że nie można wydać walki re­li­gii. Nie ma ta­kiej siły na świe­cie, która zmie­ni­ła­by prze­ko­na­nia czło­wie­ka, który chce wie­rzyć.

Za każ­dym razem, gdy lu­dzie za­czy­na­ją się wa­dzić, Los drży i oplą­tu­je nie­win­ne osoby.

Nic nie uczy­ło sztu­ki roz­ma­wia­nia z roz­draż­nio­ny­mi ko­bie­ta­mi tak do­brze jak lata mał­żeń­stwa.

-Dziękujemy ci, Solo, że pozwoliłaś nam się tu spotkać i mnożyć radość - rzekł Vitalis. -Dziękujemy ci za to, że możemy zachować łzy na inną okazję, a złe siły przestały istnieć. Dziękujemy ci za twe dary w samym środku jakże trudnych czasów.

-Nie drzyj się - syknął Żychłoń, tuląc Lubą. - Bo się przestraszy i znów zmieni formę.
-To jak mam ci dać do zrozumienia, że zdurniałeś? (...) Szeptem? Gestami? List napisać? Piosenkę ułożyć?