Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na okładce "Konsula" Stanisława Dąbrowy-Laskowskiego zamieszczono zdanie, że "to idealny punkt wyjścia do rozmów o historii i bieżącej sytuacji geopolitycznej Polski". Jest to trafne podsumowanie tej niewielkiej, bo niespełna 150 stronicowej książki. Nie jest to podręcznik historii, ale swoista kronika wydarzeń opatrzona komentarzami autora. Kronika nazwana "rozrzuconymi kartkami" to tylko fragment książki, który nadaje jej niepowtarzalny charakter. Stanisław Dąbrowa-Laskowski z erudycją, wiedzą i doświadczeniem dyplomaty zostawia czytelnikowi notatki do minionych po '89 wydarzeń. Zebranie ich w całość jest możliwe dzięki pierwszej części opowieści, z której wyłania się historia życia osobistego i zawodowego autora. Dzięki temu łatwiej zrozumieć skąd bierze się jego dystans i ciekawe spojrzenie na to co się działo (i dzieje się) w Polsce. Stanisław Dąbrowa-Laskowski razem z rodziną został zesłany na Syberię i tylko dzięki ogromnej determinacji matki udało im się wrócić do Polski, lecz nie do domu, który już nie leżał w jej nowych granicach. Skończył studia i rozpoczął karierę zawodową. Służył krajowi jako dyplomata w Wietnamie, Etiopii i Islandii. Czytając jego wspomnienia poznajemy patriotę, który niezależnie od od momentu dziejów, w którym się znajdował, kierował się szacunkiem do ojczyzny i "zwyczajnych ludzi". Krytyczny wobec słabości stanowiących zagrożenie i upatrujący siłę oraz perspektywę rozwoju we współdziałaniu z sąsiadami. W trosce o dobro wskazuje kierunek, w którym powinniśmy patrzeć, ostrzegając jednocześnie przed ślepą czołobitnością. W swojej patriotycznej postawie nie traci z oczu tego co trudne i bolesne w naszym narodzie. Zachowuje trzeźwy osąd nad tym co spotkało jego pokolenie, daje świadectwo „osobistego doświadczenia" o „tamtych ludziach" i „owych złych czasach". Aby nie zatruwać kolejnych pokoleń mówi: „W demokratycznej Europie XXI wieku zapatrzenie we własną, spreparowaną nacjonalistycznie historię, przywodzi na myśl usiłowanie mozolnego posuwania się do przodu, wszakże z głową zwróconą do tyłu. Czyli kroczenie na ślepo." Erudyta o pięknym stylu wypowiedzi to człowiek, którego warto poznać i wysłuchać, I chociaż „Konsul" pozostawia niedosyt i niedopowiedzenia to w pełni zasługuje na nasz czas i uwagę.