Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) w naturze człowieka leży wynoszenie jednych rzeczy ponad inne, przypisywanie jednym większego znaczenia niż innym.

Nic nie znika tak po prostu, to zwyczajnie niemożliwe.

Piękno Domu jest niezmierzone, a jego Dobroć bezgraniczna.

Pamiętam wszystkie przypływy i odpływy. Pamiętam ich rytm. Pamiętam wszystkie sale, ich nieskończone ciągi i zawiłe ścieżki. Kiedy mam dość tego świata, kiedy męczą mnie zgiełk, brud i ludzie, zamykam oczy i wybieram w myślach jakiś westybul, potem wybieram salę i w wyobraźni przemierzam łączącą je drogę. Precyzyjnie odnotowuję w pamięci drzwi, przez które muszę przejść, skręty w lewo i prawo, posągi na ścianach, obok których muszę przejść.