Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im szybciej toczy się życie i im bardziej skomplikowany staje się „zewnętrzny” świat, tym bardziej tęsknimy za rodziną i tradycyjnymi wartościami takimi jak wspólnota, uczciwość, zaufanie i wierność. W obliczu przerastającej nas rzeczywistości uciekamy w ściśle określony, przewidywalny świat.

Wilki to drobnomieszczanie pełną gębą. Żyją według wartości, za którymi tęsknimy. Poprzez liczne wspólne rytuały umacniają się wzajemnie w poczuciu stabilności i zaufania.

Rytuały są znaczącą częścią wilczego życia i przyczyniają się do wzmocnienia relacji społecznych – ceremonia pobudki, którą opisałam na początku rozdziału, powitanie przywódców, gdy wracają z polowania do domu, wspólne wycie.

Dla nas – podobnie jak dla wilków – rodzinne rytuały są niezbędne. Dają nam poczucie bliskości, wspólnoty, zakotwiczenie w życiu i wzmacniają więzi międzyludzkie. Ich wagę w codziennym życiu rozumiemy dopiero, gdy znikają.

W nowoczesnych rodzinach niemal się nie spotyka dawniejszych rytuałów – tych niedzielnych wypraw do kościoła, po których następował wspólny obiad i odwiedziny u babci. Gdyby choć raz dziennie udało się nam zgromadzić całą rodzinę przy wspólnym posiłku, to już byłoby nieźle.

Jeżeli będziemy żyć jak dotąd, zniszczymy nie tylko klimat i zasoby naturalne, lecz również nas samych. Gdy już nie będzie człowieka, natura nie zazna tragedii. Zrobi po prostu miejsce dla kolejnego wynalazku.

Natury nie interesuje to, że nam się śpieszy. Ma własny rytm.