Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie był pierwszy raz, kiedy Ada Heldisz widziała trupy. Każdy ma jednak swój limit. Stężenie przemocy, które już na zawsze pozostawia ślad w duszy.

Ada wie, że Marek nie należy do osób, które łatwo złamać. To ważne, bo jego wygląd bywa mylący - wielki facet o galaretowatym cielsku, które trzęsie się przy każdym ruchu. Łatwo pomyśleć, że skoro jest miękki na zewnątrz, to w środku też. Jednak pod fałdami zbędnych kilogramów kryje się prawdziwy glina.

Do salonu wchodzi drugi drab. Duży facet o urodzie boksera, który stoczył o kilka walk za dużo. Prowadzi przed sobą żonę Marka, szturchając ją pistoletem.

Całą tę mieścinę da się zamknąć w takim zdaniu, pomyślała. Tu wszędzie można było dotrzeć w parę minut samochodem. Ada, przyzwyczajona do życia w dużej aglomeracji, oceniała otoczenie zupełnie inną miarą.

Topice nawet w piękną pogodę do ładnych nie należały, a ostatni dzień stycznia na pewno piękny nie był. Typowe polskie miasteczko, które dawniej było wsią, po czym przyszła historia i dała mu popalić.

Mężczyzna przewyższał ją o półtorej głowy i ważył dobre trzydzieści kilo więcej. Ale nie o to chodziło. Podkomisarz nie była wysoka. Szła przez życie otoczona roślejszymi od siebie, do tego wybrała zawód zdominowany przez samców, musiała więc sobie jakoś radzić.

Jeszcze w szkole policyjnej kolega z roku chciał więcej, niż była gotowa mu znać. Zapisała się potem na intensywny kurs walki wręcz, a kilka miesięcy później podziękowała mu za feralną randkę. Nigdy nie ukończył akademii. Ada uważała, że słusznie. policja nie potrzebuje dupków, którzy nie rozumieją, że "nie" znaczy "nie".

To było osiem lat temu, ale Ada doskonale zapamiętała te lekcję. Jesteś kobietą i chcesz nosić mundur? Musisz być twardsza od otaczających cię samców. A jak czujesz, że się sypiesz, weź, kurwa, Super Glue i posklejaj się do kupy.

Ada szybko się nauczyła, że w małych miejscowościach zeszyt to instytucja równie ważna jak Kościół, znak, że ludzie sobie jeszcze ufają.

Nagle w "Barze" rozległ się huk.
To hulający na zewnątrz wiatr rąbnął solidnie drzwiami. Lecz powód nie był ważny. Na ten dźwięk serce Ady momentalnie zabiło szybciej, a żołądek skręcił się w supeł. Zalała ją fala strachu.

Z drzwi co chwila wyskakiwała młodzież w wieczorowych strojach. Po dwie, trzy osoby. A to, by schować się za winkiel i wypalić papierosa, a to, by wnieść skitraną flaszkę wódki.
Nie przeszkadzała im paskudna pogoda. Pijani młodością i przemyconym alkoholem kluczyli wśród kałuż szaroczarnej brei, która w tym roku uchodziła za śnieg, i klęli soczyście.

Unikała swojego odbicia. Nie chciała patrzeć na wołające o pomoc oczy. Kobieta w lustrze była jej obca. Nienawidziła jej za dręczące ją lęk i bezradność.

Przed zaśnięciem obiecała sobie, że jutro będzie dobry dzień. Po stu siedemdziesięciu trzech fatalnych dniach i przeprowadzce do Topic jutro będzie dobry dzień. I spadnie prawdziwy śnieg.

Gdyby był wyższy, wypielęgnowany zarost i spięte włosy nadawałyby mu zawadiacki sznyt czarnych charakterów z kina akcji. A gdyby był przystojniejszy, mógłby robić za lokalnego amanta. Niestety natura była w jego przypadku wyjątkowo skąpą suką.

