Kent Washington

W tym roku ukazały się wspomnienia amerykańskiego koszykarza Kenta Washingtona, który zawodowo grał w Polsce w latach 1979 -1983. Wielu widzów zapewne pamięta go również z epizodycznej roli w komedii Stanisława Barei „Miś”. Koszykarz stał się również inspiracja dla twórców filmu „Czarodziej z Harlemu”. Chociaż w tej chwili dostępna jest tylko wersja angielskojęzyczna, książkę warto polecić nie tylko wielbicielom koszykówki. Kent Washington opisuje swoją drogę do kariery sportowej — ogarniętego niesamowitą pasją do koszykówki młodego człowieka, który bez znajomości języka przenosi się za Żelazną Kurtynę w całkowicie odmienne warunki politycznie i kulturowe po to, aby móc realizować swoje plany i marzenia. Autor zabiera nas w podróż w czasie bez telefonów komórkowych, internetu i portali społecznościowych za to pełną zabawnych epizodów i anegdot. Ta sentymentalna podróż Washingtona wypełniona jest szacunkiem, sympatią i poczuciem wdzięczności dla Polski i Polaków. To również fragment historii naszego kraju – szara komunistyczna rzeczywistość i jeszcze bardziej ponury okres stanu wojennego – wszystko to widziane oczyma młodego Amerykanina, który uczy się znaczenia magicznego zwrotu „załatw to”. W książce czytelnik znajdzie opisy imponujących treningów Kenta i doskonalenia techniki dryblingu. To właśnie mistrzowski drybling stał się cechą charakterystyczną koszykarza o wzroście 173 cm, który wniósł do polskiej koszyków element showu, tym samym przyciągając tłumy wielbicieli nie tylko wśród zapalonych kibiców koszykówki. „Tak duży popyt doprowadził do zjawiska wykupywania biletów i sprzedawania ich po czarnorynkowych cenach. Zjawisko to wynikało z tego, ze wiele osób chciało zobaczyć spektakl Ken Washington, a sam mecz był sprawą drugorzędną. Wielu widzów nie było fanami koszykówki, chcieli zobaczyć, jak gram, ponieważ przeczytali o tym w gazecie lub usłyszeli od kogoś, kto widział mecz z moim udziałem”. „Kentomania” to opowieść o przełamywaniu barier, umiejętności przystosowania się do odmiennych warunków, o uniwersalnym języku koszykówki, a przede wszystkim o byciu „tym pierwszym”. To, co dzisiaj nie dziwi – czarnoskórzy gracze w polskich drużynach koszykówki, w czasach Washingtona było nowością. „Na początku zwracano na mnie uwagę z oczywistego powodu — byłem Czarny. To była nowość być czarnym człowiekiem w komunistycznym kraju. Kiedy szedłem na przystanek autobusowy, sąsiedzi dostrzegali mnie i patrzyli. Dzieci pokazywały mnie swoim matkom. W autobusie jadącym do miasta było więcej spojrzeń, wskazywania, a często i gapienia się. Spacer po mieście na siłownię lub do hotelu na kolację — znowu gapienie się. [...] Jednak z każdym dniem moi sąsiedzi i społeczność, w której mieszkałem, coraz bardziej oswajali się z moim widokiem. Z czasem, mijając się, zaczęliśmy wymieniać pozdrowienia „Dzień dobry"". Świetna lektura dla wszystkich młodych ludzi, którzy szukają swojej drogi, a tym, którzy, w jakim celu wyjechali za granice i próbują odnaleźć tam swoje miejsce, Kent mówi: „W Polsce nie było dla mnie zbyt wielu rozrywek. Nie znałem języka, kultura była zupełnie inna, telewizja i radio nie były zbyt przydatne, nie mogłem spotykać się z kolegami z drużyny (znowu bariera językowa). Mógłbym tak jeszcze długo wymieniać. […] Musiałem odrzucić wszystkie negatywne myśli i wymówki, dlaczego mi się tu nie podoba, i skupić się na tym, po co tu przyjechałem. […]” Z czasem jednak autor tej niezwykłej historii opanowuje język polski i coraz bardziej integruje się ze społecznością, w której przyszło mu żyć. Odnosząc się do rasizmu, Kent pisze: „Polacy byli ciekawi, ale nie rasistowscy. Jedyny tłum z jakim miałem do czynienia, to fani, którzy chcieli autografów”. Jednak kilka lat później natrafia na niepokojące artykuły w polskiej prasie o rasistowskich incydentach wobec czarnoskórych graczy i konkluduje: „Zachowam wspomnienia bliskie memu sercu tej Polski, w której ja mieszkałem”. „Kentomania Czarnoskóry Wirtuoz Koszykówki w Komunistycznej Polsce” pokazuje, jak ważnym epizodem w życiu Kenta Washingtona był jego pobyt w naszym kraju.