Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Co pan tutaj robi? - Marszczę czoło, bo wspomnienia sprzed godziny uderzają we mnie ze zdwojoną siłą.
-Teraz pan? Zdaje się, że chyba sprawnie ominęliśmy ten etap. - Jest pewny siebie. I nieźle wkurzony. Jego gniewne spojrzenie nie zwiastuje niczego dobrego. - Dlaczego nie możesz zachowywać się normalnie? Dlaczego wszystko utrudniasz?

Natalia ukradkiem ociera łzę płynącą po policzku. Przysuwam się i siadam tuż za nią, przytulając ją do siebie. Nieważne, co pomyśli sobie mały. W tym momencie najważniejsza jest jej bliskość. Ta chwila. Święta. Oni. Ich i moje szczęście. Czuję magię wigilijnego wieczoru. Coś naprawdę w tym jest. Choć nie da się jej zobaczyć, można ją poczuć.