Nachyliła się, oglądając twarz i szyję. Nim policja znalazła się na miejscu, kruki zdążyły zacząć biesiadę - wyszarpały mięso z policzków i zabrały się do oczu. Twarz dziewczyny, pocięta ostrymi dziobami i pokryta mieszaniną krwi i błota, przypominała przerażającą maskę na Halloween.

Za dnia ten las nie robił wielkiego wrażenia. Co innego w nocy czy nad ranem. Na niebie unosiły się ciężkie chmury, wygaszone latarnie, kolejna oznaka dna widocznego w miejskiej kasie, nie oświetlały drogi. W okolicy nie było żadnych zabudowań. Dziewczyna uciekała praktycznie po omacku.

Komendant dobiegał pięćdziesiątki, więc "Starym" nazywano go bardziej ze względu na charakter niż metrykę.

Ponura noc powoli zamieniła się w ponury ranek. Deszcz, już wcześniej niepewny, czy chce być mżawką czy czymś więcej, ciągle nie mógł się zdecydować. Siąpił jednak nieustannie, a chociaż krople były ledwo widoczne, czas robił swoje.

- Tak, jestem kobietą - powiedziała. - I mam dzięki temu pewną przewagę.
- Jaką? - spytał Grabowski zaintrygowany jej postawą.
- Nie używam fiuta zamiast mózgu.

Co mówił ten pokój o Julii Grabowskiej? Dziewczyna otaczała się bogactwem. Patrząc na jej ojca, można było dojść do wniosku, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Co jeszcze? Było tu trochę kolorowych czasopism, niewiele książek, żadnego pamiętnika. Ponadto kilka zeszytów i podręczników. Nie wyglądały jednak, jakby zajmowały centralne miejsce w życiu właścicielki.

Atak paniki następuje niespodziewanie. W nos uderza wspomnienie prochu strzelniczego tak wyraźnie, jakby od strzału dzieliły ją nie miesiące, lecz sekundy.

Uważaj na dowody, bo ich oczywiste przesłanie łatwo może wyprowadzić cię na manowce.

W mieście, w którym widmo biedy i bezrobocia zaglądało do niejednego domu, bogactwo Grabowskich na pewno kłuło w oczy. Czy kogoś mogło zakłuć za bardzo?

Powód, dla którego wszyscy w komendzie wyglądali, jakby objedli się proszku do prania, stał plecami do podkomisarz. Miał szpakowate, grzecznie przystrzyżone włosy i nosił typowo urzędniczy brązowy garnitur, o którym można było powiedzieć tylko dwie rzeczy: był praktyczny i dobrze leżał.

Wczoraj pan prokurator dał ciała, ale zamiast załagodzić sytuację, postanowił na bezczelnego pokazać wszystkim, kto tu rozdaje karty.

Nie lekceważ gospodyń, bo jeszcze ci któraś wbije szydełko tam, skąd nie chciałbyś mieć pobieranego wymazu.

Mężczyzna wziął do ręki teczkę z aktami, cieniutką tak, jak tylko mogła być na początku śledztwa. Nim jednak sprawa Julii Grabowskiej trafi do sądu, teczka spęcznieje niczym robak gnilny zamknięty z rozkładającym się trupem.

Ada siedziała w samochodzie i patrzyła za odjeżdżającą syndyk. Z rozbawieniem skontaktowała, że jest zazdrosna. Same ciuchy, które miała ta kobieta, były pewnie warte więcej, niż ona zarabiała w miesiąc.

Ciemność jest zbyt gęsta, by mogła cokolwiek zobaczyć. Dopiero po chwili zaczyna z powrotem normalnie oddychać.

W ciągu następnych dwóch godzin zacieśniała więzi z mieszkańcami Topic bardziej, niż mogłaby sobie tego życzyć. Urodzona i wychowana w Warszawie, przywykła do nieufności, jaką wzbudzała odznaka.