Kiedy rządzili obcy, czułem się w kraju jak w domu. Dziś, kiedy u władzy są nasi znajomi, czuję się jak podnajemca, któremu łatwo można wymówić [1994].

W Polsce schroniliśmy się do Kościoła z obawy przed wrogiem. Wróg nie nadchodzi, a myśmy zastygli w pozach adoracji, podyktowanych przez głośniki [1984].

Marzenie polskich reżyserów zaangażowanych, żeby robić teraz w Polsce "normalne" filmy, może się wydać podejrzane, bo u nas liczy się tylko to, co zakazane [1985].