Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest rzeczą przyjemną stwierdzić u siebie oznaki starzenia się. Dobiegałem czterdziestki, na moim ciele pokazały się już wyraźne ślady zużycia mojego organizmu. Jakież niewiele czasu pozostało mi do zupełnego zniszczenia mojej egzystencji - raptem dwadzieścia, może dwadzieścia pięć lat. Takiego wieku dożywa przeciętnie mężczyzna w tej części Europy, w której ja żyję. I pomyśleć, że ktoś miałby prawo żądać ode mnie, abym dobrowolnie zgodził się żyć znacznie krócej! Jakim prawem? W imię czego?

Słychać, co prawda, strzały, ale dzień jest tak piękny, że wydaje się, iż kule karabinowe nikogo nie zabijają, a artyleria niczego nie burzy. Dziś jeszcze, a najpóźniej jutro, może zdarzyć się coś, co spowoduje, że strzały umilkną, domy, drzewa, zwierzęta i ludzie powrócą na swoje miejsca - wstaną z grobów nawet ci, którzy zginęli - i nastanie znów spokój, dni będą coraz dłuższe i cieplejsze, albowiem idzie ku wiośnie, potem będzie lato, jesień, zima, będziemy się starzeć, ale nie ginąć, nasze dzieci będą dorastały i będą mieć własne dzieci.