Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można wpatrywać się długo w czyjąś twarz, ale nigdy nie wiadomo naprawdę, co się za nią kryje.

Kiedy długo patrzysz w otchłań, otchłań również spogląda w głąb ciebie.

Wiesz, czasem wydaje nam się, że kogoś znamy, a on całkowicie nas zaskakuje. Robi coś nieoczekiwanego i nagle zdajesz sobie sprawę, że tak naprawdę nie znasz nikogo. Absolutnie nikogo. [...] Mówię ci, że ludzie to cholerna zagadka. Nawet ci, których kochamy.

Wszyscy chcemy być lubiani, zwłaszcza przez ludzi, których podziwiamy.

Najbardziej satysfakcjonująca nagroda - mówiła - to ta, na którą musisz czekać

Kiedy człowiek ucieka zbyt długo, w końcu gubi duszę.

Skoro wierzy się w istnienie światła, trzeba wierzyć, że istnieje również mrok.

Ból serca zawsze pragnie się z kimś dzielić.

Niektóre cienie prześladują nas i wciąż nam zagrażają.

Ignorowanie zła nie sprawia, że ono znika. Nadal istnieje, stanowi część naszego życia.

Zło niełatwo zrozumieć. Nadal nie potrafimy ustalić skąd się wzięło, wiemy tylko,że istnieje.

Wypatrując wokół zła, widzi się je wszędzie. Nawet tam, gdzie go nie ma.

Kiedy ma się rozum, pomyślała, po co komu monstrualne mięśnie.

Gdybym mogła sprzedać duszę szatanowi w zamian za twoją miłość, chyba bym to zrobiła.

Nikt nie jest tak cierpliwy jak zmarli.

Wierzę, że dane nam jest jedno życie. Nie można sobie pozwolić, żeby je spieprzyć.

Nie dziedziczymy grzechów naszych rodziców. Ani ich cnót.

Zła nie da się zmyć. Można je tylko zniszczyć.

Wszyscy jesteśmy w końcu tylko mięsem.

W tłum mógł się wmieszać zarówno ścigany, jak i ścigający.

- Brakowało mi naszych rozmów, Mauro.
Znów się zawahała, dotykając już ręką drzwi.
- Mnie też ich brakowało. Może właśnie dlatego powinniśmy z nimi skończyć.

Jestem już martwa, pomyślała. Żyję na kredyt.

Ból serca zawsze pragnie się z kimś dzielić.

Daremne słowa jak zamki z piasku stojące na drodze niepowstrzymanego przypływu.

Ko­cham cię, Mauro. Nigdy nie są­dzi­łem, że po­wiem to ja­kiejś ko­bie­cie. Ale tobie mówię.

Od roku za­ta­cza­li kręgi w tym tańcu i każdy krok przy­bli­żał ich do tej chwi­li. Znali swoje serca, ale jego ciało było dla niej obce. Nigdy go nie do­ty­ka­ła. Mu­ska­ła pal­ca­mi jego cie­płą skórę i plecy, nowe te­ry­to­ria, które pra­gnę­ła po­znać.

To tak, jak­bym miał wy­bie­rać mię­dzy wdy­cha­niem i wy­dy­cha­niem po­wie­trza.

Wszyscy grzeszymy - odparowała Maura. - Wszyscy bez wyjątku.

Nikt nie jest tak cierpliwy jak zmarli.

Reputacja to taka krucha rzecz. Wystarczy niewielkie pęknięcie, by rozsypała się na kawałki.