Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kocham trzymać pędzel w palcach, kocham ten delikatny dźwięk, gdy farba pokrywa płótno, to jak kolory stają się ciemniejsze, potem znowu jaśnieją. Uwielbiam to uczucie, że jeśli chcę jestem w stanie stworzyć na płotnie wrażenie głębi.

Nie jestem aspołeczna., ale tez nie czuję się zupełnie komfortowo wśród ludzi. To znaczy dopóki kogoś dobrze nie poznam i nie poczuję się swobodnie. To dotyczy większości introwertyków: to tak naprawdę zamaskowani ekstrawertycy i dopiero gdy się trochę oswoją, można zobaczyć przebłyski ich prawdziwej osobowości.

Wszystko zostało wytrącone z równowagi, postawione na głowie i stało się po prostu okropne. Jak można sobie poradzic z takim smutkiem? Co z nim zrobić? Jak może się zmieścić w człowieku, gdy ma się wrażenie, że nie ma w nim dość miejsca na coś tak wielkiego?

Przysięgam na Harr'yego pieprzonego Stylesa, że jeśli udzielisz mi jeszcze jednej takiej mglistej odpowiedzi, to wyrzucę cię z samochodu!

Litośc jest najgorsza. To żałosny substytut miłości. Ludzie często mieszają jedno z drugim. Dla mnie to tak, Jakby litość była czerwona, a miłośc niebieska, i gdy się je wymiesza, powstaje jakis katastrofalny fioletowy.