Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przyjemna książka, pełna spostrzeżeń o XVII-wiecznych zwyczajach (jeśli na przyjęciu jest obecny duchowny, to nie można tańczyć, ale grać w salonowca już można) i wierzeniach (ciekawe, jak bardzo ludzi interesowały wtedy historie o czarach). Szczególnie interesujący jest aspekt religijny, wyjątkowo wyrazisty ze względu na trwającą wojnę trzydziestoletnią - bardzo ciekawe są wszystkie uwagi Ogiera o stosunkach między wyznaniami. Od czasu do czasu wśród rzeczowych opisów pobrzmiewa ton bardziej osobisty, dzięki któremu autor wydaje się wzruszająco bliski.