Edmund Gussmann

Polski językoznawca, fonolog, anglista, islandysta, celtolog.

Ukończył filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim w 1968 roku. W latach 1968-1970 studiował też język islandzki i językoznawstwo germańskie na uniwersytecie w Reykjaviku. W 1970 r. związał się z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie w roku 1973 obronił doktorat, a w 1978 się habilitował. W roku 1981 został dyrektorem Instytutu Filologii Angielskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Wtedy też uzyskał stopień docenta. W roku 1985 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1992 - profesorem zwyczajnym.

W roku 1989 założył przy Instytucie Filologii Angielskiej KUL pierwszą w Europie Wschodniej Katedrę Filologii Celtyckiej, której został kierownikiem. W latach 1999-2003 wykładał w Instytucie Anglistyki Uniwersytetu Gdańskiego, natomiast od roku 2000 do 2010 był wykładowcą oraz kierownikiem Zakładu Islandystyki w Katedrze Skandynawistyki Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W październiku 2010 roku miał rozpocząć pracę w Katedrze Filologii Angielskiej Uniwersytetu Szczecińskiego.

W roku akademickim 1975/1976 przebywał na stypendium Fulbrighta w MIT, w roku 1984/1985 był profesorem wizytującym w University College w Dublinie, w roku 1988/1989 r. na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, a w roku 1993 na Uniwersytecie Londyńskim.

Był członkiem Komitetu Językoznawstwa PAN. W latach 1997-2000 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego zarządu Stowarzyszenia Nauczycieli Akademickich Filologii Angielskiej.

Edmund Gussmann był jednym z pionierów fonologii generatywnej w Polsce. W ostatnich latach jego praca naukowa z fonologii ujęta była w ramy teorii fonologii rządu. Języki, którym poświęcone są jego publikacje to głównie angielski, polski, islandzki oraz irlandzki. Był jednym z niewielu polskich anglistów, którzy mieli w swoim dorobku publikacje w tak prestiżowych wydawnictwach jak MIT Press, Cambridge University Press czy Oxford University Press.