Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mógłby w ten sposób z łatwością zgromadzić zaginionych podczas nocy przyjaciół i przyzwoicie zacząć dzień od lampki musującego wina.

Szkoła w Palokaski nadal sprawiała wrażenie nienaturalnie dużej, choć Miia oczekiwała, że zmaleje w jej oczach tak samo jak wszystko, co pamiętała z dzieciństwa.

Wiadomość była od Johanny i była krótka.
Laura nie żyje.

Sama zresztą wiesz, że statycznie rzecz biorąc, przypadki zaginięcia młodych niemal zawsze kończą się dobrze. Tylko kilka procent ma inny finał.

Kiedy zaginęła ta Laura, dziękowałam Bogu, że nie mam dzieci - Isabella szybko spojrzała na Aikku. - Nie obraź się, Aikku. Ale ja nie wytrzymałabym takiej udręki. Pomyślcie tylko o jej rodzicach.

- (...) Nie można chyba grać na pianinie, jak się nie żyje.
- Nie żyje?
- Tak. Przecież wszyscy to wiedzą.

Oj, Laura, Laura, tęsknię za tobą. Tak bardzo tęsknię za tobą".

Tak, chcecie pomagać tym młodym ludziom. To jedna z niewielu rzeczy, na które z przyjemnością płaciłabym nawet wyższe podatki.

Choć decydując się na powrót do pracy nauczycielki, Miia zdawała sobie sprawę, że oto wstępuje znowu w całkiem inny świat, to zapomniała o jednym. O tym, że w sieci wszystko było dużo łatwiejsze: nie było zmian tonu głosu ani rozmaitych wyrazów twarzy, języka ciała ani odburknięć – były tylko słowa. I emotikony.