Jerzy Surdykowski

Ksiazka wybitna, pisana szczerze, pisana z perspektywy doswiadczen zyciowych, z perspektywy nieustajacej, dlugiej i z pewnoscia nielatwej wedrowki w poszukiwaniu prawdy, pisana z perspektywy zaznajomienia sie z nauka, filozofia i teologia. Co ciekawsze, choc mozna czasem zarzucic autorowi ze zbyt czesto wraca do tych samych tematow, to jednak autor zawsze ma ciagle cos nowego do powiedzenia, nawet na samym koncu. Nie znalem tego autora, nie znalem jego zycia, podejrzewalem ze ksiazka bedzie w jakims sensie katolicka, ze moze tresc nawet zaczac mnie w pewnym momencie draznic. Ten katolicyzm ksiazki, czy samą chrzescijanską tresc ksiazki autor odslania powolutku i bardzo delikatnie dopiero po okolo 150 stronach, choc tu ta wersja religijnosci jest zupelnie nietradycyjonalna. Autor to intelektualista, nie jest specjalnie rozmodlony, jego religia to raczej nieustanna medytacja nad Prawda. Okazalo sie ze "da sie" czytac, ze dzielo napisane jest w duza dawka zrozumienia dla wszelkiej innosci, a nawet innosc pochwala jako potrzebna i wzbogacajaca nasze ludzkie doswiadczenie. Styl uderza pokorą. Podobalo mi sie ze autor nie dzieli sie z nami swa wlasna ewolucja, umiejetnie usunal swe "ego" z narracji, To jest bardzo cenne i rzadkie. Czy w atmosferze w ktorej humanizm i chrzescijanstwo sa sobie coraz czesciej przeciwstawiane mozna argumentowac ze sa wlasciwie do siebie bardzo podobne? Bylo to dla mnie pocieszajace ze sa tacy ludzie jak autor, ktory umiejetnie, spokojnie i odwaznie prowadzi swe rozumowanie w obecnej atmosferze, nie zwazajac na panujacy wokol wrzask. Wiara autora ze ludzkosc bedzie zawsze poszukiwac prawdy i ze milosc pozostanie najwieksza wartoscia, jest niezlomna. To czy zgadzam sie ze wszystkim w tej ksiazce nie mialo znaczenia, uwazam ze ksiazka zacheca do myslenia, do rozbudzenia mysli. Na gruncie polskiej religijnosci i mentalnosci z pewnoscia jest to pozycja unikalna, autor znajdzie sie pod obstrzalem prawej i lewej strony, dlatego tez cenie jego osobista odwage. To poczucie wolnosci przyszlo chyba autorowi z wiekiem, im jest sie bowiem starszym tym latwiej jest mowic prawde. Doceniam tez delikatne poczucie humoru, humor w ksiace nie osmiesza, ale wspolczuje. Mam jednak watpliwosci czy nasza polska religijnosc jest w stanie kiedys przeistoczyc sie w cos mniej tradycyjnego, w ta sile moralna ktora jest potencjalem religii.