Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam dokładnie nie wiedziałem, dokąd idę. Szwendałem się bez celu krętymi ulicami starej części Kępy, które niegdyś towarzyszyły ogromnemu szczęściu, a teraz oglądały tylko samotnego, zmęczonego życiem człowieka. Spoglądałem na wysokie wille, okalające je ogrody, zaparkowane przed bramami wspaniałe samochody i myślałem, że to draństwo rozkoszuje się dostatkiem, wysokimi stanowiskami, tym wszystkim, gdy ktoś inny znalazł się na samym dnie cierpienia. Dlaczego cały świat nie boleje wraz ze mną? Dlaczego jest tak cholernie obojętny? Czy naprawdę trzeba być skończonym sku*wysynem, olewać wszystko i wszystkich, by normalnie żyć?

Tak wiele się zmieniło od tamtego czasu, że teraz spoglądałem na przeszłość niczym na nierealny sen. Dziś w tym samym miejscu leżałem złamany strasznym zwątpieniem, prawie zupełnie pozbawionym nadziei. Jak to się dzieje [...] , że dobrowolnie skazuje się na męki, chociaż nie wierzę, że to cokolwiek da. A może za każdym razem łudzę się jednak, że stanie się cud [...]. Chyba tak jest bo inaczej wszystko nie ma sensu- pozostałaby już tylko śmierć... A ja nie chciałem umierać, chociaż było mi tak źle. [...] A tylko mój obecny stan doprowadzał mnie do depresji w której samobójstwo wydawało się jedynym rozwiązaniem.