Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesteśmy tylko zaćpanymi kutasami w otoczeniu, którego nie widzimy w mieście, którym rzygamy udając, że znajdujemy się w centrum wszechświata, wyniszczając się gównianymi prochami, by zagłuszyć poczucie, że prawdziwe życie jest gdzie indziej, świadomi, że choć napędzamy naszą paranoję i rozczarowanie, to jesteśmy zbyt apatyczni, by przestać. Bo, co smutne, nie ma żadnego ciekawego powodu by przestać.

I wtedy przeraża mnie straszna myśl - wszyscy w tym barze, wszyscy tutaj, i Ali i nawet mały Andy wkrótce wszyscy zginą. Za dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści, pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat, nieważne. Ach, wszyscy ci piękni ludzie, starzy i wszyscy pokręceni i straszni, i świry, nie będzie ich tutaj, nie będą istnieć. Tak naprawdę w mgnieniu oka.

Próby rzucenia fajek w jego towarzystwie to jak odstawienie dragów na skłocie pełnym ćpunów.

Najstraszniejszą rzeczą jest to, że jakiś facet może mi powiedzieć, że mam wspaniałe ciało. Bo ja nie chcę mieć wspaniałego, dobrego, kochanego, pięknego ciała. Chcę mieć na tyle dobre ciało, że może się znaleźć w czasopiśmie i gdybym takie miała, to by tam było a nie ma go tam bo nie mam. Tusz do rzęs spływa mi ze łzami, i właściwie czemu ja ryczę? Bo to ślepy zaułek, właśnie dlatego.
NIE MA MNIE W CZASOPISMACH
I mówią mi cały czas, że mam świetne ciało, bo chcą mnie
przelecieć, bo ich podniecam. Ale gdyby jedna z tych dziewczyn z czasopism chciała ich przelecieć, to nawet by na mnie nie spojrzeli.

I did steal the money, but they shouldn't have been surprised. I mean, we stole from all sorts of people. Shops, businesses, neighbours, family. Friends was just one more class of victim.

First, there's an opportunity. Then... there's a betrayal.

Jak się ma naście i eścia to ma się to gdzieś, bo nie jest się świadomym własnej śmiertelości. Oczywiście nie jest powiedziane czy przeżyje się ten okres. Ale jak się zaczyna eści, to już zupełnie coś innego. Nagle człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że kiedyś tam umrze i w kacach i chandrach czuje w jakim stopniu prochy przybliżają tę datę (...).