Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wuj Won nauczył Shai, że porażka jest częścią życia. Niezależnie od tego, jak dobrym się było zawsze był ktoś jeszcze lepszy. Jeśli człowiek postępował w życiu zgodnie z tą wiedzą, nigdy nie nabierał nadmiernej pewności siebie i nie stawał się niedbały.

-Przyjmie się. Gdybyś był ścianą, jaki wolałbyś być? Ponury i nudny czy ożywiony farbą?
-Ściany nie myślą!
-Ale się przejmują.

Człowiek był jak gęsty las, zarośnięty plątaniną pnączy, chwastów, poszycia, młodych drzewek i kwiatów. Nikt nie składał się z jednego uczucia, nikt nie miał tylko jednego pragnienia. Mieli ich wiele, a pragnienia te zwykle były ze sobą sprzeczne jak dwa krzaki róży walczące o ten sam spłachetek ziemi.

Jeśli rysować ten sam obraz, raz za razem, na stercie papieru, pomyślała Shai, w swoim czasie ten obraz znajdzie się odciśnięty również na dolnych kartach. Bardzo głęboko.

Ludzie zmieniali się powoli, w miarę upływu czasu. Nie robili jednego kroku, po którym nagle znajdowali się w zupełnie nowym miejscu. Najpierw schodzili odrobinę ze ścieżki, by ominąć kamienie. Przez jakiś czas szli wzdłuż niej, ale później odchodzili nieco dalej, by kroczyć po miększej ziemi. A później w ogóle przestawali zwracać uwagę i oddalali się coraz bardziej. Aż wreszcie trafiali do niewłaściwego miasta i zastanawiali się, czemu drogowskazy ich nie ostrzegły.

Uczciwość nie równała się naiwności. Nieuczciwego głupca i uczciwego głupca dawało się równie łatwo oszukać, trzeba było jedynie znaleźć odpowiednie podejście.
Jednakże człowieka, który był uczciwy i bystry, zawsze, ale to zawsze oszukiwało się o wiele trudniej niż kogoś, kto był jednocześnie nieuczciwy i bystry.

Ludzie (...) z natury próbują zapanować nad tym, co ich otacza. Budujemy ściany, by chroniły nas przed wiatrem, dachy, by powstrzymywały deszcz. Ujarzmiamy żywioły, naginamy naturę do naszej woli. Dzięki temu czujemy, że panujemy nad sytuacją. (...) Możemy czuć, że mamy władzę, ale to nie jest do końca prawda, o ile nie rozumiemy ludzi. Panowanie nad otoczeniem nie oznacza już ochrony przed wiatrem, ale zrozumienie, dlaczego służąca ostatniej nocy płakała albo dlaczego jeden ze strażników zawsze przegrywa w karty. Albo dlaczego zatrudnił cię twój pracodawca.

Poeci wskazywaliby na jedną
określoną wadę charakteru Ashravana, która doprowadziła go do porażki, ale człowiek nie
składał się z tylko jednej wady, podobnie jak nie składał się z jednego pragnienia. Gdyby Shai
oparła swoje Fałszerstwo na jednej tylko cesze, stworzyłaby karykaturę, nie człowieka.