Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak jak zało­żył, ludz­ka pa­mięć rze­czy­wi­ście bywa krót­ka, a nawet jeśli nie, to z łatwo­ścią można ją kupić.

On imponował jej oczytaniem, zaradnością i determinacją w dążeniu do celu, ona jemu wewnętrzną siłą, temperamentem i absolutnie niespotykaną osobowością.

Głupcem jest ten, który z założenia odrzuca to, czego nie rozumie. Nawet jeśli brzmi to kompletnie irracjonalnie".

Zamknął oczy. Policyjne syreny wydawały się być już tak blisko, a zarazem tak daleko. Śmierć odwrotnie.

Bo­ga­te spo­łe­czeń­stwa ćpały i pie­przy­ły się na po­tę­gę, uda­jąc przed sa­my­mi sobą, że to ta ich uto­pijna wol­ność. Tak na­praw­dę życie ludz­kie dla zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści z nich było gówno warte.

Zacisnął powieki, zdjęty odrazą do samego siebie. Wtedy zwłoki zsunęły się z taśmy. Coś zachrzęściło, coś mlasnęło. I już nie było spuchniętej głowy ani jałowych oczu, nie było rąk, nóg ani obleczonego skórą worka kości.
Pozostał dług.

Tutaj wszystko było nowe i po prostu inne. Może z wyjątkiem facetów. Oni bez względu na czas i miejsce zawsze pozostawali takimi samymi ogrami.

Porucznik Lutosława Karabina była kobietą silną i prawie zgrabną. "Prawie" stanowiło jedno z jej ulubionych słów, bo - jak twierdziła - była prawie Polką, żyła na własnych zasadach i prawie miała faceta.

Czasem się zastanawiała, gdzie miała oczy, gdy za niego wychodziła, ale tłumaczyła sobie, że miłość jest ślepa. Była wtedy młoda i głupia. Tylko że ona z tego wyrosła, a on głupi pozostał.

Ugryzła się w język. Chciała dodać, że tacy jak on nie maja tam lekko, ale zrezygnowała. Otwarcie musiałaby przyznać, że jej brat jest zwykłym niedorajdą, co zabrzmiałoby nie tylko obraźliwie, ale po prostu obrzydliwie. Co z tego, gdy właśnie taka była prawda.

To był ten moment. Ten jedyny.

Przełknęła ślinę. Plan był do dupy, ale od czegoś musiała zacząć. Miała do tego pełne prawo.
Prawo matki.

Facet miał ksywę Czeczen i choć taki był z niego Czeczen jak z koziej dupy trąba, najwyraźniej chciał pozować właśnie na człowieka z Kaukazu.

Odbierając jej córkę, wypowiedzieli jej wojnę. Nie mieli pojęcia, że wojna to jej żywioł, a ona dopiero wtedy czuje się jak ryba w wodzie.

Czas. Nie mogła go tracić na podobne przemyślenia. Każda kolejna sekunda oddalała ją od odnalezienia Werki. Ta myśl sprawiła, że znów przygniotły ją wyrzuty sumienia, ale szybko się otrząsnęła. Musiała okuć się w zbroję i postępować racjonalnie, bo w takich sytuacjach emocje nigdy nie są dobrym doradcą.

Pamię­tasz, co powie­dział nam przed laty El Chapo?
– Pamię­tam.
– Co powie­dział?
– „Daj lu­dziom u wła­dzy uwie­rzyć, że mogą cię kon­tro­lo­wać, a dla świę­tego spo­koju będą cię chro­nić. Zanim się obej­rzą, twoje impe­rium bę­dzie tak po­tęż­ne, że będą ćpać twój koks, pie­przyć twoje dziw­ki i jeść ci z ręki. Wtedy bę­dziesz miał ich w gar­ści”.

Wojna ozna­czała pie­nią­dze. Ol­brzy­mie pie­nią­dze. Nie­wy­obra­żal­nie wiel­kie pie­nią­dze, które mogli zaro­bić na han­dlu żywym towa­rem. Ty­sią­ce, a może nawet dzie­siąt­ki ty­się­cy ko­biet i dzie­ci, które sta­łyby się ofia­rami agre­sji, sta­łyby się rów­nież bar­dzo ła­twym celem. Rosja­nie od lat zara­biali w ten spo­sób, hur­towo wysy­ła­jąc ofia­ry z pod­bi­tych tere­nów na Za­chód. Od za­wsze potra­fili robić biz­nesy z Ber­li­nem, wszak nie tylko o ludzi tu cho­dziło.
Ko­bie­ty i dzie­ci z post­so­wiec­kich repu­blik albo na nowo pod­bi­tych tere­nów sprze­da­wali do Nie­miec za gro­sze, tak jak dia­menty, złoto, ropę czy gaz. I tak jak nie­miec­ki rząd naby­wał te ostat­nie, aby na­stęp­nie po kil­ku­krot­nie wyż­szej cenie sprze­da­wać je part­ne­rom w Euro­pie, tak tacy lu­dzie jak Oza­la­no­wie sku­po­wali to, co przy­sy­łano na Za­chód w pakie­cie.

A wiesz, jakie są teraz te koguciki. Walą sterydy na lewo i prawo, a potem mają jakieś zmiany w mózgowiu, włącza im się agresor...

Pracuj ciężko, a będziesz żył lekko.

Usłyszała płacz. Narastał z każda kolejną sekundą. Czy to dziecko tej kobiety? Tej, która przed chwilą zabiła?

W świecie, w którym żył, długi trzeba było spłacać.

Patrzył w milczeniu, jak ciało powoli się oddala. Nadal nie czuł satysfakcji. Nie spodobało mu się to, bo liczył, że będzie się karmił tym uczuciem długie miesiące, a może nawet lata. Ogarnął go zawód, tym większy, że zdawał sobie sprawę ze swojego położenia. Wiedział, że kiedy przyjdzie czas zapłaty, nie będzie mógł odmówić.

Co on najlepszego zrobił? Czy naprawdę było warto? To nie tak , kurwa, miało wyglądać! Tylko co z tego? Było już za późno. Teraz mógł tylko patrzeć.