Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Strach mieszka w odcieniach szarości pomiędzy czernią a bielą.

Narastające dudnienie w głowie, kiedy dziewczynki odbijały na tarasie piłkę do tenisa. To, jak warknęła na bliźniaczki, tak jakby były winne temu, że Dean Molden do niej nie napisał.

Nie pozwól, aby przeszłość narzuciła kształt przyszłości. Tylko Ty możesz zdecydować, nikt inny.

Zdrowie psychiczne nie ma ceny.

Potwory są wśród nas i wyglądają jak my. Czasem jak ty - czasem jak ja.

Jedna z bliźniaczek pojękiwała, a druga milczała – i to właśnie ta cisza najbardziej przerażała Carly. Dziewczynki od zawsze robiły mnóstwo hałasu: śmiały się, płakały, bawiły się, rozmawiały w swoim dziecięcym języku, którego nikt poza nimi nie rozumiał.

Zapytał je, czego ludzie się boją, kiedy idą popływać. Jedna dziewczynka powiedziała, że nałykania się wody. Druga, że basen okaże się zbyt głęboki i nie będzie mogła dotknąć dna palcami. Natomiast Archie powiedział… nie , Archie krzyknął: „Moja mama boi się włożyć kostium, bo tyłek jej się trzęsie jak galareta i wygląda jak skórka pomarańczy”. Poważnie… - Szturcham Carly. – Przestań. To nie było zabawne. Wszyscy się na mnie gapili.

Lepiej, żeby przecierpiały kilka dni (...). Są jeszcze małe. Z czasem o wszystkim zapomną. To będzie tylko jeden drobny epizod w ich długim, szczęśliwym życiu.