Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Serce ze szkła. Rany, to byłby świetny tytuł książki!

Uśmiechnął się przy tym tak, że potłuczone szkło wypełniające moją pierś w jednej chwili ułożyło się na powrót w serce.

W jego oczach dostrzegłam ten specjalny błysk, na który już na samym początku zwróciłam uwagę. Zupełnie jakby stał nad przepaścią, jedną nogą już za krawędzią, i cieszył się, że zaraz runie w dół.

Ja zawsze powtarzam: kto wie, po co bogowie i los stawiają nam na drodze przeszkody?

Jak kobieta kogoś kocha, to zaraz wszystko widzi...

Czułam się strasznie obnażona, wrażliwa, delikatna i krucha. Jakbym była z kruchego szkła, które wystarczy mocniej trącić, by się rozpadło na kawałki.

A on, nie zdając sobie z tego sprawy, skradł jej serce.

Czasem dopiero na drugi rzut oka widzi się to, czego się nie dostrzegło za pierwszym razem.