Jesteśmy społecznością, która kocha książki

5/10 – PRZECIĘTNY Na pierwszy rzut oka nic nie łączy dokonanej w Anglii kradzieży mumii, z okaleczonymi zwłokami kobiet znajdowanymi na plażach kanadyjskiego Vancouver oraz odkrytym przez Policję nielegalnym studiem, w którym kręcone były brutalne filmy pornograficzne z gatunku snuff. Prowadzone przez nadinspektora Roberta DeClercqa śledztwo w tej ostatniej sprawie kieruje go jednak na zaskakujący trop. Wszystko wskazuje na to, że sprawy te są ze sobą powiązane, a stoi za nimi niezwykle przebiegły i zdemoralizowany umysł. Nie wiem jakimi przesłankami kierowali się polscy wydawcy, rozpoczynając publikację serii powieści Michaela Slade’a akurat od dziewiątej części cyklu. „Drzwi do śmierci” są bowiem właśnie dziewiątą (z czternastu do tej pory wydanych) książek kanadyjskiego pisarza, której bohaterami są członkowie oddziału "Special X". Domyślam się, że chodziło tu o wysondowanie rynku i zbadanie w jaki sposób przyjmie on autora i jego twórczość. Biorąc pod uwagę fakt, że żadna inna powieść Slade’a w Polsce się nie ukazała, wnioskuję, że owe badanie rynku nie zakończyło się sukcesem… A jakie są moje wrażenia po lekturze „Drzwi do śmierci”? Na pewno niejednoznaczne. Fabularnie nie jest najgorzej, bo intryga całkiem ciekawa i mnogość wątków pobocznych zadowalająca, niemniej odniosłem wrażenie, że momentami mam do czynienia ze zbiorem opisów i faktów, które przesłaniają to co najważniejsze, czyli treść powieści. Owszem, informacje na temat starożytnego Egiptu, jego kultury, faraonów oraz historii i technik mumifikacji są bardzo ciekawe. Równie frapująca jest interpretacja twórczości Alfreda Hitchcocka, a także opis ewolucji programów/aplikacji umożliwiających śledczym powiązanie ze sobą zbrodni i naprowadzenie na trop sprawcy. Wszystko fajnie, ale moim zdaniem trochę tego tutaj za dużo, szczególnie, że opisy te są powodem spowolnienia akcji i powstania niepotrzebnych dłużyzn. To co najbardziej mi przeszkadzało to jednak fakt, że mimo sporej liczby bohaterów nie potrafiłem nawiązać więzi z żadnym z nich. Czytając tę książkę po prostu nie czułem dreszczu emocji i przebrnąłem przez nią kompletnie beznamiętnie. Być może powodem takiego stanu rzeczy jest fakt wkroczenia w świat stworzony przez Michaela Slade'a dopiero od tego nieszczęsnego dziewiątego tomu? Jestem przekonany, że znacznie utrudniło mi to wyłapanie wszystkich smaczków, a także pełne zrozumienie relacji łączących poszczególnych bohaterów. „Drzwi do śmierci” nie zrobiły na mnie większego wrażenia, chociaż trzeba uczciwie przyznać, że jest to całkiem porządnie napisany thriller. Absolutnie nie żałuję przeczytania tej książki, ale mam jednak pewne opory przed poleceniem jej innym czytelnikom.