Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To zdecydowanie jeden z lepszych tomów poezji, jaki ostatnimi czasy czytałem. Po lekturze dość nieudanego zbioru tego autora pt. "Co mi zostanie z tych lat... " zostałem miło zaskoczony. Nie podejrzewałem Boruńskiego o tak inteligentne poczucie humoru i tak zmyślną grę słów! Toż to był kawał poety! Oprócz utworów stricte satyrycznych i obyczajowych jest trochę przepięknych, sentymentalnych, ale pozbawionych patosu (to trudna sztuka, by tak wyszło). Tom "Nie umiem grać na gitarze" to taki łabędzi śpiew pokolenia dwudziestolecia międzywojennego. Autor tęsknie wraca do swej młodości, do wartości i obyczajów, jakie kultywowano przed wojną, i konfrontuje je ze współczesnością czasów schyłkowego Gomułki. Często też Boruński nawiązuje do swojego stryjecznego brata, Juliana Tuwima. Parafrazuje też jego utwory. Co zadziwia i budzi mój szacunek, to że Boruński był kimś z takim dystansem do siebie, z otwartym na świat i postęp umysłem oraz z czułym, dobrym, wrażliwym sercem na krzywdę ludzi i zwierząt. Poezje poświęcone szacunkowi do tych ostatnich to klejnoty tego tomu.