Ken Cliffe

Nowy Świat Mroku został wydany we wzorcowej formie. Twarde okładki skrywają ponad 200 stron tekstu na kredowym papierze. Prawdę mówiąc pomysł okładki jest dość miałki, ale ważniejsza jest trwałość podręcznika, który starczy na wiele lat. NWoD ma ponury, fatalistyczny charakter. Roztacza wizję neogotyckiego świata, gdzie większość ludzi jest nieświadoma istot mroku jak wampiry, duchy czy wilkołaki. Bohaterowie, którymi przyjdzie grać, są potencjalnymi wyjątkami tej zasady. Czeka ich bezpośrednie spotkanie z paranormalną sferą. W jaki sposób to przebiegnie i co z tego wyniknie, o tym już rozsądzą same sesje. System jest mocno narracyjny i twórcy narzucają jedynie niewielkie ograniczenia na tworzoną postać (brak klas, gracz decyduje o swojej profesji). To co wyróżnia tę kreację od innych erpegów to zupełny brak heroizmu (innym przykładem jest Zew Cthulhu). Jesteśmy zwierzyną i to my jesteśmy ścigani. Starcie z nieludzkim przeciwnikiem jest w praktyce przegrane. Stąd konwencja horroru i atmosfera obcowania z czymś niepokojącym. Nie bez powodu system odstręcza nas od bohaterskiej walki. Stworzeni bohaterowie będą często podstawą do przemiany ich w istoty mroku, dla których istnieją oddzielne podręczniki. Z jednej strony podkreśla się tu znaczenie fabuły i ograniczenie rzutów kośćmi. Nie jest to zamysł konsekwenentny. Zamiast rozwijać ciekawy świat, twórcy rozbijają mechanikę na niepotrzebne części. Naprawdę nieistotne jest ile metrów może przebyć zjawa w parę sekund, ale znajomości takich faktów momentami się wymaga. Nowy Świat Mroku powinien być dopracowany w inną stronę. Wciąż za dużo jest w nim systemu. Wystarczyłoby jego nadmiar zastąpić opisami większych miast lub znanych poszukiwaczy nadnaturalnych zjawisk. Na uwagę zasługuje natomiast solidna jakość wydania. Trudno zarzucić coś estetyce podręcznika tj. ilustracji i nastrojowych przypisów. W ogólnej ocenie uważam, że książka jest dobra, lecz zostawia niedosyt.