Maciej Czeremski

Od czego zacząć? Chyba od tego, że przywoływane przez Wydawcę słowa recenzji A. Szyjewskiego "praca, mimo że oparta na terminach i teoriach niesłychanie skomplikowanych, jest napisana językiem zrozumiałym, dalekim od hermetycznego żargonu" to g... prawda. Na moją ocenę książki to nie wpływa, ale trzeba bez ogródek zaznaczyć dla jakiego czytelnika jest to książka - wyrobionego. Jeśli kogoś odrzucają zdania jak "Metamorfoza obok porównania i metafory stanowi funkcjonalną klasę tropów predykatywnych, będących opozycją metonimii rozumianej jako element referencjalny" niech do tej publikacji nie podchodzi bliżej niż na trzy kroki.<br /> <br /> Początek jest klasyczny - Czeremski zarysowuje historię teorii mitu w antropologii. Ze względu na obrany temat, szczególnie wiele miejsca poświęca strukturalistom (szczegółowo rozważa tutaj najdrobniejsze elementy mitu i sposób ich układu przywołując mi na myśl podręcznik do logiki). Następnie, i to jest najważniejszy myk tej pracy, tłumaczy dlaczego przychyla się do odejścia traktowania mitu jako metafory a w to miejsce wprowadza metonimię. Wszystko to umieszcza (aczkolwiek raczej ze względu na promotora niż realną konieczność) w społeczno-regulacyjnej koncepcji kultury Kmity. I te teoretyczne rozważania zajmują 2/3 książki. Na koniec pozostaje wcielenie tego w życie i Czeremski zastosowuje swoje rozważania do praktyki wyobrażeń o płci i żywiołach u Aborygenów, systemu władzy u Jorubów i muzułmańskiego fundamentalizmu.<br /> <br /> Nigdy metaforyczne podejście do mitów czy symbolizm Geertza nie trafiały mi do przekonania. Propozycja Czeremskiego leży bliżej prawdy traktując badaną materię nie jako abstrakcję a przywracając jej właściwy ontologiczny status. Przy tym praca ta to kawał dobrej roboty, rzetelnie przeanalizowanej, przemyślanej. Dla antropologów zajmujących się mitem nie do pominięcia.