Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam do siebie, do tego co robię i do życia zdrowy dystans. Nie mogę narzekać, bo ludzi bardzo lubię i to ze wzajemnością, bo MOJĄ PASJĄ SĄ… LUDZIE. Jestem szczęśliwy, że poprzez spotkanie mnie zaczynają inaczej myśleć, patrzeć na siebie i na innych, inaczej żyć. Twierdzą, że moja sztuka, styl bicia i poglądy przestawiają ich na nowe, nieznane dotąd tory – i bossko, bo bycie fajnym, otwartym człowiekiem to niemalże cud! Trzeba wnieść w życie coś, co jest własną prawdziwą cząstką i to wtedy ma sens...

Kobiety w życiu i w mojej sztuce były i są obecne od samego początku. To właśnie one w dużym stopniu kształtowy moje spojrzenie i wrażliwość jako człowieka i artysty, mężczyźni byli później. Pierwsza była i jest moja mama Jadwiga Skalska.
Fotograf musi być jak lekarz. Musi umieć podejść do modela i sprawić, że ten poczuje się dobrze, bo w portrecie fotograficznym najważniejsze są emocje, oświetlenie, pozy, ustawanie i cel, jaki chce się osiągnąć. Zdarza się, że na sesję przychodzi osoba spięta, niezdająca sobie sprawy ze swoich walorów. W ciągu kilku godzin, kiedy jest malowana, czesana, ubierana, rozmawiamy i po pewnym czasie ona zaczyna na siebie inaczej patrzeć. Nagle przestaje się bać i wstydzić obiektywu, bo czuje się wyjątkowa. Potem słyszę od wielu osób, że wyleczyły się z kompleksów!

Uchodzę za człowieka kontrowersyjnego… bo jestem osobą naprawdę wolną i prawdziwą, a jednocześnie skromną. Na reakcje oburzonych dodaję, że skromność ta objawia się tym, że szalenie cenię w sobie to, że nikogo nie udaję, nie traktuję siebie aż tak poważnie, mam zawszę jedną twarz dla wszystkich i mam naprawdę gołębie serce, a zatem i twardą dupę! Robię co chcę, mówię co chcę, żyję jak chcę i z kim chcę – choć czas potrzebny do osiągnięcia takiej niezależności trwał u mnie blisko trzydzieści lat… Mam jedną zasadę: ZAWSZE MÓWIĘ O LUDZIACH DOBRZE ALBO… WCALE!