Jarosław Merecki SDS

ABC - czytaj: kompendium. Bardzo syntetyczne - zgodnie z opisem. Lecz w opisie brakuje uczciwego przyznania, że i I i II część zbudowana jest na zasadzie niedowartościowania innych niż personalistyczne ujęć etyki. Z perspektywy uczciwości przedstawienia tematu, budowanie narracji w której na samym końcu dochodzimy do Absolutu (ale nie bezosobowego - po cechach przypisanych mu przez autorów domyślamy się - bo nie jest to napisane wprost - że chodzi o Boga chrześcijańskiego) jest "nieco" chybione. Tu i ówdzie pojawiają się napomknięcia, że można przyjąć inne zasady, inny rdzeń filozoficzny - ale napisane jest to takim językiem, że niedoświadczony czytelnik, zmylony prostym tytułem może wpaść w sidła akceptacji wniosków bez zrozumienia kontekstu i założeń z których wnioski są wyprowadzane. Przez całość prześwieca metafizyczne założenie realizmu ontologicznego które funduję kategorię prawdy, używanej później po to, aby dowieść że bez Boga nie da się ufundować "jedynie prawdziwej i pełnej" etyki personalistycznej. Brak szerokiej perspektywy. Jest to działanie problematyczne, zwłaszcza że kategoria godności będąca podstawą normy personalistycznej pojawia się już u... Sokratesa, którego wspomina się jedynie w części historycznej. Tl;dr - brak jasnego wyłożenia założeń z których wychodzą autorzy aby uzasadnić sensowność i pełnię etyki personalistycznej jest wadą tej książki - wespół ze skrótowym potraktowaniem innych systemów etycznych. Przydatna raczej dla osób zaznajomionych z tematem, poziom języka raczej odstraszy nowicjuszy.