Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieistotny jest sam człowiek, tylko jego wypucowany wizerunek, szczerzący się zalotnie i debilnie. Fotograf prosi o jeszcze szerszy uśmiech.Jeszcze weselszy, wszystkie zęby na wierzchu, kąciki ust po same oczodoły. Ten nienaturalny, wynaturzony grymas coraz bardziej wypacza oblicze świata.

Człowiek ma w sobie kosmos.

Szkoda czasu na wewnętrzny chaos.

Gdyby nie choroba, przeoczyłbym życie. Przeszłość była złożona tylko z pracy, na resztę pozostawało niewiele czasu. Jawi mi się to dziś błahe, choć muszę przyznać, że życie bez pracy jest również puste.

Nasza rasa.
Trucizna ją toczy.
Zatruwamy siebie, innych, glebę, wodę, powietrze, zatruwamy wszystko.

Pieniądze, sukces.
Ostatnio ciągle o tym słyszę.
Pieniądze, sukces, pozycja.
Jacy wszyscy wokół są zadowoleni z siebie. Jakże dumni.
Pieniądze, pieniądze, pieniądze.
Muszę pójść do lasu.

Księgozbiór.
To stała forma, świdcząca o przemijaniu. Ale jakże piękna.