Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezależnie od wieku wszyscy potrzebujemy mamy, prawda?

W miarę jak odległość między nami rośnie, mam wrażenie, jakby łącząca nas gumka recepturka zaciskała się na mojej szyi, i wiem, że zamiast przyciągać nas z powrotem do siebie, będzie się rozciągać i rozciągać, aż pewnego dnia pęknie.

Płakałam nad sobą i nad nią, gdy całowałam ją w usta, które już nigdy nie miały się uśmiechnąć. Łzy dławiły mnie, gdy życzyłam jej dobrej nocy.

Znam ten mrok. To poczucie samotności i zagubienia. Tę walkę, żeby wstać rano z łóżka. Żeby stawiać jedną ociężałą z żalu stopę przed drugą.

Bo chociaż istnieje ktoś, kto najwyraźniej mnie nienawidzi, nie może nienawidzić mnie tak bardzo, jak ja nienawidzę samej siebie.

Czasami trzeba się zrelaksować. Zaufać temu, co się dzieje. Mieć wiarę w to, że wszystko się ułoży.

Żyjąc w nienawiści przez te wszystkie lata, robiłam tylko krzywdę samej sobie.

Mam wrażenie, że nie ma pory, w której człowiek czuje się bardziej samotny, niż o piątej rano.