Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Księżyc i słońce oświetlały mi drogę, która jakby sama tkała się przede mną. W końcu ujrzałem miejsce, które było mi domem przez tyle lat. Z daleka wyglądało na o wiele mniejsze. "Jestem synem ziemi i gwieździstego nieba", pomyślałem. Posuwałem się miarowo przed siebie, a miałem przy tym poczucie, ze to nie ja, a ziemia cała przesuwa mi się pod stopami". (strona 21, Teodor Hoppe idzie do nieba, Iwona Partyka.