Elizabeth Hay

"Magia pogody" nasuwa mi na myśl połączenie prozy Jane Campion (z jej poetyckim i zmysłowym sposobem obrazowania) oraz Alice Munro, która jest dla mnie mistrzynią opisywania codzienności. Pod piórem Elizabeth Hay życie dwóch sióstr i kochanego przez nie obie mężczyzny staje się pasmem burzliwych przeżyć i niezwykłych uniesień. Pełne emocji są nie tylko chwile rozmów, zbliżeń i spotkań, które towarzyszą bohaterom przez wiele lat, ale także długie okresy wyczekiwania, tęsknoty i skupienia na codziennych, rutynowych obowiązkach. Nic w tej książce nie jest banalne, począwszy od obfitującej w wiele niespodzianek fabuły po przebogaty język, oddający niezwykle wybujałą wyobraźnię młodszej siostry i będący efektem wielkiego kunsztu autorki. W tym języku można utonąć, można go smakować jak wykwintną czekoladę, można się nim delektować od pierwszej do ostatniej strony... Mamy tu rozbudowane porównania, oryginalne metafory, personifikacje i synestezyjne opisy - zarówno niezwykłych zjawisk i przeżyć, jak i całkiem powszednich obrazków, które nabierają niezwykłości dopiero pod wpływem pióra pisarki. Mimo wielości tych środków język nie jest barokowy, a forma nie przerasta treści, co sprawia, że całość czyta się jednym tchem, niecierpliwie wyczekując zakończenia, a potem żałując, że to już ostatnia strona... Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne historie, pełne uroku, ale i burzliwych wstrząsów, gdyż tych ostatnich życie bohaterom nie skąpi.