Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ktoś, kto rządzi biegiem spraw, tymi samymi postaciami obsadza, jak widać, wszystkie role. Może ze zwykłego lenistwa, a może dlatego, że szczegóły nie robią światu różnicy.

Pamięć nie sięga daleko, dźwięki już się w niej zatarły. Nic więcej nie będzie widać ani słychać. Cisza jest jak bezkresny ocean, w którym toną światy. Z ciemnością i bezwładem jeszcze nikt nie wygrał.

W ciemnościach podglebia gasną słońca minionych letnich popołudni, rozsypują się w proch przelotne miłostki. Miłość aż po grób ciąży ku głębszym warstwom gruntu, tam podchodzi wilgocią, wyzuta z blasku jak poczerniała obrączka. Wraz z nią butwieje sponiewierana miłość własna. Ciężar zwałów ziemi, którymi jest przygnieciona, uznajmy za metaforę pamięci niezdolnej do przebaczenia.

Rozsnuty tu i ówdzie smutek niespełnionych pragnień i smutek pragnień spełnionych, jeden i
drugi tak samo nieprzejrzysty. Wrażliwe ciało zawsze czegoś chce i czegoś nie chce, i równie
łatwo poddaje się euforii jak rozpaczy. Skoro nie ma dla niego ratunku, przynajmniej unika
wystających kantów, ostrożnie obchodzi się z nożem. Bezbronna skóra pieczołowicie osłania
zatajoną prawdę: pożądliwy żołądek, delikatne jelita, parę litrów krwi, która przy nieszczęśliwym zbiegu okoliczności może ujść w mgnieniu oka, rozlać się bezpowrotnie – a przede wszystkim bijące bez wytchnienia serce, które być może nie zazna spokoju, póki nie pęknie.

Nie sposób wyjrzeć poza to, co się samo narzuca.