Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieszczęście nie woła z daleka, że nadchodzi. Dlatego trzeba być czujnym: inaczej wlezie ci do domu.

Obyczaj ma tę sam siłę co prawo i potrafi być równie niebezpieczny.

Chociaż każda z jej pielęgniarek różniła się od pozostałych wyglądem, strojem, językiem, dietą i ulubionymi metodami leczniczymi - ich wzajemne podobieństwa biły po oczach. W ich ogródkach nic nie rosło w nadmiarze, bo wszystkim się dzieliły. W ich domach nie było śmieci ani zbędnych sprzętów, bo każda rzecz się przydawała. Brały odpowiedzialność za własne życie i za każdą rzecz, każdą istotę, która potrzebowała ich pomocy. Brak zdrowego rozsądku u innych irytował je, ale nie dziwił. Lenistwo uważały za gorzej niż nieznośne - za nieludzkie. Czy to w polu, czy w domu, czy w obejściu, należało zawsze mieć jakieś zajęcie. Spanie nie służyło do pięknych snów, tylko do nabierania siły na następny dzień. Rozmowie towarzyszyła praca: prasowanie, pielenie, łuskanie, sortowanie, szycie, cerowanie, pranie, niańczenie. Starości nauczyć się nie można, ale dorosłość jest dla wszystkich. Żałoba pomaga, ale Bóg jeszcze bardziej, a one nie chciały tłumaczyć się ze zmarnowanego życia przed Stwórcą. Wiedziały, że On każdej z nich zada pytanie: "Co zrobiłaś?".

,, mam prawo się smucić, jak chcę. Nie musisz mnie zawsze chronić przed smutkiem. Nie chce go unikać. To jest smutne, tak jak powinno być i nie zamierzam uciekać od prawdy tylko dlatego, że prawda boli”.