Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W swym domu w R'lyeh śniąc czeka martwy Cthulhu.

Nie umarło, co wiecznie może trwać uśpione,
Z biegiem dziwnych eonów i śmierć może skona.

Najwiekszym dobrodziejstwem naszego świata wydaje mi się to, że człowiek nie potrafi objąć go rozumem. Żyjemy sobie na spokojnej wysepce niewiedzy śród czarnych mórz nieskończoności i nie powinniśmy wypuszczać się z niej za daleko. Nauki ciągną w rozbieżne strony i na razie nie wyrządziły nam wielkiej krzywdy; wszelako przyjdzie dzień, gdy scalimy naszą rozproszoną wiedzę, a wtedy zarówno rzeczywistość, jak i nasze w niej miejsce ukażą się z tak zatrważającej perspektywy, że przyjdzie nam albo oszaleć, albo uciec przed śmiercionośnym światłem tego objawienia w kojące i bezpieczne mroki nowego średniowiecza.

Na widok niekończących się alej tchnących śmiercią i rybiooką pustotą, na myśl o niezliczonych wnętrzach grążących się w ponurym mroku i wydanych na pastwę pająków, wspomnień i robaka zwycięzcy, nawet najtrzeźwiejszy filozof nie oprze się ukłuciom lęku i odrazy.

Nie umarło, co wiecznie może trwać uśpione, z biegiem dziwnych eonów i śmierć może skona.

Nie jest umarłym ten, który może spoczywać wiekami
Nawet śmierć może umrzeć wraz z dziwnymi eonami.

Wygląda na to, że to milczące, tchnące obcością i śmiercią miasto za wszelką cenę broni swoich sekretów. Nie mogłem też oprzeć się wrażeniu, że chytre, wyłupiaste, wiecznie otwarte oczy jego mieszkańców śledzą z ukrycia każdy mój krok.

W końcu najdziwniejsze nawet i najdziksze mity często bywają po prostu symbolicznym bądź alegorycznym wyrazem jakiejś prawdy.