Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Idealne życie to iluzja, fantazja, kłamstwo, którymi się karmimy, dopóki ktoś nie rzuci na nie światła. Wtedy widzimy, że ten wymyślony przez nas świat jest pełen rys, pęknięć i dziur. W panice i z niedowierzaniem próbujemy wszystko naprawić - szpachlujemy rysy, wypełniamy szczeliny, łatamy dziury, a gdy znów gaśnie światło i wszystko wygląda idealnie, łudzimy się, że nam się udało.

Przez moment zastanawiała się, czy by wszystkiego nie odwołać. […] Wiedziała, że będzie jej trudno utrzymać standardy, które sobie narzuciła. […] Perfekcyjna do bólu, mówili. Wszystko, co robiła, robiła perfekcyjnie. Molly ma życie jak z żurnala… idealny dom, idealna rodzina.

To dziwne, jak wszystko zaczyna się układać w spójną całość w samym środku nocy, kiedy wszystko inne milknie i nic nie rozprasza uwagi.

(...) na uli­cach peł­nych ludzi sa­mot­ność do­skwie­ra bar­dziej.

Wszy­scy się sta­rze­ją. Przy­cho­dzi czas, kiedy ciało prze­sta­je pro­du­ko­wać hor­mo­ny. Dzie­ci wy­pro­wa­dza­ją się z domu. To nor­mal­ne, że prze­sta­ją być dzieć­mi i za­czy­na­ją żyć wła­snym ży­ciem.

Emo­cje po­tra­fią zadać wię­cej bólu niż zła­ma­ne kości.

Wła­ści­wie nic się nie stało. Przez chwi­lę po­czu­ła, że żyje. I tyle. Tylko to się liczy.

Ro­zej­rza­ła się po po­ko­ju peł­nym sty­lo­wych mebli, ob­ra­zów na ścia­nach i cen­nych przed­mio­tów, któ­rych uzbie­ra­ło się sporo przez te wszyst­kie lata. Jesz­cze do nie­daw­na wy­da­wa­ły się jej tak ważne. My­li­ła się. To nie dom ani przed­mio­ty sta­no­wią war­tość, lecz wspo­mnie­nia.

Lu­dzie widzą tylko to, co chcą zo­ba­czyć, i nic poza tym. Nie wie­dzia­łaś?

Świat, w któ­rym żyła, oka­zał się nagle złu­dze­niem, cho­rym snem.

To dziw­ne, jak wszyst­ko za­czy­na się ukła­dać w spój­ną ca­łość w samym środ­ku nocy, kiedy wszyst­ko inne milk­nie i nic nie roz­pra­sza uwagi..

Czyż nie o to wła­śnie cho­dzi w mał­żeń­stwie? O bycie razem, spę­dza­nie ze sobą czasu?

Jesz­cze do nie­daw­na wszyst­ko było tak, jak sobie wy­ma­rzy­ła – ide­al­ne w każ­dym calu. A przy­naj­mniej tak jej się zda­wa­ło.

Po to są ro­dzi­ce. Wy­cho­wu­ją dzie­ci, dają im wszyst­ko, na co ich stać, a potem po­zwa­la­ją im odejść i żyć wła­snym ży­ciem.

Nie­obec­ność, nie­waż­ne, jak krót­ka, po­zwa­la na­brać dy­stan­su i zo­ba­czyć rze­czy na nowo.