Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wakacje. Przemęczenie. To moje jedyne usprawiedliwienie na okoliczność czytania Harlequinów. A każdy już tam wie, jaki to poziom. Tu jednak wysilę się odrobinę, ponieważ rozbraja mnie nieustająca wizja książkowa cudnych Amerykanek - obowiązkowo ponętnych, do tego głośnych, bez wychowania (czytaj: spontanicznych) i wychowanych bezstresowo oraz naiwnych (żeby nie napisać: naiwniackich) - które oczywiście zawsze usidlają księcia/króla/bardzo znanego i bajecznie bogatego półboga seksu o wyglądzie modela (opowiadanie 1.). Natomiast opowieść o dwojgu Amerykanach z niskim IQ - za to wysokim libido - którzy szamoczą się nie wiadomo po co i o co, a na końcu sprowadzają przez przypadek do tego swojego piekiełka niedomówień i po prostu głupoty nową istotę jako uzasadnienie dla trwałości swego związku - czy co to tam jest - jest po prostu niesmaczne. Omijać szerokim łukiem (opowiadanie 2.).