Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(..)Kiedy kardynał Aldobrandini, przyszły papież Klemens VIII, odwiedził w 1588 roku Wilno, stwierdził ze zdumieniem, że honorowym gościem na kolacji wydawanej przez katolickiego kanonika jest kalwin, sędzia Teodor Jewłaszewski z Nowogródka, syn prawosławnego biskupa Pińska, wychowujący swego potomka na arianina.(..)"

(przyp. - przed powstaniem styczniowym) Generał Fiodor Berg, któremu wielki książę Konstanty kazał prowadzić dochodzenie w sprawie aktywności tajnych organizacji, zameldował po kilku tygodniach, że odkrył 'tylko jedną rzecz: że ja do spisku nie należę', i jakby po namyśle dodał: 'Podobnie jak Wasza Cesarska Wysokość'."

(...) zakon krzyżacki organizował coroczne wyprawy zbrojne (reysas) przeciw poganom. Brali w nich udział królowie, książęta i rycerze, pragnący wywiązać się z obowiązku noszenia broni w służbie Chrystusa. Owe wyprawy były czymś w rodzaju safari (...)

Ale był wyraźnie urażony tym, że "takie małe królestwo jak Prusy" może sprzeciwić się jego woli na oczach całej Europy. W rozmowie z Caulaincourtem porównał postępowanie Prusaków do zachowania "jakiegoś małego kundelka, który bezczelnie podnosi nogę, by nasikać na wielkiego doga". Na tym etapie wydarzeń można było ocalić pokój tylko pod warunkiem, że kundelek opuści nogę, ale na to się nie zanosiło.

Pewnego dnia (...) przyszli do Chopina i znaleźli go w bardzo złym stanie, "ledwo chodził, zgięty w pół jak scyzoryk, wyraźnie bardzo cierpiał. Poprosili, by odłożył na inny raz grę, którą im obiecał," ale nie chciał o tym słyszeć; zasiadł wkrótce do fortepianu i w miarę jak się rozgrzewał, jego postać wracała do normalnej pozycji - duch zapanował nad ciałem".

Osiągnę szczęście dla siebie, czyniąc was szczęśliwymi.

Józefina miała już trzydzieści dwa lata i, jak ujął to Barnes - "zdradzała objawy przedwczesnego rozkładu". Nigdy nie była pięknością, a gdy jej świeżość zaczęła więdnąć, musiała uciekać się do środków, które nazwał "najbardziej wyrafinowaną i doskonałą sztuką, uprawianą przez kurtyzany starożytnej Grecji lub Paryża".

Ludzie nigdy nie burzą się z rządzy ataku, ale dlatego, że nie zniosą już cierpienia.

Wszyscy są głodni, a ja też coś muszę jeść: lepiej więc, żebym zjadł was ja, niż żeby zrobił to ktoś inny.

Co więcej, Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego miało wszędzie płatnych informatorów — w roku 1954 było ich ponad 70 tysięcy. W tym okresie kartoteka 'przestępczych i podejrzanych elementów' liczyła niemal sześć milionów teczek i obejmowała jedną trzecią dorosłych mieszkańców kraju."

(przyp. powody dlaczego Polska nie zdobyła Mołdawii) "Pierwszym z nich była nieobecność hetmana Koniecpolskiego, który w wieku sześćdziesięciu lat postanowił się po raz trzeci ożenić. Jego wybranka, Zofia Opalińska, była nie tylko dziedziczką ogromnej fortuny, lecz również pełną temperamentu szesnastoletnią dziewczyną. Hetman z zachwytem opisywał przyjacielowi krótki miesiąc miodowy, po którym niestety zmarł z wyczerpania 10 marca 1646 roku."

W stuleciu, w którym Anglia i Francja były w stanie kontrolować i eksploatować olbrzymie i obfitujące w ludność kolonie, trzy największe potęgi europejskiego kontynentu poświęcały nieporównanie większe zasoby — w postaci wojsk, funduszy i gigantycznych struktur biurokratycznych — by zapewnić spokój w leżącym między nimi małym, słabo zaludnionym i łatwo dostępnym kraju. I wciąż rezultaty ich poczynań były godne ubolewania."

Polska demokracja nie była systemem rządów narzuconym neutralnemu krajowi. Została wywalczona przez opozycjonistów w 1947 roku, strajkujących robotników Poznania w roku 1956, studentów w roku 1968, stoczniowców w roku 1970, robotników Radomia w roku 1976, działaczy KIK-u, KOR-u, ROPCiO, Solidarności i wszystkich ludzi w kraju i za granicą, którzy walczyli o obalenie sowieckiej dominacji. Należeli do nich lewicowi robotnicy, będący tradycyjnymi katolikami, prawicowi, ale wyznający populizm i egalitaryzm chłopi, intelektualiści wszystkich orientacji i tradycyjni konserwatyści z klasy średniej. Większość z nich była wychowana w świecie komunizmu, odrzucającym takie fundamenty demokracji jak prawo własności, rządy prawa i osobista odpowiedzialność. Wychowanie w tym świecie wyrobiło w nich także kontestacyjną postawę wobec państwa i wszystkich organów władzy."

Wszystko to prowadziło do nieporozumień i sprzeczności. Rzekomo prawicowe rządy wprowadzały w życie socjaldemokratyczne programy, zrażając do siebie nie tylko swych koalicyjnych partnerów, lecz również wyborców. Ponieważ nie pojawiła się żadna prawdziwie lewicowa partia, ci, którzy naturalnym porządkiem rzeczy głosowaliby na socjalistów, byli zdezorientowani i często popierali ugrupowania opowiadające się za programami kapitalistycznymi. Postkomunistyczny SLD głosił ideały wolnego rynku i miał poparcie konserwatystów z klasy średniej, którzy pragnęli porządku i stabilności. Rzekomo skrajnie prawicowy PiS był popierany przez biednych, których omamił swymi nacjonalistycznymi, populistycznymi i socjalistycznymi sloganami.

Destrukcja Polski jako siły politycznej określa w istocie współczesną historię Rosji. (...) Podstawowym celem podboju Polski było rozszerzenie kontaktów narodu rosyjskiego z resztą Europy oraz otwarcie przed nim szerszego pola działania i bardziej prestiżowej sceny, na której mógł on reprezentować swą siłę i talenty, a także zadowolić swą dumę, swe namiętności i swe interesy.

Wszyscy wyrażali entuzjastyczne poparcie dla sprawy polskiej, nie akceptowali jednak wizji Polski rządzonej przez Rosję. Natomiast odwieczny rywal Castlereagha George Canning, nie pełniący
obecnie żadnej funkcji, uprzedził Czartoryskiego, że Anglia nigdy nie zdecyduje się na wojnę mającą udaremnić rosyjskie plany w stosunku do Polski.

Unia z Litwą i zwycięstwo nad zakonem krzyżackim nadały Polsce status poważnego europejskiego mocarstwa.

Spośród sześciu największych narodów Europy: Niemców, Francuzów, Anglików, Włochów, Hiszpanów i Polaków, pięć pierwszych stworzyło właściwie wszystko, na czym Europa stoi, podczas gdy Polacy, zda się, do tego wspólnego dzieła nie wnieśli właściwie nic.