Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nasz wiek produkuje miliony ekspertów; czas zrobić miejsce dla ludzi z wizją.

Uczniowi przekazuje się fachową wiedzę, nie objaśniając jednak znaczenia czy celu jego pracy ani związku między twórcą a światem.

Absolwent opuszcza szkołę po brzegi wypełniony wiedzą, mając jednak znikome doświadczenie w zakresie poznawania samego siebie.

Nikt nie jest w stanie szczerze docenić cudzych umiejętności w dowolnej dziedzinie, jeśli sam wcześniej w pewnym stopniu nie zmierzył się z typowymi dla niej problemami i trudnościami.

Chcę, by zamiast narzucania rzeczywistości wyuczonych reguł, które mogą być do niej zupełnie nieprzystające, [architekt] potrafił samodzielnie wykorzystywać otaczające go uwarunkowania techniczne, ekonomiczne i społeczne do tworzenia prawdziwych, autentycznych form.

Pierwszym zadaniem nauczyciela projektowania powinna być likwidacja frustracji intelektualnej ucznia, której można dokonać poprzez zachęcanie do zawierzenia reakcjom podświadomym oraz powrót do bezstronnej chłonności umysłu z dzieciństwa. Następnie pedagog musi pokierować procesem zwalczania uporczywych uprzedzeń oraz nawrotów imitacji, wskazując młodemu adeptowi wspólny mianownik ekspresji, które będzie czerpać z jego prywatnych obserwacji i doświadczeń.

Po zapisaniu każdego nowego wrażenia, umysł powinien zostać poddawany neutralizacji, która przystosuje go na przyswojenie kolejnego przeżycia. (...) Nasz zwiedzający będzie więc ożywiony i zaangażowany pod warunkiem, że będzie miał szansę korzystaj z naturalnej umiejętności adaptacji do przejść między napięciem i odpoczynkiem.