Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam bilet, wodę sodową i popcorn, po czym znalazłam miejsce z tyłu w niemal pustym rzędzie.

Kronika filmowa przed seansem pełna była niepokojących obrazów, które przedstawiały płonące samoloty zmierzające spiralą ku ziemi, budynki w ogniu, z wypalonymi oknami, i całe miasta zamienione w sterty gruzu. Ranni żołnierze krwawili. Hitler wygłaszał kolejne przemówienie.

Żydzi maszerowali bez końca. Można by pomyśleć że do tej pory wszyscy powinni zobojętnieć ale ja o mało nie porzuciłam wody i popcornu i nie wybiegłam z kina, przybita zniszczeniami, czarną rozpaczą i wszechobecną śmiercią.

Tata był uosobieniem przemysłu naftowego. Nafciarzem. Teksańskim nafciarzem. Nie wspomniałam jednak o tym przy tej okazji. W Dallas wszyscy wiedzieli, że jestem pierworodną córką Christiana i Genevieve Coltrane’ów, mieszkającą w eleganckiej posiadłości na terenie Preston Hollow, najlepszej dzielnicy.

Na Oahu byłam dla wszystkich zwykłą dziewczyną, która ma bzika na punkcie latania. Żadne inne stwierdzenie nie mogło być bliższe prawdy na mój temat.

- A pani matka? Jak się zapatruje na pani zamiłowanie do samolotów?
- Mama chciałaby mnie widzieć stąpającą twardo po ziemi, najlepiej w otoczeniu licznych par małych stópek.

- Proszę przejąć wodze - zachęcił mnie, stojąc na płycie. - Dzisiaj to pani jest szefem.Wykonałam powoli beczkę nad wulkanem Leahi, po czym przeszłam najpierw w jednego, a potem drugiego imelmana. Z każdym kolejnym manewrem coraz bardziej opuszczała mnie sztywność ciała, którą pierwotnie poczułam, mając głowę porucznika dosłownie centymetry przed sobą.Wciągnęłam do płuc chłodne powietrze, obserwując, jak odrobina pomarańczu wkrada się na niebo. - Mógłbym tak patrzeć godzinami.