JADWIGA PYKOSZ (ur. 27 X 1911 w Przemyślu) otrzymała w 1934 tytuł magistra na Studium Wychowania Fizycznego przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i do przejścia na rentę w 1957 uczyła w szkołach średnich. Mimo postępującej głuchoty przez kolejne 20 lat działała jeszcze społecznie w TKKF, uzyskując już w 1962 - w nielicznym wówczas gronie kobiet - tytuł i Złotą Odznakę Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. Niemal zupełny zanik słuchu kazał jej zrezygnować i z tej życiowej pasji i zwrócić się ku nowej - poezji. W 1977 poddała się operacji w krakowskim Instytucie Onkologii. Jeszcze podczas rekonwalescencji namalowała swój pierwszy w życiu obraz. Sześć lat później, mając 72 lata, zdobyła nowe papiery profesjonalne: oceniając dorobek artystyczny, Ministerstwo Kultury i Sztuki przyznało jej uprawnienia do wykonywania zawodu artysty - plastyka w dziedzinie malarstwa. Swoje prace wystawiała na ośmiu dużych wystawach indywidualnych, m.in. w krakowskim Pałacu pod Baranami (1983), w warszawskim "Podziemiu Pałacyku" Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych (1985; nagroda za wyróżniającą się ekspozycję roku), dwukrotnie w wiedeńskiej siedzibie Związku Polaków w Austrii "Strzecha" (1987 i 1988). Blisko sto jej utworów poetyckich ukazało się w prasie codziennej i tygodniowej oraz na radiowej antenie.
DYSKUSJE